miércoles, 10 de febrero de 2010

Entre dos....

Ya alguna vez (muchas, quizá todas las veces que escribo...) he tocado el tema de las percepciones.
Las teorías (¡y las prácticas!) del conocimiento sí que me traen de cabeza a mi. El cómo se confecciona nuestra realidad, el cuándo el mundo que nos rodea se nos va completando, adquiriendo más y más matices ¿Acercándose a la auténtica realidad? ¿Quizá alejándose?
Si es que tenemos dos cabezas. Dos! Un par! Bicéfalos! Qué contrariedad esta paridad tan convincente, tan real!!
No es ya ningún secreto para los que me han leído últimamente mi gusto por lo impar, por el tres muy especialmente.... Pero aquella paridad es demasiado manifiesta, demasiado sensible para negarla. Aunque si algo he aprendido en mi vida es que las cosas no son como parecen, y a veces parecen lo contrario de lo que son.... Nunca podemos fiarnos del todo. Siempre nos faltarán datos, percepciones, detalles, para analizar todo en un conjunto lo bastante amplio para tener menos margen de error acercándonos a la realidad. Y hasta puede que cuantos más datos tengas más borroso se haga todo. Si no sabes montar el puzle de poco vale tener muchas y pequeñas piezas.
Nuestras cabezas (los hemisferios), están separadas físicamente, pero conectadas por un denominado cuerpo calloso (un nombre que se me antoja... poco apropiado), un haz de fibras nerviosas de extraordinaria importancia, un nexo que las hace siamesas.  
Es un conjunto de dos, que han de colaborar y hacer un equipo. No podrían vivir la una sin la otra. Se necesitan. A veces se llevan la contraria, pero tarde o temprano han de llegar a una solución conjunta, a un análisis final. 
Aquellas personas que no tienen este cuerpo calloso (que las hay), presentan un desorden importante, que las hace portadoras de dos cerebros especializados en campos complementarios incapaces de procesar la información juntos.


El hemisferio derecho es el de la percepción, es el coleccionista de sensaciones, de estampas, de detalles, de datos. Qué importante es esto. Cómo vamos a funcionar si no tenemos vía de entrada. Es el hemisferio del arte, de la sensibilidad, de la intuición, del todo, de la comunión con el cosmos, del Nirvana que decía ella...
Este cerebro es extrospección.


El otro cerebro, el hemisferio izquierdo, es la colección y el análisis. Los recuerdos, el aprendizaje, lo bien aprendido y lo mal aprendido, las buenas y las malas costumbres. La introspección, el egoísmo, el significado del yo, el lenguaje, el simbolismo, donde se guarda todo aquello que es como es porque así lo hemos aprendido, así lo hicimos nuestro.
Y cuántas veces el conocimiento previo es óbice para llegar a un nuevo conocimiento más rico, mejor documentado, mejor sentido si le diésemos una nueva oportunidad a nuestro otro cerebro, si abriésemos la puerta a nuestro otro hemisferio que va, según maduramos y crecemos y nos imbuimos en la rutina, en las costumbres, aletargándose, durmiéndose, perdiendo nuevos detalles, a veces grandes paisajes, que nos rodean y nos abrazan en un todo universal.....


Y algunos así lo intuimos, y tratamos de dar más cancha a los sentidos, a la imaginación, a nuevas realidades, al arte, a la creación... para sentirnos más completos, y volver a ser niños sedientos de estímulos y emociones, voraces a la hora de confeccionar estampas que nos valdrán para encontrar lo importante en esta vida. Sentir que estamos vivos y formamos parte del universo.... 


Es algo grande que a mi, al menos, me produce cierto vértigo, adrenalina, emoción. Me gusta mucho. Mucho.


Equilibrio. Equilibrio. Pero que no se te duerma una parte. Hay que ejercitarlo todo!! Y así encontrar el Nirvana... y embriagarse en él... Claro que sí.
YO QUIERO!!


Y bueno, bien pensado sí que somos tres, porque quizá el cuerpo calloso sea el tercero, discreto pero de vital importancia.
Y grabado se me quedó a mi aquello de las tres partes: cerebro, cerebelo y bulbo raquídeo (que aunque suene a patata, también nos hace falta... jaja).
Un universo vasto e insondable nuestro cerebro... La respuesta a muchas de nuestras metafísicas.... Estoy convencida.


Y se me vino a la cabeza esta canción de dos, que con la que canta son tres ¿no? jajaja


Mi amor es géminis, así que los tengo.... a los dos, al que me adora, y al que es mi dueño...  jejeje 
De hecho él es tan especial que mirando a la bailarina (la de la entrada anterior), no la deja acabar una vuelta, a medio camino la hace girar al otro sentido... jajaja. Así de excéntrico es mi hombre. Cómo me gusta....

Hablando de la bailarina he observado que la mayoría tenemos tendencia a verla girar hacia la derecha, es decir, en el sentido de las agujas del reloj. Sin embargo con un poco de práctica vamos consiguiendo cambiar el giro. Esto significaría que rige el hemisferio izquierdo, según el experto....  es decir, el de ¡¡es que siempre ha sido así!!
También me llama mucho la atención, continuando con la bailarina, que muchas personas se muestran muy incrédulas.... ¡imposible hacerla girar al sentido contrario!!, lo que demuestra hasta que punto basamos nuestra realidad en conclusiones anteriores, incapacitando a nuestro otro cerebro a descubrir auténticas alternativas tan reales como las otras. Da para pensar... ¿verdad?

Pero menudo trabajo volver a aprender lo mismo una y otra vez. Necesitamos algunos pilares básicos, algunas realidades inamovibles...  para seguir viviendo, por un sentido práctico.... ¡no podemos ser niños toda la vida!, aunque eso nos hiciese más felices.... jajaja. 

Sólo una cosa más: creo que el narrador robótico de la entrada anterior se equivoca cuando al final nos ilustra (con los trazos adicionales en la figura) las dos ilusiones ópticas: 
cuando dice que observemos a la bailarina girar a la izquierda, gira a la derecha, y después al contrario. Yo así lo interpreto.

Foto: kiwis antes da poda, enrevesados contra un ceo par, gris e azul.

16 comentarios:

  1. Muchos siglos antes, en su Física, Aristóteles diferenciaba entre los momentos individuales que percibimos, y que llamó "presente", y el Tiempo, que era definida como la línea que unía esos momentos indivisibles de presente. Creo que existe un cierto, sino un gran, paralelismo entre esta concepción de... la vida (que no somos sino tiempo) y el funcionamiento de nuestros cerebros.
    Son en esos momentos únicos de "presente" en los que encontramos la felicidad. Pero nadie, excepto los bobos y los amnsésicos, es capaz de olvidar la línea que los une, el Tiempo, que viene de atrás, y que inexorablemente avanza sin detenerse ante nada ni nadie, hacia un final por todos conocido y aceptado. Pensar en el Tiempo nos entristece, y es por eso que momentos "presentes" vividos nos dan la felicidad suficiente para perdurar otro siglo más.

    ResponderEliminar
  2. los que tengan un gran cuerpo calloso deben gastarse un fortunón en piedra pómez, eh? me gustan estos intentos tuyos de racionalizar las cosas, perspectivizarlo todo, encauzarlo, darle explicación. seguro que tienes todas las respuestas a los porqués de tu niño, incluso todas las respuestas para los porqués de tu niño grande también, probablemente. estoy seguro de que los dos son felicísimos contigo.

    ResponderEliminar
  3. Xa vexo que andas na procura da triloxía; pero haiche moita cousa que vai de dous en dous (ou de duas en duas). E non me pidas que poña exemplos, que despois pasa o que pasa...jajaja.

    Certo é que, na medida en que imos alonxándonos para tomar certa perspectiva que nos permita un achegamento para comprender, poda que acabemos por decatarnos de que entre medias da paridade, efectivamente, hai "algo máis" que racha o duo. Si, si...voume apuntar ó mundo impar tamén!

    Tricos sensitivos!
    (E que se digo Bicos, escarállaseme o posicionamento)

    ResponderEliminar
  4. está bastante extendida a idea de que existen duas realidades: o corpo e a alma, a física e a metafísica,
    (se cadra por iso non se avanza, esa idea pre-establecida limita)
    pola contra hai outros pensadores que afirman que todo é materia, que o mundo da relixiosidade, da inspiración artística, dos sentimentos, da introspección, da conciencia, non existen en sí mesmos, se non que se poden reducir a materia.
    virían das circunvalacions cerebrais e das sinapsis, e algún día poderán ser explicados.
    agora non se sabe como se pasa do material (cerebro) á mente (pensamentos, ideas, etc.)

    a ver se o cerebro é capaz de entenderse a sí mismo,

    ti segue a darlle, pitima! parécenme moi interesante todo este desbarre teu!

    ResponderEliminar
  5. a palabra anti spam saiume "feisma". tampouco hai que insultaaaaar!

    ResponderEliminar
  6. jajaja eu xa lle andaba a buscar os TRES pés o gato no comentario de chousa)!!!
    pero é culpa del!

    ResponderEliminar
  7. Qué cosa tienes con el tres, niña, seguro que te chiflan esos hombres a los que apodan trípodes.
    Parece que los budistas con su meditación tratan de encontrar esa paz y felicidad del lado derecho mediante la meditación. Durante una temporada me obsesionaba ese tema, y me leí la tira de libracos buscando la paz espiritual, que finalmente he encontrado escribiendo (y follando).

    Off the record: yo de ti no haría tanta publi de tu chico que hay mucha zorra suelta ...

    ResponderEliminar
  8. Lo cierto es, Susana, que me gustan más los hombres bípedos, capaces de caminar erguidos sin necesidad de un tercer apoyo... El tercer miembro ha de ser de tamaño sensiblemente menor que los otros dos, los diseñados para caminar erectos....
    Que me impresionan (y me asustan) los miembros demasiado grandes... Pero el tamaño importa, cuando son demasiado pequeños son tristes y poco útiles a la hora de proporcionar el ansiado placer...
    Me acordé ahora de aquella sexóloga que hablaba de hormas y zapatos y tallas.
    Yo calzo en la media... jaja

    Pero sí que tengo una cosa con el tres... Qué sé yo...

    Asisto emocionada y agradezco tu preocupación, pero no sufras, las zorras sueltas no vienen a mi blog, y aunque llegasen a encontrarse con mi chico, tengo la convicción de que las rechazaría... No porque sea hombre de una sola mujer... jaja, sino porque las zorras no son su tipo (bueno, también habría que matizar el significado de zorra... jaja)
    Quizá sea una ingenuidad de mi parte, pero mientras no me desengañe seguiré feliz y presumida... Y luego que me quiten lo bailao...

    Yo no creo que la paz y la felicidad sean monopolio del hemisferio derecho. Tenemos que encontrar un equilibrio con ambos hemisferios, ahí creo yo que está el quid de la cuestión, para ser felices... Después hay otras metas en la vida que no van necesariamente unidas a una felicidad supina que no debe existir, a riesgo, si existiera, de perder el sentido de nuestra existencia....
    El éxito profesional, el sentimental, pocos lo tienen todo. Y probablemente no se pueda tener todo. Siempre estamos un poco desequilibrados, creo yo...
    En la búsqueda también esta ese sentimiento de ocupación, de cierta felicidad, el tener algo que hacer en este mundo.

    La insoportable levedad del ser....

    Los bobos o los amnésicos... Aisss, prometeo, me acordé del episodio de House, donde trataban a un fulano que era un genio, un superdotado, mental... jajaja. Y el pobre se estaba envenenando y sacrificando su cerebro en favor de una existencia mediocre al lado de una mujer mediocre, normal, que lo amaba así, sin grandes poderes mentales. Su potencial asustaba a los seres normales, y no le permitía amar a otros tan por debajo de su capacidad. Decía... que era como practicar bestialismo... jajaja
    ¿Así que mejor ser bobos o amnésicos? jaja. No, tampoco lo creo. Pero sí que parece que las personas supercapacitadas se sienten muy solas.... Y la soledad no es humana, nos hace infelices...

    En cuanto a Aristóteles, pues sí, lo que tenemos son los momentos, es cierto.... Pero yo soy profundamente Platónica, y Socrática. Lo que me permite mi corto conocimiento de la filosofía griega... Una fan ignorante pero entregada... jaja. Fíjate en el gran paralelismo entre los hemisferios del cerebro y la teoría de las ideas de Platón. Lo diferente de los dos mundos, la realidad y los reflejos en la caverna, en nuestro cerebro, las ideas, reflejos más o menos distorsionados del mundo real...

    Y cómo uno puede acercarse al mundo en su medida, captando lo que le hace feliz, viendo la sombra que mejor le place...jaja.

    Bueno, creo que a mi me pasa con el mito de la caverna lo mismo que a Jesulín con los toros... jajaja

    No olvidemos, o sepamos, si es el caso, que Aristóteles sospechaba que el cerebro no era más que un aparato refrigerador, o radiador, cuya misión era mantener la temperatura corporal idónea.... Pensaba que el pensamiento se producía en El Corazón. A mi esa idea me enternece. Pero claro, cuando me acuerdo de su misogimia.... ya se me salen otra vez las uñas y los colmillos con él...jaja
    Pero era otro Tiempo... ¿verdad? jajajaja

    Y sobre la perspectiva, Raúl, aiss, la perspectiva lo es todo... Que según como lo mires es bonito o feo. Que todo tiene su lado bueno y su lado malo... Y sí, mis chicos me quieren mucho, porque me miran con buenos ojos... jajaja
    No me sé todos los porqués, a Dios gracias, porque me divierto mucho especulando, y en compañía todavía es más divertido... jaja

    ResponderEliminar
  9. Chousa, xa sabes o que se dí, que onde caben dous caben tres, inclusive din que non hai dous sen tres. Pero boeno, que se din moitas cousas por dicir...
    Mólame o tres. Ó mellor non é algo racional, e só intuición, agarimo por ese número...
    Tres son multitud... A min as multitudes non me gustan. Ó mellor é un intento pola miña parte de curarme esta sociopatía da que ás veces presumo...
    Ó mellor só é un xogo. Probablemente... jajaja
    Así que te convencín, jajaja. E seguro que tamén é para ti un postureo gracioso...
    Boeno... Xa nos pasará cando mexemos, ou cambiemos de postura... (xastamos!)jajaja

    ResponderEliminar
  10. Claro que as ideas preestablecidas non deixan avanzar... ¡moitas veces!, Zeltia. Pero tamén é igual de certo que somo ananos nos ombreiros de xigantes.. Que necesitamos dos estudios xa feitos anteriormente para avanzar...
    ¿Ti ves que contradictorio?
    Todo depende do acertado da análise....
    Nunca dar nada por suposto sen antes contemplar outras posibilidades, outras posturas, outras perspectivas...
    A xusta medida ónde andará... jaja

    Son perigosas as teorías reduccionistas, pero tamén moi atraíntes.. ¿verdad?

    Pero de seguro que non hai nada inexplicable... Só mentes incapaces de facelo, de atopar a explicación..

    Xa falarei eu co xenerador das palabras antispan, a ver que é iso de insultar as miñas visitas... jajaja
    Chegarei ó fondo e depurarei responsabilidades, ¡asegúrocho!
    Co guapiña que tí es (recordo aquela fotiño que puxeras túa, de corpo enteiro, vestida, pero calzada coas zapatillas de casa.. jaja, naqueles tempos nos que todavía non te conocía moito. E agora que sei máis de ti véxote moito máis guapa).

    Bicos para todos, e graciñas por vir sempre.

    ResponderEliminar
  11. Tú y el tres son una teoría aparte :-)
    Seguro que eso da para un estudio mas completo que todo este post (que ya es decir eh??)
    Hemisferio derecho y hemisferio izquierdo ( y el tercero el discordia, el cuerpo calloso).

    Es muy curioso todo lo que planteas, Pitima, algunas de las cosas de nuestra vida las hacemos por inercia, por lo aprendido, por lo ético según nos han inculcado, y nos sale así, de forma natural porque nuestro cerebro lo asimila de esa manera y él mismo nos ha forjado a modelar cada actuación.

    Que siiii, que también hay paso a la improvisación, a la parte creativa, a esa que nos hace vibrar y nos da chispa para salirnos del molde, del otro hemisferio.

    El video de aquella especialista, doctora, se me viene ahora a la cabeza al leer todo tu razonamiento, y es cierto que necesitamos conectar una parte del cerebro con la otra, por fortuna.
    Ambos hemisferios son importantes. A mi se me antoja, algo asi, como una gran cocina llena de ingredientes y un chef que sabe utilizar los mismos como le han enseñado e incluso crear cosas nuevas (burdo ejemplo, si, pero aplíquese a cualquier campo). Que uno es más teórico y lleno de imágenes y percepciones y el otro el que actúa.

    Ains y ese dicho que pulula por ahí que dice que sólo utilizamos un ¿10%? de nuestro cerebro.
    ¿te imaginas? Cuando saquemos a la luz el otro 90%...

    Bicazo, Pitima.

    ResponderEliminar
  12. Dices tu de parrafadas... jeje.

    Pues vaya, con un par que vamos, sí. Pero aun no tengo claro si sé hacer dos cosas a la vez...

    Saluds

    ResponderEliminar
  13. pitima:
    aquela fotiño que puxeras túa, de corpo enteiro, vestida (elogho ía poñela núa?), pero calzada coas zapatillas de casa
    coas pantufas??? pero tí viche ben??? jajaja oes, que a foto que puxera era en Ronda e viña de tomar uns pelotazos nun pub!
    iso sí, tés moito estilo e savoir faire para dicirme que che parecín fea jajaja

    ResponderEliminar
  14. Pero Zeltia... ¿fixen tal?... Qué va muller. Non me pareciches fea para nada. E hai moitas que meten fotos núas nos blogs... E eu xuraría que ías con pantuflas ¿non ías?. Xa se nota que andabas de pelotazos, pero pensei que ó mellor mudaras os zapatos, novos, por unhas pantuflas en Betanzos despois de noitevella, como fixemos todas algunha vez... o de mercar unhas pantuflas na feria de madrugada en Betanzos... jajaja

    ¿E ves como facemos xuizos baseados na experiencia propia? jaja

    Perdoa, querida Zeltia, que sabes que te quero. Penso que destilas beleza, ¡e xuventude!, que o saibas.

    Xa irei revisar aquela foto... a ver se vin tan mal...

    Moebius, mérito!! que tenéis vosotros, de consumir estas parrafadas mías. Las tuyas son seguro más recomendables que las mías, aunque resuelvas, como yo, que tenemos una "mente enferma"... jaja
    Gracias por comentar.
    Tú tienes una mente amplia, anda.. no disimules.. jaja

    Neli, como no va a ser el tercero en discordia llamándose cuerpo calloso... jajaja. Pero no lo es. El encargado de unir esas mitades...
    Y bueno, que te voy a decir a ti, que fuiste la inspiradora de estas mis dos últimas entradas...
    Lo has explicado bien, lo de la cocina, lo del gran cocinero... Para un buen resultado hacen falta algo más que ingredientes, hay que saber mezclarlos, procesarlos, cocinarlos...

    Todo esto puede extrapolarse y aplicarse a infinidad de campos. Y también hay muchas interpretaciones. No se sabe nada del cerebro humano, salvo que, efectivamente, no lo utilizamos más que al mínimo de su capacidad...
    Cuántos misterios que quizá nunca se desvelen. Cuántos que quizá sí...

    Bicos.

    ResponderEliminar
  15. jajaja fixéchesme rir! xa vin o comentario que me deixaches no meu blogue!
    ¿e fuches remexer para ver a foto de novo? "indodemo" que diría miña nai.
    (a foto quiteina, feita a presentación, pois xastá)
    pero non, non tiña zapatillas, tiña uns "náuticos" pijos, que levaba por compromiso porque mos regalara uns días antes a persoa coa que estaba na foto. (co medio jipilona que son eu!, non me gustaban nada)
    Mira tí, no que deron eses náuticos que foron parar ó ropero de cáritas tan pronto volvín das vacacións!

    ResponderEliminar
  16. No hay dos sin tres.... ¿pero el tercero tendrá que ver con los otros dos o vendrá a ocupar todo su lugar?...

    Lo siento, pero yo siempre desconfio del tercero... (si este fuese un planeta con dos lunas o dos soles... quizás me gustaría mas el tres... de lo contrario parece que caminamos hacia la dualidad).

    Los dos hemisferios del cerebro han de complementarse, de lo contrario sería un cataclismo mundial. Si todos nos dejasemos llevar por tan solo una parte... acabaríamos mal.

    En cuanto a los zorros/as, los encuentro animales preciosos, con su pelaje, su inteligencia, su naturaleza juguetona... pero hasta ahí. Le tengo alergia a los abrigos de pieles, y nunca tendría una zorra como mascota.
    (quen quera entender, que entenda).

    A cuidarse.
    Biquiños diversos.

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...