CANTARES GALLEGOS. ROSALIA

"[...]
-Si de pecados falades,
é pan que onde quiera espiga,
en tódalas partes crese,
en todas partes se cría;
mais uns son cor de veneno,
outros de sangre runxida,
outro, como a noite negros,
medran cas lurpias dañinas
que os paren entre ouro e seda,
arrolados pola envidia,
mantidos pola luxuria,
mimados pola cobiza.

-Quen ben está, ben estea.
Déixate estar, miña filla,
nin precures correr mundo,
nin tampoco lonxes vilas,
que o mundo dá malos pagos
a quen lle dá prendas finas,
e nas vilas mal fixeras
que aquí facer non farías;
que anque ese pan barolento
en todas partes espiga,
nunhas apoucado crese,
noutras medra que adimira.

-Falas como un abogado
e calquera pensaría
que deprendestes nos libros
tan váreas palabrerías,
todiñas tan ben faladas,
todiñas tan entendidas.
E tal medo me puñeches,
que xa de aquí non saíra
sin levar santos escritos
e medalliñas benditas
nun lado do meu xustillo,
xunto dunha negra figa,
que me librasen das meigas
e máis das lurpias dañinas.

-Que te libren de ti mesma,
pídelle a Dios, rapariga,
que somos nós para nós
as lurpias más enemigas.
[...]"