domingo, 17 de mayo de 2009

Hoxe é o día das letras galegas

Resulta que teño amigos, agora, síntome comprendida e querida despois de toda unha vida de discreta convivencia. Non só a miña parella me coñece e me quere tal como son, tamén hai amigos.
Non teño moitos. Ó millor só un par deles. Poida que tres. Catro como moito. 
Despois teño xente cerca que me estima. Non teño inimigos que eu saiba. Son unha persoa de difícil acceso, e son moi conscente diso. Na miña familia somos así. Xenética, quizais, ou tamén pode que educación. Miña nai pasouno mal e tratou de protexernos, de educarnos na desconfianza e na autoprotección, para evitarnos problemas.  Se tiñamos un  conflicto, probablemente era culpa nosa, por meternos onde non nos chamaban, por non manternos ó marxe.
Equivocada. Non se pode ir pola vida fuxindo. Aprendino pola miña conta.
Curiosamente, miña nai tamén me aleccionou un día, sen sospeitar que ía tomala moi en serio, inda que despois eso mismo a contrariase: "non deixes de facer nunca nada só por medo".

Os galegos somos de carácter reservado e precavido. Así acabamos moitas veces na rutina de deixar facer, de non impoñernos, de non loitar polo noso, de facer de menos a nosa cultura, a nosa língua... Acabamos por deixarnos pisar. Resignados, qué lle imos facer... Xa forma parte da nosa idiosincrasia. E cando alguén tenta facer algo, levantar a voz, terá que ser un radical, un tolo...

Eu tiven medo durante moito tempo. Sempre quixen pasar desapercibida para non ter problemas. Pero eso non é vida. Hai que facer o que hai que facer.

Reservándonos tanto, sen deixarnos ver, é difícil facer amigos, e inimigos tamén... 

Hai tempo cheguei a conclusión de que é millor non ter amigos que telos de mentira.
 
Pasoume algo inquedante dun tempo a esta parte. A hipocresía cóstame (non confundir coa retranca galega, que aí síntome como peixe na auga), así que sempre fun de carácter reservado, correcta, amable, pero reservada, tentando fuxir da hipocresía social. Pero pouco a pouco fun madurando, e relaxándome, levantei un pouco o muro, porque atopei xente que pagaba a pena coñecer...  ¡e foi todo un éxito! ¡gusteilles!... jajajaja. Inquedante. ¿Será que non son un becho raro? jajaja

Un pouco rara son, pero aínda así, coa miña rareza, son estimada e incluso... ¡querida!

O significado de RARo/a é amplo. Pode ser positivo, singular... pero tamén negativo, unha trastornada, unha tola... unha sociópata, unha inaceptada... unha excéntrica, unha friki... Así non é extrano que os raros tratemos de ocultar esa condición, de non dala a demostrar. Ó final queremos que nos queiran, coma todos...

E se cadra non son eu tan rara como pensaba... jajajaja. Cousas que se nos meten ás veces na seseira. Unha máis das miñas soberbias.. jajaja. 


Foto: boa comuflaxe (A Madroa, zoo de Vigo)

(Nota: Traducción al castellano de esta entrada en los comentarios)

4 comentarios:

  1. Seguramente hai moitísimas razóns para que os galegos sexamos un chisco inaccesibles. Ti apuntas un cando falas dese instinto de protección que vos trasnmitiu tua nai. E que...aquí cada vez que viña alguén era para fodernos; por iso criamos esa coraza calcárea.

    Eu tamén son raro. Todos somos raros. Ou será, simplemente, que somos diferentes?
    E nesas diferencias, ás veces, atópanse complementariedades. Fíxate ti!! jajaja.

    Bicos rariños no día das letras

    ResponderEliminar
  2. Siento mucho no poder comentar tu entrada de blog, no entiendo el gallego, el escrito aun menos, de todas maneras te saludo.

    Un besito astragalin.

    ResponderEliminar
  3. Traducción al castellano:
    ----------------------------------
    "Resulta que tengo amigos, ahora, me siento comprendida y querida después de toda una vida de discreta convivencia. No sólo mi pareja me conoce y me quiere tal y como soy, también hay amigos.

    No tengo muchos. A lo mejor sólo un par de ellos. Puede que tres. Cuatro como mucho.
    Después tengo gente cerca que me estima. No tengo enemigos que yo sepa. Soy una persona de difícil acceso, y soy muy consciente de eso. En mi familia somos así. Genética, quizás, o también puede que educación. Mi madre lo pasó mal y trató de protegernos, de educarnos en la desconfianza y la autoprotección, para evitarnos problemas. Si teníamos un conflicto, probablemente era culpa nuestra, por meternos en donde no nos llamaban, por no mantenernos al margen.
    Equivocada. No se puede ir por la vida huyendo. Lo aprendí por mi cuenta. Curiosamente, mi madre también me aleccionó un día, sin sospechar que la iba a tomar muy en serio, aunque después eso mismo la contrariase: "no dejes de hacer nada sólo por miedo".
    Los gallegos somos de carácter reservado y precavido. Así acabamos muchas veces en la rutina de dejar hacer, de no imponernos, de no luchar por lo nuestro, de hacer de menos nuestra cultura, nuestra lengua... Acabamos por dejarnos pisar. Resignados, qué le vamos a hacer... Ya forma parte de nuestra idiosincrasia. Y cuando alguien intenta hacer algo, levantar la voz, tendrá que ser un radica, un loco...
    Yo tuve mucho miedo durante mucho tiempo. Siempre quise pasar desapercibida para no tener problemas. Pero eso no es vida. Hay que hacer lo que hay que hacer.

    Reservándonos tanto, sin dejarnos ver, es difícil hacer amigos, y enemigos también...
    Hace tiempo llegué a la conclusión de es mejor no tener amigos que tenerlos de mentira.

    Me pasó algo inquietante de un tiempo a esta parte. La hipocresía me cuesta (no confundir con la "retranca" gallega (->sarcasmos), que ahí me siento como pez en el agua), así que siempre fui de carácter reservado, correcta, amable, pero reservada, intentando huir de la hipocresía social. Pero poco a poco fui madurando, y relajándome, levanté un poco el muro, porque me encontré con gente que valía la pena conocer... ¡y fue todo un éxito! ¡les gusté!... jajaja. Inquietante. ¿Será que no soy un bicho raro? jajaja

    Un poco rara soy, pero aun así, con mi rareza, soy estimada e incluso... ¡querida!

    El significado de RARo/a es amplio. Puede ser positivo, singular... pero también negativo, una trastornada, una loca... una sociópata, una inaceptada... una excéntrica, una friki.. Así no es extraño que los raros tratemos de ocultar esa condición, de no darla a demostrar. Al final queremos que nos quieran, como todos...

    Y puede que no sea yo tan rara como pensaba.. jajaja. Cosas que se nos meten a veces en la cabeza. Una más de mis soberbias... jajaja.

    Foto: buen camuflaje (A madroa, zoo de Vigo)"
    -----------------------------------
    Ahora ya no hay excusas para no comentar.. jajaja
    Un saludo para tí también, Astrágalo.

    ResponderEliminar
  4. Eu tamén me califico a min mesma moitas veces de "rara". Pero non é certo, e mais éo.
    E que, miña filla, ser raro é unha rareza. ¡somosche TODOS tan raros!

    :-)

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...