viernes, 24 de septiembre de 2010

Y, a veces, me asalta ese pasado que debe ser mío, y por eso me sigue, como un perro fiel. Aunque lo espante, sólo se aleja un poco. Fiero o amigable, según lo trate...

  El  hospital es como un laberinto. Entro por la puerta de atrás, que también es principal. Una cuesta empinada y bastantes escaleras... Calor, a las 13:00 horas, de justicia. Despacito. Papá se quedaba preocupado.
- No me gusta dejarte sola... ¿estarás bien?
- Sí, tranquilo. Además estoy en el hospital, si me pasa algo alguien echará mano de mi ¿no? - lo miro a esos ojos, tan suyos - Qué me va a pasar... - le sonrío
- Ya - hace un leve gesto de contrariedad y me acaricia el pelo - pero vete despacio, y en cuanto salgas me llamas eh
- Síiii, no te preocupes, llego con mucho tiempo, iré despacito y con buena letra, vete a buscar al nené y luego me recoges - nos damos un piquito en los labios y salgo lenta, aparatosamente, del coche en la esquina donde paramos.
Camino y  sonrío mientras le digo adiós con la mano porque sé que me vigila por el retrovisor hasta el final de la calle. Qué preocupón es.... Cómo lo quiero... y cómo me mima...


 Me balanceo un poco al caminar, intento disimular mis andares de Fraga, pero me resulta difícil... Un buen suspiro. Me siento bien sola, un ratito, conmigo misma, con mis pensamientos, con el mundo a mi disposición, alrededor...
Subo despacito la escalera. Aquí, en esta ciudad, todo son cuestas y escaleras. Un cariño especial para ella que me acogió tan bien, hace ya cuánto... ¿9 años?.. Tampoco es tanto, pero todo cambió, parece toda una vida, un nacer de nuevo. ¡Lo de antes se siente tan lejos! Casi ajeno...


Y qué es la vida más que un Tango. Y qué es un Tango sin pareja.
¿Y sin música?
 
Me enamoré, por eso me vine, detrás de él. Todavía recuerdo a mi suegra, por teléfono, pidiéndome que me viniese de una vez, que no le gustaba que le secuestrase a su hijo todo el tiempo libre disponible, viajando a Turquía, donde yo vivía, sola, pero bien, en mi pisito de soltera, sin mucho dinero, el suficiente para mi y algunos gastos simples. Siempre podía irme a casa de mami, pero era un paso atrás. Preferí, ya que tenía la posibilidad, quedarme sola en el piso, que al fin es de mi familia, cuidando de mi lo mejor que supe, madurando un poco, que me hacía falta, buscándome la vida, la identidad, trabajo, amigos...



 Las oposiciones a las que me presenté dieron su fruto y me apunté en las listas de los portugueses, para poder irme con él, mi Druida. No quería irme hasta no tener mi propio sustento, no quería que nadie cargase conmigo, no me iría sin nada, por mucho que mi suegra me insistiese...
Al fin me llamaron y me vine. Dejé Turquía, con el beneplácito de mi suegra, el pequeño disgusto de mi madre, y empecé a trabajar en serio, ¡con paga mensual y todo!. Me casé de nuevo, esta vez puro trámite, sin traje blanco de princesa, ni velo, ni cola, ni peluquerías. Sin flores, sin iglesia, sin casi gente, un par de vecinos, mi suegra, mi cuñada, y el juez de paz, entre semana, y qué día fue ¿un jueves? aiss ¡no me acuerdo!. Un par de fotos nada más. Estaba nublado, pero era julio, creo que el 18... Luego unas empanadillas en un bar de tapas..., y por la tarde un paseo por Samil....


 Nos hipotecamos dos veces, la primera para comprar un piso y la segunda para  comprar esta casa, una vez vendido nuestro primer hogar. Y aquí nos quedamos, en medio del monte, en este pueblo que ya es mi pueblo, en donde trabajo, en donde nació mi niño, nuestro niño.... Muchas cosas en 9 años, en los 11 que han pasado desde que conocí al preocupón...


 Pues sí que me cambió la vida... Vaya que sí...

Atrás quedaron aquellos días largos y vacíos. Vacíos de un modo especial porque siempre intenté mantenerme ocupada, evitando al diablo... Aquellas noches anhelantes, llenas de sueños, y a veces pesadillas...  Aquel sinfín de jornadas iguales esperando... a ver qué pasa... a ver cuándo llega mi oportunidad.... Aunque eso vino después, la esperanza, porque antes hubo algunos meses de lágrimas. No sabía que se pudiese llorar tanto, ¡días enteros!, pero nunca llovió que no escampase, hasta en 100 años de soledad paró de llover un día, y entonces me di cuenta de que no se estaba tan mal, que seguía allí, evitando al diablo, contaba conmigo misma y podía permitirme el gimnasio (ay mi aerobic, cuánto me ayudó), mi academia para las opos, ¡y tenía un coche para moverme libremente! Una chica con suerte, sí, cuánto peor podría haber sido... 
Pero no podía vivir así eternamente. Necesitaba aprobar las puñeteras oposiciones, encontrar un trabajo digno, un amor verdadero.... ¿Y si ya había pasado mi oportunidad? ¿Y si ya no había más? ¿Cuánto podía durar en medio de aquel mar en calma, sin una pizca de viento que me llevase a algún sitio? Tenía suficientes provisiones y medios para no morirme de hambre, ni de frío o calor....  pero.... ¿Sobreviviría sin nada más?... ¿Qué sería de mi alma? ¿Tendría yo capacidad para ser una loba solitaria? ¿Acaso no había sido peor antes, que al fin también estaba sola... tan sola... encerrada en una relación claustrofóbica y destructiva? ¿Podría retomar mi vida, mi ser, perdonarme por haberme dejado encerrar, por ser la cómplice de la destrucción de mi alma?


Evitar al diablo, al diablo que nos habita... Esa era mi prioridad...


Ahora casi lo veo como una tontería, aquel sufrimiento... ¿Cómo no podría haber algo más? ¡Era una niña! ¡Tenía 27-28 años!


Aun soy una niña.

20 comentarios:

  1. No te permito que dejes de ser una niña. Ni que olvides los tangos.

    Me gusta que escampe. Las lágrimas son así de puñeteras. Qué te voy a contar.

    Fuerza, mi niña eterna.

    Bicos y vidas

    ResponderEliminar
  2. Claro que sigues sendo unha nena. Con 36-37 anos...que outra cousa se pode ser??.
    Do mesmo xeito que, por moito que deixases Turquía, no fondo...segues a ser unha turca. Pero iso non é un demo que debas espantar. Iso non che impide ser unha portuguesa máis, eso sí, que se balancea coma o vilalbés, pero en poucas semanas volverá andar dereitiña coma unha vela...

    (Encantoume o título do post. Se sigues nesta liña, entre ti e máis eu faremos un tandem caralludo con eles :-))

    Bicos lucenses para a turca de portugal

    ResponderEliminar
  3. Grazas por contarnos a historia [aos que non a sabiamos]
    Hai certas cousas decisivas que nos pasaron en edades similares. E tamén viviches na Coruña. E tamén és muller, persoa, respiras, etc. [ía dicir, fora desas cousas non nos parecemos en ningunha, pero como son tantas... imos inferir que as persoas somos máis iguais ca diferentes]
    Claro que eu non tiven un 8 tuneado na miña tarta de cumple, xamais. :)
    toda esa disertación dedícocha, con xúbilo, para que vexas que eu tamén me enrrollo, mazo.

    Xustamente hoxe, mentres comía uns figos con queixo de cabra -qué ben mesturan!- pensei en ti: que se non andarías a ter a nena!
    pero claro, non toca aínda ou?, imos cara a 36ª?
    bueno, a ver, que me poño nerviosa que vou ser a tita Zeltia!
    Chousa, non me líes con tamdens á Pitima, que agora vai ter moito que dar de mamar. Compra unha ciclostática!

    ResponderEliminar
  4. yo creo que el balance de estos novelescos últimos años es positivo, no? como mínimo es imposible decir que ha sido una vida gris, sin emociones o momentos importantes. y lo que queda para seguir sumando. please don't stop the music!

    ResponderEliminar
  5. Bueno, Larisa, la lluvia también tiene su aquel... Pero sí, tiene que escampar de vez en cuando, para salir a jugar con las botas de goma a saltar en los charcos eh.. ;P

    Chousa, sí, teño algúns problemas cos títulos e máis as etiquetas. Ás veces éme máis doado, pero na maioría das ocasións cóstame moito poñerlle nome as cousas, porque son demasiado plurales, supongo, ou tan singulares que habería que ampliar vocabulario, o mellor... jajaja
    Cústame nominar...
    Tí sí que tes un manual de estilo ben clariño, conciso... moi ríxido para min, que oes, a tí vaiche estupendo eh.. jaja
    Non teño problema con ser turca, nin portuguesa, nin galega... Mira tí ¡se ata me levo ben cos de Lugo!
    Son como unha cadeliña, vou alá onde me dan aloumiños...

    ResponderEliminar
  6. E coma todos, Zeltia, éche ben certo, que todas as historias son a mesma, salvo polas diferencias... Eu son única, igual e diferente, e o que me pasou, pasoume a min, e iso faino especial, personal e intransferible...
    Tesme controladiña eh? Pois sí, tita Zeltia, vou para a semana 36. A nena está atravesada pero con sorte pronto se colocará... para saír. Teño moitas gañas...
    Non te preocupes que hei deixar aviso aquí cando marche a parir, para contar cos vosos pensamentos positivos de cara a unha boa experiencia, a mellor posible, que eu sí que estou ansiosa e nerviosa...
    Grazas Zeltia!

    raúl, positiva del todo, claro, una vida normal y agradable, sencilla a la par de elegante, que no da para una novela, eso las historias de nuestros padres y abuelos, que sí que dan para mucho. Lo que pasa es que cuando uno cuenta lo suyo siempre transmite un sentimiento, de estar contando algo importante, emocionante... Sí, tú lo has dicho... y lo que nos queda.. Sí.

    Que no pare no, que no pare la música...
    Que no pare el amor..

    ResponderEliminar
  7. Como me gustan estos posts, que me sale la vena cotilla y la romántica, claro, porque cuando hablas del Druida se respira romanticismo por todos lados.........

    Ains, la turca se volvió portuguesa, que mal, pero que mal!! XD

    ResponderEliminar
  8. Eu son da idea, un pouco católica, de que o sufrimento axuda. No teu caso aquela soidade, aquela clautrofobia, faiche valorar ao Druida, ao preocupón.

    ....

    Eu tamén estou preocupada (camiñando coma Fraga!) Xa me tes nerviosa ca meniña.
    Eu tamén quero ser tia!

    ResponderEliminar
  9. Pois a non ser que a nena queira asomar de repente, espero que sí, que nos avises, para que poidamos pensar moito en tí, en mandarche folgos, e imaxinar a cara que terá a raíña irmá do reisiño jajaja cando asome a este mundo, cos seus olliños que ainda tardarán un pouquechiño en ver nítido pero que maldito se lle importará tendo o bater do corazón da súa mamá preto dela.
    joder, debe ser que é madrugada, que me emociono e todo!
    e que isto do milagre da vida, sempre impresiona!

    ResponderEliminar
  10. Así que ya tienes a la bichito pequeñuela en casa!!!!

    ResponderEliminar
  11. Aiss, no Mararía, aun queda un poco. En casa está, pero pronto tendrá que ampliar horizontes.. jeje
    El canal del parto, que agujero más importante eh..

    Pues si tú te emocionasZeltia.. Yo... que por cualquier cosa ya me pongo blandita y me derrito.... No puedo ni ir al Alcampo, que se me van los ojos a los conjuntitos, a los zapatitos, los patuquitos, a los arrullos... Toy pallá

    Pos ya tenemos dos titas, y un tito eh, Zeltia, Susana y Chousa, que seguro que tamén se apunta.. jaja. A Artabria la dejamos porque ya tiene muchos bichitos de esos a los que atender.. jaja
    La verdad es que no se le puede sacar mérito al Druida. No es que lo valore porque antes estaba sola, de hecho aprendí a valorar mi soledad porque gracias a ella supe quien era yo, subí mi autoestima, y hubiera aguantado mucho tiempo sin pareja, cuando levanté cabeza no se estaba mal en pisito de soltera... Yo, que no tenía apenas experiencia con otros hombres, quería experimentar... pero tampoco me dio mucho tiempo... El Druida me enamoró, y eso es mérito suyo, y grande, que no estaba yo facilona eh.. por lo menos para una relación estable... jeje
    El sufrimiento cataliza y acelera la maduración, de eso no cabe duda...

    Artabria, no creas que está tan mal ser portuguesa. Esto es el caribe gallego... Y con las cuestas que hay por aquí se te ponen unos muslos y un culo!!!, ¡lo que te ahorras en gimnasio!! jajaja


    Bicos a todos y gracias. No os preocupeis, estoy un poco hinchada, pero todavía puedo disimular lo de caminar como Fraga, y con el reisiño me era casi imposible. Lo llevo bastante bien por el momento. Os iré contando, porque esa es mi vida últimamente, así que... ¿qué os voy a contar si no?
    Si estoy un poco callada tampoco os preocupéis, porque no puedo estar al ordenador sentada demasiado tiempo, tengo que tumbarme, y pasear, y cambiar de postura y actividad cada poco. Son exigencias del avanzado embarazo... y lo primero es lo primero, tengo que cuidarme mucho ahora y eso hace que descuide esto un poco...

    Lo dicho, no os preocupéis, pero mandadme mucha energía positiva, que yo la noto y la agradezco muchísimo, de verdad. Muchas gracias!!

    Os quiero!!! jajaja. Agsss.. ¡pero mira que estoy blandita!!

    ResponderEliminar
  12. Me resulta extremadamente complicado explicar un estado de felicidad. Normalmente es un estado que atonta, que llama sólo a ser vivido/disfrutado y sobre todo para uno mismo, como si el resto del mundo dejase de existir o sencillamente de importar. Pero veo que es algo personal, no siempre la procesión va por fuera. Buen ejercicio pararte y echar una mirada hacia atrás, y darte cuenta que no todo fue un camino de rosas. Sabrás que tampoco lo será.
    Urge adivinar de vez en tanto que algo tan frágil puede a llegar ser tan tenaz (y fíjate que ni siquiera son antónimos ni excluyentes). Ese amor apasionado que a menudo sale a navegar más que para hundirse, a veces llega a buen puerto. Tu voz me llega tan de cerca que me lo llego a creer, uno que juró no volver a hacerlo. Qué decirte si te debo parte de esa felicidad que simientas en post como este. Cómo agradecerte...
    El atroz verano que quemaba el cielo ya pasó, madurando la fruta y la mies. Hora de recojer.
    De otro que se ablanda releyéndote.

    ResponderEliminar
  13. Hubo un tiempo, cuando era niña (una niña revieja y resabida), que pensaba en todas las cosas que me faltaban, en las cosas que me pasaban, a mi y a mi familia, y me creía desdichada. Y sin embargo, creo que tuve una infancia feliz, creo que supe disfrutar de las cosas buenas, y hubo muchas cosas buenas, que merecen la pena ser recordadas y contadas... claro, aunque ser feliz parezca una ordinariez... jaja, poco bohemio, poco literario... y quizá no. Yo qué sé...
    Pronto, con baches en el camino, pero creo que desde la adolescencia, supe que era una persona con mucha suerte, y tenía la obligación de sentirme feliz, ya no el derecho... ¡la obligación!
    Y claro, no siempre eres lo feliz que quizá debieras ser según tus circunstancias, pero así es la libertad, de sentirse como a uno le plazca en cada momento, y, de vez en cuando, sentirse desdichada sólo por placer... o por algún motivo pasajero.. Que nada es tan grave, que nada es tan leve...

    Como nos decía el matrón el otro día... Cada una vive las situaciones de forma personal, no se puede despreciar el dolor ajeno. Si alguien dice que le duele no se puede comparar con nada.... aunque parezca una tontería lo que le pasa.. unas simples contracciones... que aquella otra dice que no es para tanto... Cada uno es un mundo...

    Quizá no se trate de buscar la felicidad (muchos no tienen vocación de búsqueda, no sabrían que hacer de sus vidas si fueran felices.... En el fondo ya lo son??). Sólo se trata de conocerse a uno mismo y ejercitar el músculo, aprender a ser felices, y que no nos de vergüenza contarlo... Que ser feliz no es cosa de simples e ignorantes, aunque a veces ayude, y eso sea así mismo una especie de sabiduría especial y primitiva, como la de los niños. No perder al niño que se lleva dentro...

    Pero ya disertamos sobre esto aquí, y es cierto, ya hay supertratados y libros enteros dedicados a la cuestión...

    Pues sí, prometeo, mi fruta ya está casi madura... Casi casi... De hecho ya me dicen que si tuviese que salir de mi vientre, estaría perfecta para su disfrute, aun sin su punto último.. jaja. Quizá se demore algo, porque se debe estar bien ahí dentro, y ya me pasó con el reisiño, que casi me sale caminando y pidiendo que le ponga la consola... jaja

    Nada que agradecer, sírvete de todo lo que gustes en este lugar, si te vale para algo. Gracias a ti.

    ResponderEliminar
  14. Bos razonamentos...
    e se xa na adolescente soubeches que tiñas os elementos para ser feliz, collíchesme moita dianteira!
    Eu estiven anos sentíndome desgraciada, certo que tiven algunhas cousas polas que selo, pero moitas outras polas que non, e tardei moito en aprendelo. Pero como vos dixo o matrón, iso da dor, tamén se pode aplicar noutros campos, a todos non nos afectan as cousas da mesma maneira.

    Pois alédame moito ver que a froitiña xa está madura, e unha tranquilidade, así pode vir cando queira! :) e verte a ti tan brandiña, tamén me enternece.
    Moitos bicos, e moitos paseos (amodiño)

    ResponderEliminar
  15. Es interesante... aspirar a una intemporalidad del vivir.
    Se puede tener la infancia a mano toda la vida.
    E incluso disfrutarla sin que eso produzca ningún efecto negativo.
    Celebro tu sensatez y tu libertad.
    Y que las historias discurran en esta GAlicia espléndida.
    Saludos.

    ResponderEliminar
  16. Eres una "niña grande" y es fantástico que no perdamos esa parte que llevamos dentro, tal vez la parte ingenua que nos da un empujoncito para salir adelante al echar la vista atrás.

    Vaya historia la tuya, muy interesante, muy completa, muy tuya y contada desde dentro con la manera tan peculiar que tú tienes de hacerlo. Y capacidad para resumir tienes un rato ¿eh?

    La vida pasa rápido, tengas la edad que tengas, al menos así pienso yo.
    Once, seis, veinte, ocho.......si al final no es la cantidad sino la calidad y cuando existe ésta última el tiempo pasa muy rápido, si que si.

    Un placer conocerte, Pitima, aunque sea de esta forma. Y que nos muestres tanto de ti. Se feliz y no pierdas nunca ni la alegría ni las ganas de seguir haciendo balances de vida.

    Un besote. Bicazo.

    ResponderEliminar
  17. Hola,

    Te veo siempre comentar y nunca había estado en tu blog. La verdad es que no soy muy bloguero. Tengo a Susana ahí insistiendo para que me haga uno, pero no me decido.

    El caso es que entro hoy, que tengo un poco de tiempo para mí, y me encuentro un resumen de tu vida!! jajajajaja. En cualquier caso me alegro que sea un momento dulce, cerca del nacimiento de tu niña. Que te vaya todo bien.

    En cuanto a las dudas, las preocupaciones y las oportunidades que nos da la vida, veo que siempre has ido hacia adelante. Cambiando de ciudad y de entorno. No te preocupes, aquí en portugal no se vive demasiado mal.

    Te dejo una "cita" que extraje de fragmentos de una serie. Si adivinas de que serie, eres una crack.

    "De pronto, cuando menos te lo esperas, el mundo vuelve a su lugar.


    El milagro de la vida en si mismo, por lo que la gente vive y muere, por lo que hieren o son heridas las personas es todavía un misterio. Queremos saber la razón, el secreto, la respuesta al final del libro. Porque la idea de estar completamente solos, es demasiado para lo que podemos soportar. Pero al final del día, el hecho de estar ahí, los unos para los otros, a pesar de nuestras diferencias, sin importar en lo que creamos, es razón suficiente para seguir adelante.


    Por mucho que crezcamos, y nos hagamos mayores, seguimos tropezando. Siempre dudando, eternamente jóvenes."

    Pasaré de vez en cuando. Besos.

    ResponderEliminar
  18. De nuevo gracias Fernando por tomarte la molestia de volver.
    ¡Un resumen de mi vida! jajaja.. Bueno, es un resumen muy resumido.. pero sí, puede valer, al menos para mis últimos años..

    Forever young...

    Un bico y hasta cuando quieras.

    ResponderEliminar
  19. No está mal Anatomía de Grey. Tiene sus perlas eh.. jaja

    ResponderEliminar
  20. Muy bien Pitima, efectivamente es de Anatomía de Grey... jajajajaja.

    ¿Cómo lo averiguaste?

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...