viernes, 2 de julio de 2010

De Angeles y Demonios

Qué es lo que más deseo....
Qué quiero ser?
Quiero ser madre? Quiero ser esposa, amante, amiga?
Quiero ser una heroína? Quiero ser poetisa? Quiero escribir verdades? Quiero escribir lo que no existe, o lo que existe en mi cabeza, lo que no se puede ver? Quiero soplar sobre la palma de mi mano y llenar el espacio con polvos brillantes, de estrella, de oro, que se iluminen con la luz y hagan visibles esos rayos? Los que salen de no se sabe  y van a parar a no se sabe? Quiero ver el camino??


Quiero ser buena compañera de trabajo? Quiero ser buena mujer? Quiero ser buena persona??


Lo quiero a él. Y lo quiero mucho.


Soy persona, luego mujer, luego madre, muy de cerca esposa y amiga, amante ocasional y alguna cosa más... E intento ser buena en todo, aunque sé que no lo consigo, no del todo, no en todo, no siempre....
A veces se cambia el orden de las cosas. Fácilmente ser madre se pone en primer lugar... antes que ninguna otra cosa...


Y a veces me pierdo en el trabajo, y me encuentro hablando sola, en el salón, a las cinco y media de la mañana, mirando a Golum que tuerce el gesto como diciendo "Estámosche Ben... Mi Tesoro"...  Luego apuro mi infusión de azahar, melissa y hierba luisa y me callo un rato, pensando en lo que quiero, en lo que me trastoca, en lo que me hace cambiar el orden de las cosas y pone mi mundo del revés...


Y no lo merece, el trabajo no merece mis palabras en alto, mis desvelos.... Pero a veces me pasa, que no puedo desconectarme, porque intento ser buena, porque, como mi reisiño, odio equivocarme, odio que las cosas no salgan bien aunque le pongas empeño, odio que se me escapen los detalles, que no pueda controlarlo todo... Y no puedo. No puedo. Y tampoco debo... pero tiendo a obsesionarme..


Me asusta que mi niño se me parezca en tantas cosas..... pero también hace que lo entienda muy bien, que conecte directamente con sus sentimientos, con sus "problemas". Esas culebras que mamá coge con la mano y le enseña a todo el mundo: "mirad de qué tiene miedo mi hija... mirad qué tonterías la obsesionan" . Es como ver un esquema de mi misma antes del desarrollo, del crecimiento, del cambio de perspectiva... . y mucho antes del desenlace, claro, y entiendes muchas cosas, y te preocupas de cómo ayudarlo para que no desarrolle tus temores, tus obsesiones, tus mismos defectos....


Y luego pienso otra vez en él, en su orden de las cosas, en sus ángeles y demonios.
Trabaja en la cueva de los demonios. Calor, y muchos látigos fustigándole, así me lo imagino brevemente, así me lo cuenta cada vez que viene de vuelta y se encuentra con la misma pregunta en busca de esperanzadora tregua: ¿qué tal hoy?
-¿Y para qué preguntas?
- Ya
- Pues eso...


Lo mío no puede compararse.... no es la cueva de ningún demonio...


¿Qué los demonios no existen?
¿Y no eran ángeles echados a perder?


Sí, creo que quiero hacer visibles los rayos que les indique el camino a los ángeles, para que no tengan que convertirse en demonios, perdidos en nuestro caótico infierno personal.....
Soplaré soplaré y soplaré.... Algún polvo mágico debe quedar por ahí.... ; )
en algún lugar...

14 comentarios:

  1. No tengo mucho que aportar hoy... un tesssssoro, supongo.

    ¡Saludos!

    ResponderEliminar
  2. no te exijas tanto, madresposamante, haz como el anuncio de las marcas blancas del carrefour. algo sencillo, práctico, sin espectacularidades. qué fácil decirlo, eh? me gustaría decirte que este calor exasperante se va a acabar muy pronto, pero sería mentirte!! ánimo, en cualquier caso.

    ResponderEliminar
  3. Vouche dicir dúas cousas que xa sabes, pero pídemo o corpo:
    - Que tampouco te apures moito en coller atallos para evitarlle erros. Nin ti podes, nin él vai querer ás veces; así que...

    - Que si. Algún máxico haino!!!! ;-)

    Bicos dun anxo entrenando para botarse a perder

    ResponderEliminar
  4. oh, bueno, xa se me adiantou Chousa, e tamén Raúl, no que che quería dicir, precisamente eses dous puntos:
    1.- que sí "marcas blancas" funcionan moi ben e non se paga o mesmo precio
    2.- que por moito que fagas é imposible atallarlle os erros (eles levan os seus propios demonios dentro)

    disfruta dos sorrisos, e tamen dos seus medos, disfrútao todo, mentres que tí es a raíña do seu corazón

    unha apertiña... que non sei se será o viño da cea, ou o catarrazo que teño, pero estou dun cariñoso...

    ResponderEliminar
  5. Supongo que todas las mamás en un momento dado se encuentran en esta situación.......pero todos nos equivocamos y ni el reisiño ni tu vais a ser la excepción. La perfección tiene que ser muy aburrida, jajajja.

    Seguro que eres una madre estupenda.

    ResponderEliminar
  6. Gracias Möbius, Tesoro, por pasarte...

    Sí que me exijo, sí, Raúl y Zeltia, llegar a ser una "marca blanca" al menos es lo mínimo que nos podemos exigir, pero a veces, parece no ser suficiente... A veces uno se frustra porque no llegas al mínimo, o parece que no puedes, con las circunstancias y las exigencias que te rodean, dar respuesta... Te superan las circunstancias y no puedes con ello. Y no es culpa de uno...

    Lo que me preocupa es no saber "pasar página", como dice Neli en alguno de sus últimos posts. Una asignatura pendiente el no saber conformarme con lo hecho, aunque no hubiese podido hacer nada más, no hubiese podido prever un resultado adverso por mucho cuidado que pusiese en el trabajo....
    Ya está, ya pasó... La próxima vez quizá pueda hacerlo mejor, quizá... Y punto. Eso es lo que me falta a mí. No me resigno.... Reflexiono y me pido explicaciones, no puedo evitarlo, hasta la obsesión, forma parte de mi forma de ser.... Me cuesta mucho corregirlo y malgasto energías inútiles en el proceso... sí. Eso es lo que pasa.

    Doy para ser "marca blanca"... A veces hasta sonrío por las mañanas al levantarme ¡sin haber cenado All-bran! y me muestro optimista, de buen humor, conciliadora y de buen rollo en el trabajo... sí, ¡cómo si desayunase con las mejores galletas, las de las mujeres plenas y perfectas!! jajaja

    Chousa, e Zeltia tamén, que xa sei que entra dentro do proceso de aprendizaxe o de equivocarse, o de non facelo perfectamente, pero non se pode evitar tratar de evitarlle sufrimentos inútiles, os medos paralizantes. Tirar para adiante e non perderse na páxina, relendo unha e outra vez para ver onde poderías ter posto un acento ou unha coma que cambiase o rumbo das cousas....

    BK, as nais están nesa situación permanentemente... jajaja
    A algunhas, esa situación fainas mellores nais, a outras fainas insufribles.... Espero ser das primeiras.

    Son moi consciente de non ser perfecta. E de que son os meus defectos personales, si señor, lo que mejor me sale mi amor... (como dice la canción... ; P)

    Y por eso será que me simpatizan los pobres diablos, los pobres ángeles perdidos....
    Todo el mundo es bueno... pero a veces nos perdemos... jaja

    Y algunos, cuando nos echamos a perder, nos ponemos encantadores, sobre todo si encontramos los polvos mágicos... jajaja Xastamos!!

    Gracias por los consejos y los ánimos. Estas dos últimas noches he dormido mucho mejor. Será que el calor nos ha dado una mínima tregua por aquí...

    Gracias, mis ángeles virtuales...

    ResponderEliminar
  7. Hace unos días un amigo me decía, soy exigente a la hora de pedir y exigirme pero sumiso a la hora de aceptar.
    Y no me había dado cuenta hasta entonces de lo poco sumisa que soy yo cuando se me da lo que no quiero, cuando se me da lo que no consigo.

    Pitima, sopla los polvos mágicos que quieras, que sólo en nuestra actitud reside la manera en que caerán sobre nosotros incluso sobre los demás.

    No te ahogues a la hora de ver el resultado de lo que has exigido, relájate y disfruta que todo pasa, incluso las noches de imsomnio en las que pensamos y pensamos sin darle un respiro a esta máquina de pensar que tenemos sobre los hombres.

    Bicos suaves, serenos y tranquilos, relajantes. Todos para ti.

    ResponderEliminar
  8. Pitima, debemos de tener un "fan" anónimo al que le gusta joder. ES que me dice que teníamos que tener un blog conjunto (tu y yo) para poner verdes a vecinos y compañeros de trabajo XD

    Por culpa de esta gente hay que moderar comentarios. Lo más gracioso es que ocultan su identidad, que valientes son!!

    ResponderEliminar
  9. Gracias Neli, lo cierto es que fueron un par de días de locos, con aplicaciones informáticas que funcionan como una patata.. Ahora me siento algo más relajada... Voy aprendiendo a "pasar página", lentamente, pero lo hago, por mi bien y sobre todo, por el bien de los míos.

    Un bicazo.

    ResponderEliminar
  10. BK, no te disgustes mujer. Si hay que moderar se modera y ya está, pero no le des mayor importancia..

    Y si quieres lo hacemos, el blog para poner verdes a los que nos venga en gana.. jaja

    Empezando por nosotras mismas, para que no se diga. Tú me pones verde a mi y yo te pongo verde a tí, a ver a cual de las dos nos sienta mejor el color... jajaja

    ResponderEliminar
  11. Ein?, se facedes un blog verde...joder!!! contade comigho!!!
    :-)

    ResponderEliminar
  12. ¿ves? eu son tan formaliña que ninguén me pon VERDE!

    Pitima, é verdade que cada un ten que aturarse a sí mismo; as neuras, manías que nos acompañan desde sempre; pero tamén imos aprendendo a manexalas, tamén... En todo caso, "hai dias", pero pasan!

    :) bicos de noite insomne (quedanme duas horas e media para durmir, e aquí me tés, despois dunha película, unha lavadora, unha ducha, un DIN A4 cheo de ralladas... e máis cousas que mellor non conto!)

    ResponderEliminar
  13. Gracias pola tua pegada no meu blog, un verdadeiro pracer.

    Unha grande aperta :)

    ResponderEliminar
  14. Me apunto al blog verde limón.

    En cuanto a tu reflexión poco me queda decir que no se haya dicho ya. Que mejor aceptarse, que exigirse de más y, no olvidarse de alimentar la propia sensualidad, pa relajarse y ver la vida un poco más color de rosa.

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...