domingo, 16 de noviembre de 2014

¿Dios aprieta pero no ahoga?

No te aísles.
No te aísles, rezaba en un manual de felicidad que leí últimamente...
Pero a mi el alma y el cuerpo me pide soledad, para estar tranquila, para descansar, para hablar conmigo misma, para sentir, para observar, para reflexionar, para disfrutar...
Y quizá sea una enfermedad, mi sociopatía... yo qué sé. Quizá me la haya curado un poco, pero... naaaa... sigue ahí, latente, al acecho, no me deja relajarme cuando estoy en compañía... Sólo cuando consigo abstraerme, estar sola igual, rodeada de gente, pero sola... sin llamar mucho la atención, invisible... entonces me relajo, y estoy bastante bien... bastante bien...
Y es por eso que me cuesta que alguien se acerque a mi e intente conocerme mejor... No suele ocurrir, pero a veces... sí. Y me hace sentir incómoda, hasta incluso llegar a ser desagradable, sin muchas ganas de hacer concesiones, a ver quién es esa persona que se atreve a molestarme... con qué intenciones... Desconfiada soy... por naturaleza? educación? No me abrazaron besaron e invadieron mi espacio físico demasiado cuando era una bebé??

Tengo algunos recuerdos de cuando era una bebé, en Alemania. Quizá sean mezclados con sueños, tampoco estoy muy segura, pero algo de real habrá:

Me siento un poco sola, no... sola no... porque escucho gente en la cocina, canturreando... y el trasteo con cacerolas. Olor de comida de puchero caliente... Es mi hermana mayor. La llamo, a mi manera, porque quiero ver, no quiero estar tumbada en mi cuna sola, me aburro! La casa era pequeña, y mi cuna está pegada a una puerta corredera, que está abierta, para escucharme... pero yo también escucho... y quiero ir allí. No sé si lloro, protesto o hago ruido, pero mi hermana viene... me pregunta cosas... me sonríe... pero no me coge... Sé que no me va a coger. Vuelve a la cocina y de vuelta trae algo muy dulce (un chupete? cargado de azúcar). Me lo da y lo chupo. Un chute bueno... Dejo de protestar... un rato... 
Mi hermana, adolescente, debe acabar la comida... Dónde estará mamá? Trabajando en la fábrica... En la fábrica de calcetines.
"Margarita, está linda la mar, y el viento, lleva esencia sutil de azahar... 
Te voy a contar un cuento..."

Mi hermana me contaba cuentos, y fue... una madre para mi, también. 
Pero tuve mi primera dentición negra azabache.....
Mis dientes...
Y quizá por eso, soy una adicta... Por eso... busco soluciones inmediatas que me alivien las angustias. Quizá por eso, soy una sociópata. Quizá no: seguro que por eso tengo mala calcificación y una dentadura problemática... Seguro.
La belleza de un mundo marchito

¿Soy una "persona altamente sensible"? Una nueva descripción de bicho raro... También la leí la semana pasada, y me sentí algo identificada, como tantos y tantas... Y será mentira. O no. 

No será una ventaja. Supongo que es contranatura ser una sociópata. No sentirme cómoda y relajada con otras personas. Tener cierta dificultad para relacionarme personal e más íntimamente con los que me rodean. Soy educada y respetuosa, eso me garantiza no tener problemas, pero... 
Pero...
Pero qué...
Qué más dará ¿estoy preocupada por los apocalipsis?
¿¿Sobreviviría mejor o peor con mi forma de ser??
Soy desconfiada pero también inocente...
Habría que evaluar si soy buena eligiendo las personas en las que confío.... 
La confianza va y viene, viene y va... 
Pero una situación límite... cuando tengas que hacer verdaderos actos de fe..................

Y al final mi marido me enganchó a los Walking Deads...
No tiene mucho sentido, pero es cierto que los personajes te dan que pensar. Esto de las confianzas, y cómo son las personas realmente. Los héroes y los villanos. Mejor: los héroes y los cobardes. Egoísmo. Supervivencia. Amor.

Están muertos o enfermos?? Están muertos. Muertos animados. Pero no pueden ser tan feroces... Están en mala situación. Un vivo con perfecta dentadura no podría despedazar ninguna pieza en la manera que nos lo presenta la serie. Tampoco se entiende la forma de contagio... Muchas vísceras por doquier, heridas abiertas, pero, tienen que morderte... Y no se cansan... da igual que no hayan comido en mucho tiempo... Tienen pilas alcalinas. Eternos móviles... Bueno, que no tienen sentido alguno... los zombies... Ya había hablado de monstruos por aquí.

Pero la serie mola. Quizá si tuviesen más sentido sería demasiado dura de ver... Como La Carretera.... Esa historia sí que te la llegas a creer... y ahonda más y más en la sociopatía que algunos padecemos...
Qué mundo nos viene....
Qué clase de mundo nos viene. Si ahora, con lo "bien" que estamos, afloran tantas maldades por doquier... qué pasará cuando "Dios" ahogue pero bien.

http://www.goear.com/listen/753b36f/scum-of-the-earth-rob-zombie

13 comentarios:

  1. A natureza sabe como sacar sempre partido á situación, aparecendo fermosa en todo momento. Incluso na máis fonda decrepitude. Nós...ás veces somo aprendices, pero esquécenos axiña.

    Bicos sensitivos

    ResponderEliminar
  2. un manual de felicidad ?
    eu quero un exemplar!

    Eu non me considero nada sociópata, porén, cómoda e relaxada de verdade só me sinto cando estou soa. Non creo que iso sexa tan malo. Paréceme bastante máis triste estas persoas que nunca poden estar soas, sempre rodeadas de xente, non van soas nin no ascensor.

    Bicos, rula.

    A serie esa non a vexo, todo o mundo ma recomenda, mais tan pronto empeza cambio de canal, será que a asocio con adolescente talluditos e o tempo non me dá para tantas cousas apetecibles en que pasar o pouco tempo meu. o meu pouco, contado, tempo. (pero, claro, ao non vela, non podo opinar)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Será por manuales de felicidad... Por la red los tienes a millares!!!

      Eliminar
  3. has hecho tú esa rosa con hojas marchitas?

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. :) Ya te respondí con el vídeo del post siguiente... :)

      Eliminar
  4. estos zombies se caen a cachos, casi con soplarlos, pero tienen unos piños atómicos, cortan como acero toledano! a veces pasa con los aparentemente frágiles, que cuando menos te lo esperas te pueden dar un bocao de flipar, en cambio, los que te enseñan el colmillo luego ni muerden, ni nada. es un mundo de locos :)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Lo cierto es que en la serie consiguen que hasta te den penita los bichines esos... y tengas más miedo de los que quedan vivos que de los muertos alcalinos... :)

      Eliminar
  5. Y digo yo , cómo será tu definición de sociopatía, que te aplicas tan ligeramente semejante palabro. Aish. Yo te llamaría más bien introvertida, bueno, o a lo mejor es pura proyección. Mira mi muro de facebook para más información.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Pues tienes razón, son ganas de sentirme especial, seguro! Hoy me han dicho cosas muy bonitas en mi trabajo. Estoy a punto de creerme hasta con habilidades sociales y todo. Voy a tener q merendar con ellos más a menudo :)

      Eliminar
    2. Especial, diferente, excéntrica, singular.... Antes muerta q sencilla. Me aficioné al palabro, pero así, sin análisis profesional ni nada... y sí, puede ser un caso de superable introversión, probablemente.... :)

      Eliminar
  6. Pues he ido a mirar y no, no soy sociópata. Sociófoba? Que me cuesta sentirme cómoda con la gente... Pero sí q sé comportarme y seguir las reglas, de hecho hasta se me da bien.... A veces me gustaría ser más rebelde, más valiente..... aissss. Me voy pa cama, mañana no hay quien m levante.... :)

    ResponderEliminar
  7. Veeeeessssss?
    Yo tenía razón.
    Jejejejeje, ahora hasta me siento importante.
    Y es la tercera vez que escribo esto, porque la primera le di a Salir en lugar de a Publicar, la segunda me llevó a la página de "escoge desde qué cuenta publicas" y un poco más y le doy a la de mi hijo (en fin) y ahora, como no se publique, ya no lo escribo más.

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...