lunes, 7 de junio de 2010

A beautifull day: Arte Efémera

EL CORAZÓN ES UNA FLOR
ABRIÉNDOSE CON FUERZA A TRAVÉS DEL SUELO PEDREGOSO...





TÓCAME
LLÉVAME A OTRO LUGAR
ENSÉÑAME
SÉ QUE NO SOY UN CASO DESESPERADO

MIRA EL MUNDO DE VERDE Y AZUL
MIRA CHINA JUSTO DELANTE DE TI
MIRA LOS CAÑONES ROTOS POR LAS NUBES
MIRA LOS BARCOS ATUNEROS LIMPIANDO EL MAR
MIRA LOS FUEGOS DE LOS BEDUINOS POR LA NOCHE
MIRA LOS CAMPOS PETROLÍFEROS A LA LUZ DEL AMANECER
Y MIRA EL PÁJARO CON UNA HOJA EN SU BOCA
DESPUÉS DE LA MAREA TODOS LOS COLORES SURGEN

ERA UN BONITO DÍA
NO DEJES QUE SE VAYA
BONITO DÍA

TÓCAME
LLÉVAME A ESE OTRO SITIO
ALCÁNZAME
SÉ QUE NO SOY UN CASO DESESPERADO
....


LO QUE NO TIENES NO LO NECESITAS AHORA
LO QUE NO SABES LO PUEDES SENTIR DE ALGUNA FORMA
LO QUE NO TIENES NO LO NECESITAS AHORA
NO LO NECESITAS AHORA
ERA UN BONITO DÍA



Letra de Beatifull day, U2

8 comentarios:

  1. Gracias pola visita. Dende logo si dende a túa casa ves a Picaraña, ben seguro que cada vez que a miras tenche que entrar moita rabia.

    Moi bo o vídeo e mellor a elección da música. Aprécianse moi ben os materias usados.
    Eu tamén andiven onte de "reporteiro" polas rúas e tamén fixen un pero estame a dar problemas para publicalo. Terei que recurrir ó técnico.

    Un saúdo dende Areas

    ResponderEliminar
  2. con todos esos corazones policromos desparramados ordenadamente por el suelo el día parece mucho más bonito, desde luego. bonita también la letra de la canción. recontrabonita, diría yo.

    ResponderEliminar
  3. E vós o domingo misturastes flores con intención relixiosa e por estes lares xuntamos queixos con cabalos. Xa ves que todos temos un puntazo transgresor nas nosas celebracións.
    Pero o importante é que, aínda que sexa efémero o día, a cousa quede beautifull.

    Bicos polo "corpus"

    ResponderEliminar
  4. precioso el video.
    Me gustan mucho esas alfombras tan hermosas y el significado que hay detrás de cada una de ellas y su historia.
    Admiro a quienes tienen la paciencia de hacerlas, yo carezco de ella :-)

    Y el resultado me emociona, casi tanto como las letras con las que has acompañado el video.

    Bicazos.

    ResponderEliminar
  5. pobres flores convertidas en alfombras... pobres flores ta efímeras...

    Me gusta el cambio de look. Me gustan esos labios. Me perturban. Son fantásticos. Merecían ese post.

    ResponderEliminar
  6. Muy buenas. La belleza,la verdadera belleza nunca es efímera. Al menos hasta que...

    Me alegra estar de vuelta por estos lares, siempre es un placer leerte.
    Aunque a decir verdad (nada habitual en mí) ya llevo un tiempo dejándome caer por aquí, aunque sin comentar, ya que el tiempo,o mas bien su escasez, me ha tenido medio secuestrado. Un saludo muy fuerte con propósito de enmienda y enhorabuena por ese futuro nada efímero que te aguarda.

    ResponderEliminar
  7. Hola. Buenos días-mediodías-tardes-noches-madrugadas. Lo que sea, que sea bueno..
    Agradeceros vuestros buenos deseos para mi y la personita que crece dentro de mi, que ya somos multitud! jaja, contando que yo tengo al menos ¡triple! personalidad... jaja

    Intento disfrutar lo que se nos antoja efímera belleza, bondades que nos regalan y que siempre nos saben a poco? Aisss. Si es que siempre queremos más, y claro, ya no es que lo merezcamos o no, es que... ¿acaso lo necesitamos?. Como dice la canción: LO QUE NO TIENES NO LO NECESITAS AHORA. ERA UN BONITO DÍA. ¡Y lo sigue siendo!

    Y si se acaba pues nos queda el recuerdo, ¡disfrutémoslo!, pero no por ello dejemos de vivir lo bueno de hoy, llorando lo bueno que se fue del ayer, y no dejemos tampoco de ilusionarnos con lo bueno del mañana. Y siempre me cayó bien La Lechera, aunque no supiese afinar al minuto...

    Afinar al minuto: cada cosa en su sitio, los minutos justos para cada tiempo... ni un minuto más ni un minuto menos...

    Nos lleva más de una vida afinar al minuto.. Es una eterna búsqueda, el equilibrio, la felicidad.. Música vital.

    Me encuentro bien. Me dejo secuestrar por las hormonas (me queda otro remedio??), así que no sé si soy más yo o menos yo. Soy.. que no es poco...

    Nuevo Icaro, no te disculpes por no comentar, ni te sientas obligado a ello... ¡nunca! Tus razones tendrás para dejarte secuestrar por el tiempo, o por lo que sea...
    Me gustan vuestros comentarios, pero no me los debéis, como yo tampoco os debo nada a vosotros. Compartamos lo que, en cada momento, nos apetezca compartir...

    La belleza. Habría primero que llegar a un consenso sobre el significado de la misma belleza para luego llegar a ponerle un calificativo. Nunca llegaríamos a ninguna conclusión, me temo. Sí que es cierto que lo que nos gusta se nos antoja efímero. Supuestamente nos gusta la belleza. Pero hay gustos raros...

    Prometeo, pobres flores... sí. Ya son efímeras de por sí. Parece perverso arrancarlas, desmembrarlas y tirarlas por el suelo disfrazando al duro y transitado asfalto. Un trabajo arduo, que rompe las espaldas de muchos... toda la noche, para que luego la pisen, la pisoteen los que llevan el Corpus... Es casi macabro. LLuvia de pétalos cuando pasan...
    Al menos, ya no sacrificamos corderos... :)

    Cuando ya había pasado la procesión, y vi a todos revolviendo en las tripas de la alfombra deshecha, quise convencer a mi niño para ir a pisar, y oler esa fragancia de verde roto, pisado, tan rico... Pero él se frenó en seco y miró.. "¡vamos!" le decía yo... "No quiero mami...". No me supo dar una razón, pero vi tristeza e incomprensión en su mirada...

    Pero eran bonitas, y había muchos corazones volcados en aquel trabajo.. Ver el asfalto vestido del imaginario campo artificial en el diseño, aunque fuese como vestir el cemento de piel natural, real, moribunda....llenó de extraña belleza el día.
    Y nos gusta el olor de las flores frescas, moribundas... Y del verde... Y del grano... ¿gustos raros?

    El cambio de look... me apeteció mucho, y yo estoy contenta con él.. No sé si lo encajaréis bien todos, pero tendréis que acostumbraros... lo siento.. jaja

    Neli, la verdad es que hay videos en la red más completos y más bonitos. Este tiene el encanto de ser el mío, y llevar mis miradas, y para mi eso vale bastante. Me gusta llenar esta, mi casa, (mi vasija de los vómitos), con mis cosas...
    Tienen mérito, las alfombras, porque todo el pueblo, de niños a mayores, se vuelca en las calles y viven por y para algo, como se hacía antaño... Es bonito ver como las hacen, y lo bonitas que quedan.

    ResponderEliminar
  8. Chousa, que quede bonito, e nos faga felices... e xa abonda...
    O tema relixioso é máis ben un pretexto. A festa xa ten unha dimensión máis popular que relixiosa. Arte Efémera déronlle en chamar, e ben chamado está...
    Non digo que non siga habendo fervor relixioso, pero xa vai sendo menos... Al menos do verdadeiro. Agora sí, á festa apúntanse todos. E así debe ser.

    Preguntábasme no post anterior se coñecía algunha nai que non se preocupase.... E a verdade e que sí. O feito de ser nai, biolóxica, non garante ser o mellor para os fillos, nin tampouco antepoñer o ben dos teus fillos ó teu propio... Non.
    De feito hai moitas nais desnaturalizadas, capaces de matar ós seus propios fillos para vengarse da parella, por exemplo... Horrible. Sí.
    Mira tí o síndrome ese, de Munchhasen, creo que é... Unha aberración ¿non?
    Tamén na natureza hai nais que devoran ós seus fillos ó nacer, se teñen algunha carencia...
    Éche o que hai...
    ¿Non hai como unha nai?... Depende do caso diría eu..
    Algúns proxenitores deberían ter prohibido ter fillos. Se cadra deberían facer un psicotécnico ou algo así... jaja
    E nunca se sabe: algúns que parecen "padrazos" e "madrazas" son uns desgraciados negligentes e incapacitados, e logo, aqueles que non teñen moito de onde sacar, son os que mellor coidan dos seus vástagos..

    Raúl! siempre tan buen lector, mirada cómplice donde las haya, tan buen entendedor... Corazones policromos desparramados! sí! Eso mismo vi yo.

    Carlos Sousa, tí sí que fixeches unha boa reportaxe.
    A Picaraña vese, de lonxe, dende a miña casa, sí. Antes non se distinguía ben a cruz, pero agora, sen árbores ó redor, percíbese moi ben o estado daquel lugar outrora verde e de mellor ver... Boeno, teño que dárlle ó zoom da cámara o máximo, pero sí, podo ver a cruz co pedestal roto, facendo xogo co baldío e pedregoso terreo que só terá encanto para os amantes do trial.... As vistas do mirador seguen a estar no seu sitio, porque non poden estragalas tamén.. que se non xa nin veríamos o val do Tea nin o Condando nin nada...

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...