viernes, 29 de octubre de 2010

EMPUJAR es VIVIR

Últimas horas en el vientre de mamá
Y a empujones expulsé la dualidad de mi cuerpo el martes.
Una experiencia única. A todos aquellos que dicen que no hay dos iguales tengo que decir que es cierto, que este parto nada tuvo que ver con el que trajo al mundo al reisiño.
Ella es distinta, y yo también. Todos somos distintos.
Me siento muy cansada, todavía aclimatándonos la una la otra, y las dos a esta nueva vida, nueva casa, nueva familia. Todos tenemos que buscar nuestro nuevo sitio, para hacer un hueco cómodo y agradable para esta tan queridísima raíña que nos acaba de llegar.


Cansada pero muy feliz. O quizá debería decir feliz pero muy cansada, que estaría mejor ordenado...


Tengo ahora dos experiencias completamente distintas de entre todas las que hay para traer al mundo una nueva vida.


Tengo pendiente una buena historia, algo que contar, claro... ¿y cuándo no?
Esta experiencia tiene muchísima miga.
Para adelantar algo os contaré que jamás en la vida me he sentido poseída de una urgencia tan desmesurada por empujar. EMPUJAR para vivir, para ser. A mi me trajeron a este mundo para empujar con todas las fuerzas, las que tenía, las que apenas sospechaba, y las que no tenía y me fueron milagrosamente prestadas. Una fuerza sobrehumana me poseyó durante ese preciso, corto, pero con esa intensidad que lo hizo infinito, período de tiempo, en el que nada más tenía sentido para mí. Esas cosas que lo son todo a la vez: normal y extraordinario, corto y largo, intenso y fugaz... Todo a la vez y más.


Y me queda la sensación de haber vivido un parto natural, de que no había nada entre mi naturaleza de madre y el mundo de los sentidos, nada de epidural, nadie que me pudiese impedir que empujase sin la más mínima tregua, con las fuerzas que era imposible que me quedasen.... No podría, no podría.... Y no eran mías. Todavía las debo. Estoy en deuda, pero pago feliz ese préstamo natural que me permitió vivir algo tan único y especial. Apenas puedo hablar: siempre había pensado que no hacía falta chillar ni quejarse así en el parto, ¡era gastar fuerzas inútiles!... Pero no se puede evitar. Creo que acojoné a todas las demás parturientas que estaban en fase más tranquila de dilatación, quizá dosificando esa epidural que te evita sufrimiento, pero también hace que te pierdas algo, tengo que admitirlo ahora, a toro pasado, y plenamente consciente de que si viví así la experiencia fue por obligación, porque de haber podido me habrían puesto la epidural a petición mía.... Sí. A nadie le gusta sufrir.


La niña se retrasó muy poco, casi nada, porque salía de cuentas el lunes y mi primera contracción de parto me sobrevino a las 5:30 de la madrugada del martes. La segunda fue a los 15 minutos. La siguientes fueron acercándose, primero cada 10, luego cada 8. Entre pitos y gaitas (levanta al niño, darse una ducha, papá quiere afeitarse... ) no llegamos al hospital hasta las 8 y cuarto de la mañana. Las contracciones ya son seguidas, y la experiencia anterior (10 horas en la sala de dilatación cuando parí al reisiño) ya quedó en las antípodas. Esto ya no se puede parar. 9,8 de dilatación (de los 10 cms que se dilata), muchas ganas de empujar, la nena quiere nacer ya, y yo tengo que traerla ya!!


Así que a las 9:30 de la mañana llegó al mundo mi niña guerrera, la pirata, la raíña. Es el vivo retrato de su papá, con lo que queda todo repartido: tenemos la parejita de miniyós al completo... jaja, aunque me cuesta imaginar la cara de papá con coletas a los lados... jajaja.
Pude hacer lo que siempre quise: quedarme con mi niña desde el mismo instante que la empujé a la vida y pasó el estrecho umbral, dilatado para la ocasión , pero pequeño para pasar algo tan grande como a MI HIJA, NUESTRA NIÑA, la cosa más grande del universo, que vive, respira, y templada de mis entrañas ya levanta la cabeza desde mi vientre donde la han puesto para buscar mi teta ansiosa de llenarse de líquido vital que la alimente y proteja...


Pesó 3.820 gramos. Se ve que mi cuerpo no sabe hacerlos más pequeños....  Está sana, es preciosa (del modo en que la ve su madre, que es único e insuperable...) y duerme ahora, cansada del viaje...


Gracias a todos por interesaros, por acordaros de mi en un momento tan precioso de mi vida....


Seguiré según pueda sintiendo, viviendo, y contando... según pueda y necesite.
Como ya he dicho tengo contraída una deuda. Debo descansar y cuidar de mi y de mi familia, que no es poco...
Que nadie se preocupe si no me prodigo mucho, ni siquiera aquí en mi casa-blog....
Estoy feliz y bien, pero un poco ocupada...


Como cantan aquellos: el directo es la vida...

A raíña

15 comentarios:

  1. Bravoooo!

    Me quedo encantada, encantadísima con lo que cuentas, con que estés bien.
    Descansa (muchas gracias por habérnoslo contado)

    ResponderEliminar
  2. Esto é todo un pracer que compartas con nos (que somos a túa familia virtual tamén) un intre tan sumamente intenso e feliz (a toro pasado incluso máis, á que si?).

    Quero engadir a todos os parabéns que virán a miña firme proposta de ser o padriño (virtual) da recén nacida!!!.

    Hoxe envío bicos para as duas e un abrazo para o papá (aínda que non teña coletas).

    ResponderEliminar
  3. Enhoragüena, preciosa!

    Ha salido todo bien, ¿qué más vamos a comentar?

    Biquiños

    ResponderEliminar
  4. me alegra mucho que todo haya salido bien. enhorabuena familia!!

    ResponderEliminar
  5. Me alegro un montón por vosotros, por ti, por el druida y por el reisiño que va a tener una raíña con la que jugar, a los piratas o a lo que sea, y seguro que ejercerá de hermano mayor.....

    Felicidades familia!!!

    P.D. Tienes que traerla a Turquía, que tiene una parte de turca, eh, jajaja.

    MUCHOS BESOS A LOS 4!!!

    ResponderEliminar
  6. Vaia... pois eu non quero quedarme atrás para felicitarche. Asombroso o teu relato cheo de sensacions e emocions e sobre todo porque recolle un intre maravilloso que che empurra a vida.

    Noraboa as dúas, noraboa ós catro!!!

    biquiños a moreas

    ResponderEliminar
  7. hualáaaa, xa está aquí a raíña!
    noraboa, noraboa,noraboa! e sí que foi hora boa, porque en 4 horas todo despachado!
    que bonito o contas, que tenrura desprendes.
    e que valiente, ten que ser a hostia parir así, e debe doer de carallo! [cesárea eu]
    Que gana de darche unha aperta teño!
    Piden por aí arriba ser padriño virtual, bueno, pois eu madriña, [e virtual porque non queda mais remedio, que se fai falla vou ata alá!]

    En serio: hoxe levei unha alegría de saber que xa tes o traballo feito, a nena na casa e que estades felices! (espero que non che veña a depresión postparto da baixada hormonal)

    quixen enviarche un mail o luns, que me acordei de que saías de contas, pero non vin ningun enderezo no teu blog.

    ResponderEliminar
  8. ¡Qué bien tener noticias tuyas y que sean tan buenas! Nos tenías expectantes.
    Enhorabuena, familia, me alegra que todo haya salido bien y que tengas a "tus espaldas" esta experiencia de vida tan única como la has contado y sentido y nos lo has hecho sentir a nosotros.

    Ahora toca cuidarse, adaptarse y sobre todo disfrutar y déjate mimar mucho también...
    Un beso especial para ti y otro suave para esa niña preciosa, de mi parte.

    Bicos.

    ResponderEliminar
  9. No sé qué decir. Todo huelga. Sólo :)

    Felicidad

    ResponderEliminar
  10. Parabéns de corazón !.
    Que todo vaia tan ben coma no parto.
    Puxa sempre !.

    ResponderEliminar
  11. que linda, vir ler os blogs entre soneco e soneco da nena.
    [xa te imaxino que a deixas pegada a teta mirando como dorme...]

    ResponderEliminar
  12. Como vai todo? supoño que ocupada, ocupada e ocupada jajaja

    Biquiños :)

    ResponderEliminar
  13. Supós ben Merce... Ocupada, pero todo ben, gracias.
    Un bico para ti tamén, e para todos os que se pasan e interesan... ;)

    ResponderEliminar
  14. Hola,

    Me alegro que todo saliese bien y que hayas "disfrutado" de la experiencia del parto aunque fuese por obligación. Espero que tengas unas buenas fiestas este año con el nuevo miembro de la familia y que siga todo bien.

    Besos.

    ResponderEliminar
  15. Gracias Fernando. Igualmente felices fiestas.

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...