viernes, 15 de julio de 2011

Momento justo... Golpe certero... O se esconderá.... para siempre?

Dónde está?? Dónde!!?
La perdí de vista... Eso me puso muy nerviosa. Con la piel erizada me coloco a una distancia prudencial y me agacho para cambiar mi perspectiva. A ras de suelo inspecciono los huecos en busca de su escondite... cada vez más nerviosa. Mi niño se acerca y yo no puedo evitar alarmarme: 
- No salgas... no te acerques!!
- Qué pasa mami... ¿es una abeja?
- No
- ¿Un abejorro?
- Noo..
- Ah... ya sé... Es una de esas arañas gigantes que le tienes miedo ¿verdad?
- Sí... sí... es una de esas - reconozco un poco avergonzada
- Mamá... no pasa nada... respira hondo, sólo es una araña gigante...
Cada vez me avergüenzo más....
- Tienes razón... pero es que me da mucho.... agssss... y lo peor es que ahora no sé dónde está... - no puedo evitar sacudir brazos y hombros, la ropa puesta..... Dios... 
Recordé que esta noche volví a soñar con serpientes... Otra de mis fobias. Ayer hablé de ellas en el chollo. La compañera me contaba que una amiga recogía unas curiosas piedrecitas que se encontraba por el campo.... y finalmente eran huevos de serpiente..... Mira tú.... ¡centro de mesa zen con sorpresita! jajaja. Broma sí, pero qué repelús.... Que digo yo... no sé si en el bolsillo llegarían a incubarse... ¿Necesitan calor también? 
Bueno, aquí no hay muchos animales venenosos. Vamos a ver... Piti... Ellos tienen más miedo de ti que tú de ellos... ¡y con razón! A ver... ¡qué ideas son esas de ir a por la azada!
Es que esa araña no es para matar con zapatilla.... Es de las gordas... La escoba tampoco vale. Y el veneno no es lo bastante rápido..... Nada me pone más nerviosa que una araña revolviéndose contra el veneno.... y tan grande, tardará mucho en morir.... No me gusta la idea. Lo mejor es un golpe certero con el palo de la azada, bien lastrado, que no oponga resistencia. Ya sé que hay que escuchar el chasquido, pero eso es inevitable, además de la prueba inequívoca de que efectivamente ha muerto, fallo vital irreversible e indudable, eso! quiero.
Lo ves. Tiene buenas razones para tenerte miedo..... 
¿Y si un día decide coger rehenes?
¿Podría espantar una de esas arañas del cuerpo de alguno de mis hijos? ¡¿Con la mano!?
Evidentemente no podría usar una azada.... 
¿Sería capaz de mantener la calma?
Que no cunda el pánico..... No alimentar el nerviosismo...
Respira hondo mamá.... 


Mi niño dando un golpe certero....


Y sin embargo.... tienen un punto bien cool las arañas eh...

10 comentarios:

  1. imagina que la matas y aparece otra mayor, con mucho más infierno en digestión... argh! ¿tu niño es ese mozo partidor de maderos? oh! pitima... cómo pasa el tiempo!!

    ResponderEliminar
  2. ese rapaz é o reisiño?
    pero se é un gardaespaldas de primeira! xa te salva el das arañas, non precisas salvalo tí!

    eu comparto a túa fobia polas serpes. as arañas de aquí non me dan medo, outra cousa son esas venenosas que hai por eses mundos, como a viuva negra... pero as pobres arañiñas de xardín ou as domésticas... an-gelitossss

    ResponderEliminar
  3. Mujer! Tú reacción es normal. Las arañas acojonan un mazo, mejor cargatelas de pequeñas que después pasa lo que pasa.

    http://youtu.be/SWCM4x3coG8

    Saludos desde el azadón del rincón.

    ResponderEliminar
  4. Carallo para o reisiño como creceu!

    (Enseñanos á nena cando poidas, que vivimos moito o seu nacemento, mesmo concepción)

    En cuanto a las arañas, en mi cama no, pero fuera, no sé, molan, se comen a las moscas y mosquitos, que no molan. Y tejen. Pero que grima lo de los huevos/ piedras. Y las mujeres y las serpientes, ese ya es otro cuento.

    ResponderEliminar
  5. El miedo irracional alimenta al odio...

    ResponderEliminar
  6. Tienes razón Manuel. No me siento orgullosa de estos sentimientos asesinos con estos bichitos que por otro lado cumplen su misión de control de otros insectos más "molestos"...
    Por eso empecé con esta
    TERAPIA

    ResponderEliminar
  7. jajaja, está muy bien la terapia esa, seguro que te vengas sobre la pobre araña virtual...

    ResponderEliminar
  8. e estaba o blog así a ultima vez que pasei por aquíiiiii?
    creo que nonnn, ten pestanas novas, fondo novo...
    xa remexín nas pestanas, está moito mellor!

    ResponderEliminar
  9. Boeno, é certo que cambiei o fondo hai pouco, pero as pestanas xa levan aí un anaco (xa teño que ir sacando o de new!, jaja). Inspiroume raúl no seu blog, no que encontrei esas vistas novedosas, mosaico, flipcard... encantoume o kamasutra blogueril, e creo que a Chousa tamén... jaja XASTAMOS!

    Agora ando enfrascada nun novo proxecto que me quita o tempo e o entusiasmo que antes tiña invertido no blog... así que vos teño un pouco abandonados. De cando en vez me dou unha volta por aí...
    Xa veremos como queda a cousa... porque... son un pouco veleta...

    Yo soy así

    Biquiños para todos os que me queren ben!

    ResponderEliminar
  10. bueno, mudar, cambiar, desarrollar otras facetas es lo que hacemos toda la vida, no?
    [imagina que triste quedarnos para siempre en la misma!]
    espero que ese novo proxecto te satisfaga.
    cada cousa ten o seu momento... pero non esquezas a quen te queremos ben!
    moitos biquiños

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...