viernes, 9 de mayo de 2008

De JEFAS

Estoy un poco nerviosa.
Sí, supongo que es una excusa, por si este post resulta... mal. Que me valga de desahogo.
Estoy hasta las narices de mi jefa.
Ya ya.. supongo que no soy la única. Supongo que tengo mucha suerte, con trabajo fijo, con muchos derechos que en la privada son sólo adorno... Ya. Ya.
Ya os hablé de ella en otra ocasión. En realidad no es mi jefa JEFA. Vereis, es la que me puede tocar las narices a diario, pero no me puede solucionar nada pues no decide sobre mis condiciones particulares de trabajo.... Así que tiene mi uso y disfrute, pero no tiene que cuidarme... aunque debería, pues yo la trato bien. Creo que la trato demasiado bien. No es recíproco.

Me llama "corazón", "tesoro"... y yo le respondo con un "dime" cada día más seco, la verdad, pues no sé por dónde me va a salir esa vez, y empiezo a temerla en cuanto abre la boca para dirigirse a mí. Reconozco que tiene esa sutil capacidad para descolocarme dulcemente sin que apenas me de cuenta de que me está abroncando... ¡a mí que hago prácticamente todo lo que me pide!

¿¡Pero por qué coño lo hago!?

Después rumio, me desahogo con las otras sufridoras... y me pregunto por qué esta jefa-compañera no me defiende, por qué es tan idiota que no se da cuenta de que me está perdiendo y no le conviene... ¿Cuánto más aguantaré sus desplantes? No es justo cómo me trata, ni a mí ni a los demás, pero claro... ¡es que en el momento ni te das cuenta!. Entre corazones y tesoros te clava puñales con una sonrisa hipócrita.

Amigos: ¡no la soporto!

La buena noticia es que se marcha, aunque habrá que aguantarla un poco más todavía. La mala es que no sabemos quién vendrá en su lugar.... ¿podrá ser peor?... aissss.

Hoy voy a hablar con mi otra jefa, la que decide sobre mi particular, y estoy nerviosa porque apenas la conozco, como tampoco me conoce ella a mí... Me han contado que es razonable. Ya se verá.

5 comentarios:

  1. Eu penso casi o mesmo da miña jefa, jaja. Xa contarás si a Xefa-Xefa é razoable, ti tranquila que xa verás como todo sae ben.

    (Gùstame o debuxo). Un saúdo.

    ResponderEliminar
  2. Más vale malo conocido que bueno por conocer???

    ME encantó el castillo del post anterior, habrá que ir de visita....

    ResponderEliminar
  3. El problema de muchos jefes es que por su posición se creen superiores y no pueden aceptar las opiniones de sus subordinados, por eso hagas lo que hagas, o es peloteo puro y duro o estas perdida, suerte con la nueva jefa.

    ResponderEliminar
  4. "Alguén virá que bon me fará".

    Claro que quen esto recoñeza é que se saber malo malísimo (mala malísima tamén). Pero no cambio sempre radica un tempo de novedade e apredizaxe: un xeito de tregua mental. Despois...quen sabe!

    Un bico cómplice

    ResponderEliminar
  5. Justo iba a escribir lo que puso "chousa da alcandra": Otro vendrá, que bueno me hará.

    Yo soy tan directa que no soporto esos "cariños" "tesoros" grrr. Directamente, si los dice un cliente le corto con un: por favor, esto es una conversación profesional.
    Claro con un jefe es más difícil, pero seguro que acabaría soltándole algún sarcasmo.

    Suerte con la nueva!!!

    Bicos!

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...