miércoles, 13 de octubre de 2010

Amable hospital


Mami hace un par de años
Así que entré en el hospital. Estuve 3 veces ingresada en mi vida, y siempre en este hospital. La experiencia no fue mala, me trataron bastante bien, incluso muy bien, pero claro, siempre estás deseando marcharte cuanto antes de allí ¿verdad?. Que conste que a mi me encanta que me cuiden y me traigan la comida, y todo eso.... pero.... pronto empiezas a sufrir todas las desventajas, la sensación de encierro, las nostalgias de tus momentos de buena salud, de plenitud, porque también soy muy activa, me gusta hacer ejercicio, saltar, correr, nadar. Soy una mujer de ritmo, y la calma es necesaria, lo sé, pero demasiada calma me cansa pronto...


Ahora no puedo hacer casi nada. Descanso relativo. Estoy muy hinchada, tenemos miedo de la preeclampsia, y de la eclampsia, y del temido síndrome de HELLP... Tenemos miedo papá, el matrón y yo. De momento tengo la tensión como siempre, más bien baja, pero ya me pasó en el anterior embarazo, todo bien hasta que tengo al bebé y luego se me dispara la presión sanguínea y tengo problemas con los análisis....  Sí que me da miedo, la verdad es que estoy un poco nerviosa...


Mami hoy
Y la nena se mueve, se mueve mucho. Y tiene mucho hipo... ¿será normal? Tengo que preguntárselo al matrón... Todavía no se ha colocado... Si tuviesen que interrumpir el embarazo tendrían que hacerme una cesárea. Ahora ya no sacan a bebés de nalgas, y mejor, creo...


Subí por las escaleras, con trabajo, pero, qué caray, que no se diga que no puedo...  Llego a la planta de Toco, donde están los cintos, las salas de dilatación, las de partos, las habitaciones para las parturientas y los bebés. Conozco bien el sitio. Es mi cuarto embarazo. Los abortos también acaban allí.


Me dirijo por el pasillo hasta la ventana del personal de administración, colegas míos, aunque no los conozco... Tampoco doy publicidad a mi relación con la empresa (me da pánico el síndrome del recomendado... ). Además, primaria es diferente de especializada, es "otro rollo".


- Hola
- Dime
- ¿La charla sobre la Versión Cefálica Externa?
- Sí, es ahí, en medio del pasillo verás una puerta que pone sala de reuniones. Te sientas un ratito y ya os salen a buscar.
- Vale. Gracias.
Sonreímos, mientras me entretengo un minuto guardando el papel de la charla. Ella me mira y le leo el pensamiento. "Qué grande está...". Yo suspiro resignada. "Sí, está grande, lo sé..."


La nena pega un salto. Me llevo las manos al vientre y hago una pequeña caricia. "Tranquila, no pasa nada..."


Soy la primera. Llego temprano. Me siento y saco el librito que me llevo para estos casos, sobre embarazadas y tal. No es ningún problema esperar para mi, soy tranquila, y me gusta mirar a la gente...  El pasillo de un hospital es muy ameno....
Aquí sale la primera. Es una niña. La llevan sobre ruedas, en el capazo. Todo es rosa. Qué pequeñita. El papá y la mamá van sonrientes, pero también con una pequeña mueca de preocupación en la cara, parecen no tener ojos para nada más que su niña.... Son jóvenes y probablemente primerizos... ¿Qué pasará cuando lleguen a casa? ¿Podrán cuidar de ella como deben?
El bebé enrosado duerme plácidamente ajeno a todas las dudas que salen de los ojos de papi y mami.  Sí, ya pasó el parto, pero ahora no es momento de descansar para ellos, han de estar muy pendientes del bebé.. ¿Tendrá hambre? ¿frío? ¿quizá calor? ¿Por qué no se mueve ni un ápice? Espera... fíjate... ¿Respira?.. Sí, sí, mira.  Siempre se puede acercar un dedito a la nariz, por si es una ilusión óptica....


Recuerdo lo que nos decía una compañera... "Primerizas.... Cuando llegas al tercero lo tiras en la cuna y ya ni miras para él.... ". La misma que decía que los síntomas de embarazo se adelantaban con el número de ellos. Del tercero, según te levantabas de la cama de follar ya te agarrabas los riñones... jajajaja, e imitaba los andares de una embarazada. Nos reímos mucho con ella, tiene aquel desparpajo y también mucha retranca gallega. De Santiago pero Redondelana de adopción. Allí vive con su Choquito, como le llama ella...


Se había sentado otra embarazada a mi lado. Cuando pasan los primerizos a nuestro lado por el pasillo nos aflora la sonrisa tierna.  Yo me emociono (estoy blandita...), y me vuelvo a tocar la panza... Aissss  "¡Qué ganas tengo de verte mi cielo!" Mi bebé me contesta con otro bote... Miro a mi compañera y noto cierta emoción en su cara también, mientras sigue al trío en su camino hacia el ascensor. Se percata de mi mirada y ambas nos recomponemos y disimulamos...


-¿Estáis para la charla? - nos pregunta otra "en estado"
- Sí, es aquí.


Sigo ganando en panza. Seguramente les llevo unas cuantas semanas, aunque tampoco tantas...
Me siento gorda. Me levanto para darme unos paseos por el pasillo.... Me cuesta ponerme en marcha, pero una vez empiezo consigo cierto ritmo "normal"


Van llegando más gorditas, una casi está como yo... Bueno.


Aparecen también por el pasillo, procedente de la sala de partos, una camilla con una recién parida y su bebé. El papá acompaña. Van tranquilos. Estos no son primerizos, pero están emocionados. Las celadoras también sonríen. Es una planta casi siempre amable esta. Me gusta.
 El reisiño satisfecho...  Y mami también...
Hace 5 años
El bebé llora bastante, con insistencia, pero con un sonido leve, bajito, no es de los gritones (eso es de agradecer).  Recordé el primer llanto del reisiño. Lloraba poco, pero cuando al fin lo hizo de verdad chilló tanto que me pilló desprevenida, al segundo o tercer día de hospital. Según salió de mi vientre no lloraba. Tardó un poquito en salir, con 4 kilos largos y cabezón costó que pasase por mi canal del parto, así que rápido se lo llevaron a un lado para aspirarlo y mirar que todo estuviese bien. Estaba un poco cianótico...
- ¿Por qué no llora? - pregunté enferma de preocupación - ¿Está todo bien? - rogaba por un rápido consuelo en forma de llanto
- Sí, tranquila, ya llorará..-
Había mucha gente pendiente de él. A mi me habían dejado de lado. Eso era lo de menos, yo miraba atenta y seguía rogando para que todo fuese bien de verdad... Por alguna mala razón, se me antojó, había demasiada gente pendiente en mi parto. Quizá también fue porque tocaba cambio de turno...
Cuando ya desesperaba el reisiño protestó un poco, sin apenas llorar. Lo envolvieron a conciencia y encapsulado me lo acercaron. Sólo quedó su carita enmarcada, tan redondita. No tenía la cabeza deformada, a pesar de la ventosa... Era lo más bonito que había visto en mi vida. Lloré feliz. Lloro ahora también...  Se lo llevaron por seguridad, porque había sufrido un poco con un expulsivo demasiado largo. Por el camino lo vieron mi hermana y el Druida, que al pobre lo dejaron en las puertas, vestido de quirófano pero sin poder entrar, desesperado, porque aquello parecía que se complicaba. Escuchaba todo sin poder hacer nada: "¿Dónde están las tijeras? ¡Pero si estaban aquí!.... Pues trae otras, rápido... "
El uso de ventosa y la prohibida maniobra Kristeller justificaba que no dejasen pasar a papá.


 Y aunque me quedé tranquila pensando que nuestro bebé estaba bien, que sólo se lo llevaban por seguridad, sentí una soledad inédita, un vacío literal y un poco inquietante.... ¿Me lo traerían pronto?  Me habían dicho que en un par de horas más o menos...
Estaba cansada, y nos vimos de madrugada esperando en la habitación. Imposible dormir con aquel nido vacío. Le iban a enchufar el biberón de azúcar y luego ya no me cogería la teta.... Yo quería darle de mamar.
A pesar de todo hubo un final feliz... sí. Y me costó la lactancia, pero conseguí mantenerla hasta casi los dos añitos. Es un niño muy sano...


Desperté de ese recuerdo tan vívido con otra entrada de camilla. Cuatro generaciones de mujeres avanzaban por el pasillo. La bisabuela y abuela del bebé hablaban con la celadora mientras mamá y recién se miraban muy cerca, en intimidad, tapaditos por la sábana, ajenos al resto del mundo...
- ¿Entonces usted se acuerda de mi?... ¡pero si hace como 20 años!
- Ah, pero es que yo tengo muy buena memoria - decía la bisabuela, de muy buen ver para ostentar ese título... ¡Parecía tan joven!
- ¿Entonces esta chica es aquel bebé...? - miraban a la recién parida
- Pues sí, claro..
- Yo también me acuerdo de ti - decía la abuela -  que fuiste mi compañera de cuarto hace veinte años, que ya trabajabas aquí, y tuviste también al bebé -
- Sí, sí, si tú también me suenas... pero ¡qué cosas! -
Se perdieron en una habitación mientras celebraban tan particular encuentro....


Todas sonreíamos y nos mirábamos...  Nos interrumpió la de la charla.
- Seguidme por aquí por favor....

23 comentarios:

  1. Qué bien te lo montas, mamá.

    Biquiños con nicotina

    ResponderEliminar
  2. Pitima... que entrada tan bonita la de hoy...
    tienes un cuerpo precioso, con esa barriga imponente, que no es una barriga, es una niña, una niña milagro como todas las vidas. Ya sé que a veces una se siente incubadora, y desea que "la vida" le deje recuperar su cuerpo anterior... y correr y saltar. Pero tú ya sabes que volverás a tener ese culo hermosote de la foto y la grácil cinturita. Lo sabes, lo sabes.
    Lo que estás viviendo ahora mismo lo envidio y lo temo. Yo solo lo he vivido una vez, el embarazo hasta el último día fue bastante fácil, mi cuerpo tan protestón, se mostró muy colaborador como cuerpo incubadora; pero sin embargo yo estaba llena de temores. Sólo me aproximo a cómo te puedes sentir, que nunca me hicieron la maniobra ésa de nombre que ya acojona.
    Pitima, mamá bombonaso, pe-re-ciosa! no vendrá la eclampsia, estás muy controladita
    ¿cuando coño la echas fuera? :)

    te mando un abrazo (lateral, por supuesto)
    muá, muá, y remuá.

    ResponderEliminar
  3. A miña nai, que tiña un bombo tremendo con cinco quilos e pico de Chousiña dentro, decíanlle un día antes de parirme que non tivera medo e que se fixase na feira de Antas canta xente había nela e que -ó fin e ó cabo- a todos os pariran!.

    (A pregunta de Zeltia -"cuando coño la echas fuera"- é para enmarcala jajaja).

    Bicos abombados

    ResponderEliminar
  4. la mami está a punto de caramelo! no me extraña que tengáis miedo a la eclampsia, al hellp, la versión cefálica y todos esas cosas, si sólo con el nombre ya asustan joer! pero no hay miedos que valgan, en breve habrá reisiña de cuarta generación satisfecha, tanto como lo estuvo su hermanito, tanto como siempre lo estará la madre.

    ResponderEliminar
  5. Hola,

    Una entrada muy bonita. Las fotos, el texto, todo. Y supongo que haberte desahogado en el blog te habrá venido de perlas... ;)

    En cuanto a los miedos y al cuerpo, supongo que hay que vivirlo. Mucho no puedo opinar en este caso. Lo que si puedo es desear, así que espero y deseo que tus temores se queden sólo en eso. Que pronto tengas al bebé y disfrutes de él y que sin darte cuenta y con todo lo activa que dices que eres recuperes la figura que te haga sentir bien contigo misma.

    Besos.

    ResponderEliminar
  6. Ay, qué emoción. Qué bien narrado, Pitima, qué momentos.
    La vida, cómo es ¿no?

    No sé ni qué decir.
    Que estás guapísima, por fuera, por dentro. Que todo va a salir muy bien, que lo disfrutes cuanto puedas, que estar blandita es fenomenal.
    Que nos sigas contando.

    ResponderEliminar
  7. Sois un encanto... Gracias.

    Estuve ingresada algo más de 24 horas para que me practicasen la Versión, que fue todo un éxito y además no me dolió nada. El procedimiento en sí no duró más de 2 minutos, y la nena ya está cabeza abajo. Aun así tuve que quedarme porque lo controlan todo, antes y después, a mi, a la niña, tests basales, análisis... Todo muy bien. Por supuesto podría contar muchas cosas, y quizá lo haga pronto, pero tampoco puedo estar mucho tiempo sentada al ordenador. Tengo que moverme más y para descansar tumbarme (de lado). La postura para escribir aquí es la menos adecuada en mi estado...

    Además tengo el síndrome del nido... Tengo mucho que preparar para cuando llegue mi niña, que en cualquier momento nos llama a la puerta.
    Ahora son menos de 10 días para salir de cuentas..

    Tarde o temprano contaré. Sobre todo porque me gusta: contar, escribir, las fotos, y esos comentarios tan agradables que me dedicáis... claro.

    Quiero agradeceros de verdad vuestro cariño, vuestro interés, y esa energía positiva.

    GRACIAS... Muchos Bicos!!

    ResponderEliminar
  8. ay, yo estoy de los nervios!, cando abro calquera blog no que ti comentes (coma o de Susana, ou o de Raúl e non hai nada teu, xa me bate o corazón! (estamos tendo a nena?) jajaja
    Xa nos queda pouquiño para que veña a raíña a durmir coma unha bendita todo o tempo e só espertar para mamar!
    :)
    alédame unha chea ver que todo vai ben, ...e enfiada cara a saída!

    ResponderEliminar
  9. Zeltia!! Tranquila! que ya tengo yo lo mío... jaja

    Esta no tiene prisa en salir.

    ¡¡¡El lunes salgo de cuentas!!!

    Todavía me quedan un par de lavadoras que poner con ropita de bebé... jaja
    ¡A ver si me da tiempo!

    Para entreteneros mientras no publico nada nuevo quizá os guste pasaros por aquí, para comentar y polemizar sobre la tradicional maldad de las mujeres:

    ¿Somos malas malísimas?

    ResponderEliminar
  10. Oooh, me encantó ver tu barriguita!! Ánimo que ya queda poco.

    ResponderEliminar
  11. Y la vida se abre paso... ¡que vaya todo bien!

    ResponderEliminar
  12. Gracias!!

    De momento sigo expectante...

    ResponderEliminar
  13. Así que a reiniña xa vai apuntando nádegas! jaja. Todo vai sair ben, seguro! Bicos.

    ResponderEliminar
  14. Sorte e que teñas boa hora.
    De corazón.

    ResponderEliminar
  15. Hola Pitima.
    Una entrada especialmente emotiva, llena de vida por todos lados. Incluyendo los miedos, los temores y las ganas de verle la carita y tenerla "aquí y ya".
    Quién sabe, a lo mejor escribo esto mientras ya tú estás disfrutando de tu "reisiña".
    Las fotos son preciosas y tu barriga preciosa también.
    Disfruta de este sueño que se te ha hecho realidad.

    Muchos bicos (a compartir).
    Y creo recordar que en estos días era tu cumpleaños ¿te imaginabas mejor regalo?

    ResponderEliminar
  16. qué? hemos salido de cuentas!!!!
    cómo vamos, cómo vamos?

    ResponderEliminar
  17. Zeltia, o que sucede é que si ela está no hospital, non vai poder enviarnos a mensaxe,...
    Paciencia, xa nos contará.

    ResponderEliminar
  18. Queremos noticias!!!jeje, si no puede ser Pitima, que nos lo cuente el druida XD

    Que todo salga bien, mucha suerte!!!

    ResponderEliminar
  19. Xa, Susana, pero ela dixo que ainda que rompera augas, viña co regueiro ata o ordenador dicirnos que se ía ao hospital!

    co-jones!

    Pitima ¿tan puntual fuiste? el lunes salías de cuentas y zaca? (!)

    bueno, un manda de bicos, que digo unha manda,
    UNHA MOREA!!!
    moita sorte, moita forza, moita ledicia

    (lémbrote)

    ResponderEliminar
  20. Poisssssssss.... vai ser que non lle deu tempo a facer tal cousa Zeltia jejejejeje....

    A mañan do martes, a eso das 8:10 chegamos o hospital, e as 9:30 clavadas, tiña a nena enriba dela buscando onde chuchar (e dou fe que atopou, xa que ainda casi non soltou).

    Parto ben (ela dirá que mal, xa que o viviú en primeira persoa, inda que eun estaba presente), a vella usanza (sen epidural, non deu tempo a tanto, foi todo moi rápido), e con media hora de inferno, pero con final satisfactorio.

    A nena está a probar as suas cordas vocais con demasiadas ganas, pero as duas están ben, tan ben que xa están na casa, e aquí estou escribindo esta mensaxe por encargo, xa que Pitima so pensa en descansar, inda que pronto saberedes dela polos seus dedos nas teclas.

    Encantado de comunicarvos as novas, e unha aperta da miña parte, e moitos bicos de parte de Pitima.

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...