sábado, 26 de diciembre de 2009

Lidiando con sueños


A veces sueño que todo se inunda. A veces sueño con culebras y bichos escondidos tras las mantas, bajo las camas, en las esquinas oscuras, que salen a la luz y están por todas partes. Y ahora ya no, pero en otros tiempos también soñaba que me quedaba desnuda, de repente no tenía con qué taparme y todo el mundo podía verme así...
Pesadillas. Problemas. Sentido del ridículo, timidez...
Aquello de quedarme desnuda era algo que me atormentaba mucho. Incluso despierta, que no se traspase la ropa, que no se noten los pezones a través de la camiseta, no ajustada, no demasiado fina, no demasiado transparente. La puerta del baño bien cerrada, atráncala con el pie, no la vaya a abrir nadie mientras meo.
Evita sudar, evita los olores, evítalo... Que nadie sospeche que tu cuerpo transpira, que meas, que te pedeas, que cagas...
Ya no me atormento así, eso fue en la pubertad (aun me acuerdo...).  Pero a veces la inseguridad, el temor de no poder con algunos problemillas hace que estos se disfracen en mi cabeza de bichos que ya no acechan en la oscuridad, si no que me asedian en masa, o de agua que lo inunda todo...
He ido evolucionando (sí, un poco.. jaja). Mis problemas y temores también, así como mis pesadillas.
Ahora le planto cara a los bichos de mis sueños, muchas veces, pero antes, hace ya algún tiempo, tuve un sueño que supuso para mi un punto y aparte. Mi madre cogía las serpientes y riéndose, casi burlándose de mi les decía a los demás presentes en el juicio de valor mientras el bicho se retorcía medio suspendido en el aire: "jaja mirad de qué tiene miedo... jajaja, ¡pero si no hacen nada!". Lo pregonaba a su alrededor dirigiéndose finalmente a mi.
Entendí que era una lección que mi madre me daba en sueños. Los problemas se hacen más pequeños si no tienes miedo de afrontarlos. Aun así el miedo es difícil de espantar, y las inseguridades. El hecho de que las cosas vayan bien ayuda mucho a encarar lo siguiente que te llegue, es cierto.
Siempre vi a mi madre como una mujer fuerte, que luchó mucho en la vida. Vivió tiempos muy difíciles, así que no es extraño que la vea como una especie de heroína, y que alguna vez se me haya pasado por la cabeza que quizá yo no hubiese podido afrontar muchos de los problemas con los que ella se topó. Los tiempos han cambiado mucho, mucho.


También he soñado muchas veces que tengo que llegar a un sitio importante, a una cita, a un examen... y no doy llegado nunca porque todos son obstáculos, impotencia en grado superior!!  O darme cuenta de repente de que he olvidado algo importantísimo, por ejemplo a mi niño!!! que se me ha quedado sólo!!! Cómo podría pasarme algo así!! Eso sí que es una pesadilla.


No soy una sinvergüenza (todavía me queda mucho que evolucionar jaja) pero, no siento pudor mostrando aquí algunas de mis intimidades. Claro que esto no llega a ser pornografía, puede que algo de erotismo y provocación sentimental haya, pero no llego a mostrarme demasiado grotesca, creo que no...jaja.
Quizá si mis sentimientos fuesen más desgarrados, si no pudiese controlar esta especie de droga exhibicionista, si cada vez sintiese más necesidad de desnudarme, si temiese llegar a arrancarme la piel para satisfacer las ansias...  no podría mostrarme aquí... O quizá sí. Yo qué sé hasta dónde, de qué manera acabaré mostrando y... por qué. 



10 comentarios:

  1. bueno, los blogs también están para eso, para desnudarse, para transpirar. somos los reyes de estas pequeñas repúblicas independientes, como en el anuncio de ikea, contradicciones incluidas. ¿y los sueños? ya se sabe. sueños son.

    ResponderEliminar
  2. aun no he leído tu post, (ahora voy, no empujes)
    ´vine sin saber que habías posteado, sólo para decirte que acabo de encontrar de dónde me venía a mí la idea de la Señora Inercia, como una matrona de 1.90 y gorda como un piano!

    me viene de aquí
    gracias a tí.

    te preguntarás,
    o no,
    qué hacía yo por aquellos andurriales,
    pues chica, se acerca fin de año, y yo vuelvo a recalar en los puertos de la nostalgia.
    no quiero hacer recuentos,ni balances, pero con un regustillo morboso (yo sana, sana no soy) leo cosas atrasadas como quien recuenta sus cicatrices.
    antes lo hacía en libretias y agendas
    y ahora tengo el blog, para revolver a gusto.
    y además, por el medio, salís vosotros, los que dejais algún comentario con frecuencia, que también vais cambiando en vuestros comentarios... todo muda.

    e agora sí,
    vou ler o teu post,
    que xa vin por aí unha culebra,
    co yuyu que me dan.

    gracias pola señora inercia eh, teñoa agora aquí sentada no meu sofa, á filla de puta, calquera a bota!

    ResponderEliminar
  3. lo mejor para poder arrancarse todas las vestiduras, satisfacer el afán exhibicionista, es que el blog sea anónimo absolutamente, pero claro,
    éso está reñido con el exhibicionismo...
    aunque en tu caso parece al revés,
    quiero decir con lo de tanto tapar,
    tanto taparte.
    leyendote nadie lo diría, tú muestras muchísimo, y te enseñas.

    el mundo onírico es riquísimo. los sueños de cada uno, su simbolismo, no es aplicable a los sueños de los demás, porque cada uno posee su propia simbología.

    mira qué bien interpretaste tú lo de tu madre cogiendo las serpientes!
    (solo imaxinarme a escea dame un arrepío)
    as serpes poblaron os meus sonos moito tempo, lin nalgures que as serpes representaban o medo o sexo. mira tí, eu soñaba con serpes nunha etapa da miña vida onde tiña eu medos doutra caste, e soñaba que ía por un camiño e aparecía unha serpe pequena, e do mesmo burato saían mais, e despois caian das ponlas das árbores, polo pelo meu, polos hombreiros, e eu sacudías e corría para escapar, pero o camiño xa estaba cheo delas, todas enroscandose unhas noutras, ía habendo tantas que chegaba un momento en que non quedaba un só cm. de chan onde eu poidera pousar o pe que estivese limpo de cobras, asi que pisaba por enriba delas e notaba o seu tacto esbaradizo e elas enroscábanseme nas pernas, e o meu terror era tal que espertaba co corazón escapando do peito!
    agora xa non soño con serpes.

    a música que puxeches hoxe, trouxome recordos, gustábame a versión de eurythmics, que é a orixinal, creo. nos oitenta encantabanme annie lennox, o seu look e todo.
    e como di a canción, alguns queren utilizarte e algúns queren que os utilices tí,
    así é a vida¿non si?
    pois sweet dreams (os dulces sonos están feitos diso)

    coma sempre, un placer lerte.

    ResponderEliminar
  4. Gracias Zeltia. Pero no funciona el enlace... jaja. A mi al menos no. Quizá te refieras a la viñeta aquella de Felipe, de Quino... o no sé..
    Bueno, así que me enseño, me muestro... jajaja, bueno, quizá sí.

    Como dirían los nativos de Pandora (acabo de llegar de ver Avatar)
    Te Veo..

    ResponderEliminar
  5. Pues sí raúl... Viva la república independiente de nuestros blogs!!

    ResponderEliminar
  6. O jodido das cobras é que teñen que andar arrastrándose para poder chegar a algures. Non sei cal é o motivo polo que nos aterrorizan (a min tampouco me chistan un carallo), e tampouco coñezo a simboloxía que as relaciona co sexo.

    Declárome incompentente para a interpretación dos soños. Levo unha boa temporada tentando aprender a identificar as miñas accións desperto; como para tentar recoñecer as dos demais cando durmen...jajaja.

    Bicos reptadores....

    ResponderEliminar
  7. Hoy le he dicho a una personita que conoces, que es el dueño de sus sueños... que en lo mas profundo de la pesadilla puede rebelarse, y tomar el control.

    Le he mentido un poco... eso no siempre sucede.

    A todos os digo que pitima no muestra aquí muchas cosas, cosas que ni ella sabe que posee.... eso nos pasa un poco a todos.
    Mi escaparate, por ejemplo, lleva un tiempo dormido, hasta medito cerrarlo, ya que no produce la satisfacción ni la función que en tiempos producía. Que te dure Pitima, que aquí estaremos ojeando tras el cristal lo que quieras mostrar.

    No voy a hablar de tu madre, suscribo todo lo que has dicho, pero te has olvidado de sus miedos.

    En cuanto a las serpientes, prefiero mil veces un lecho de serpientes que no de cucarachas, o peor, de arañas.

    A cuidarse... subo a la habitación, que alguien me espera.... ¿para dormir?....

    Bicos (ahora voy).

    ResponderEliminar
  8. druid: sentí ahora un poco de rubor al leer este comentario tan cómplice con ella
    y yo tambien creo que si un blog no nos busca si nosotros no tenemos ganas de buscarlo, que quede dormido, en ese limbo donde duermen todos los blogs abandonados


    yo hoy, que es fin de año, quiero dejar aquí mi deseo de que en el año que entra os esperen maravillosas cosas por vivir.
    feliz 2010!

    ResponderEliminar
  9. Veño desexar Ledicia e facer un chin-chin cristalino e de burbullas . Feliz 2010!!!

    ResponderEliminar
  10. Me uno a los comentaristas desexando feliz año, e a ver si me entero: druid é a túa parella?
    Si é que o é, qué riquiño, a verdade, vamos, polo comentario.

    En relación aos soños, me encanta escribilos e afondar neles como material que me regala o inconsciente para entenderme un pouco e me encantaría saber interpretalos, quizás algún día (coido que sería un complemento cojonudo para ese aquelarre que temos en mente).
    E non sei porqué te falei en galego, por seguir a liña dos comentaristas, supoño.

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...