jueves, 12 de noviembre de 2009

Casi SER o casi, NO SER

¡¡Mira mami lo que hace!! ¡Es fascinante!



Fascinante.... jejeje. Tiene cuatro años y lo fascinante es verlo mover el ratón un poco torpe, porque sus deditos apenas llegan para darle al botón que mueve el mundo virtual. Pero ahí está, fascinado, enganchado al robot!! Machinarium se llama el juego que lo tiene embobado. Ya sabe abrir el juego, pasar de pantalla y... ¡¡machacar a su madre para que lo saque de apuros en los rompecabezas!!
A mi me tiene asombrada cómo gana destreza y rápidamente aprende cosas que para nosotros, a su edad, estaban tan lejos....
Y ahora casi todo está aquí, encerrado en esta máquina cuyos cables llegan hasta el infinito y más allá: trabajo, arte, ocio, comunicación, respuestas, sociedad, pasado, presente, futuro, todo lo que pueda hacer falta, y ya casi no sabemos vivir sin la máquina, casi no podemos vivir sin la conexión... 


Parece que si no eres aquí, casi no eres. Y quizá en un futuro, y no muy lejano, los que no estén aquí, de alta, con su perfil, su puesta en escena, en el mundo... virtual, simplemente... y casi casi... NO EXISTAN!


¡Mira mami, arranqué el váter! ¡Lo conseguí!


Un poco de poesía difusa:



11 comentarios:

  1. Naceron nesta eira e saben mallar á perfección. Os que naceron nas cavernas sabían como medirse cun mamut. Éche o que hai, compañeira. E seguirás sorprendéndote cando deixe de machacarte para que o saques de apuros para ser ti quen teña que ser rescatada polo piolliño dos apuros nos que te vai meter a máquina a ti...
    Xa verás, xa.

    Bicos con perfil

    ResponderEliminar
  2. Dentro de un tiempo, los olores y los sabores de las páginas que visitemos nos llegarán a través de la máquina. Esperemos no perder de vista la linea que separa la realidad carnal de la realidad construida de ceros y unos.

    Que el mundo siga girando, que nos sigan vendiendo que necesitamos la tecnología.... de nosotros depende instruir a los que llegan en su uso.... y en su medida.

    Bicos.

    ResponderEliminar
  3. también se podría considerar a la la inversa, en plan solipsismo cibernético: cuando yo no esté aquí ya no será nadie. anyway. ese niño vuestro llegará alto. no me cansaré de repetirlo!

    ResponderEliminar
  4. Les encanta!!! A mis sobrinas que cumplieron 3 añitos el mes pasado, ya hace meses, que les tiene medio enganchadas. Tienen un juego, que también tiene M., que venía en un libro del cole. En él aprenden a contar, van a hacer la compra, colorean, juntan las parejas.......vamos, que se lo pasan en grande.

    ResponderEliminar
  5. Pois sí, Chousa, éche certo. Supoño que si nós tivésemos o que teñen eles agora tamén aprenderiamos máis cedo que tarde. Recordo unha frase que lía cando estudiaba historia da ciencia, na que se dicía que somos ananos nos ombreiros de xigantes.
    Se nós non dispoñésemos de toda a tecnoloxía da que dispoñemos quizá xa non seriamos quen de facer moitas cousas. Ferramentas impensables hai uns anos que agora se nos antoxan indispensables.
    E agora veuseme a mente que quizais o único que seguemos a facer case igual é... o... xastamos! jaja. Pero xa separamos reproducción e fornicación e incluso amor: 3 cousas distintas e ás veces, como o mismísimo misterio da trinidad, sin santísima nin nada, reúnense nun mismo acto. E outra vez un trío, impar...
    E segue a fascinar a capacidade de aprendizaxe dun cativo, cando hai motivación e ferramenta... son como esponxas ¡e non me refiro a Bob!!! que tamén o ten em-Bob-ado..jajaja, nunca mellor dito!!!

    Aisss... que maneira de írseme este sentido meu...

    ResponderEliminar
  6. Druida, olores e sabores.. pois algúns mellor que non... jaja

    Moitos de nós pasamos moito tempo ó teclado, traballando, e despois no tempo de ocio e, os que temos inquietudes artísticas tamén nos seduce moito este mundo virtual...
    Moito tempo sendo aquí, en detrimento do que lle imos dedicando a vida real.
    No caso dos videoxogos, son a forma ideal que atopan algúns para evadirse en toda regra do mundo físico e tanxible...

    ResponderEliminar
  7. Raúl, un día supe lo que era el Solipsismo, y hoy lo recordé gracias a tí, y a la wikipedia, of course... jaja. Quizá se me olvide de nuevo, porque ya no soy una niña, y mi memoria se va haciendo más y más selectiva, aunque siempre ha sido bastante buena. Brain Training.. ¿ves?, hasta para eso ha avanzado la cosa, que ahora tenemos maquinitas para ejercitar nuestra mente y tenerla joven y ágil..jaja

    Ya lo tengo, la regla nemotécnica: sólo..yo..pisma... jajaja. Es lo que pasa cuando una tiene un muy discreto conocimiento etimológico... en fin.
    Que sí: yo soy solipsista (¿?) hasta la médula, y mira tú lo guapos y listos que me salisteis vosotros de mi cabeza... jajaja. Y al final sí que voy a tener mérito...
    A veces, me he sorprendido asustada en medio del super cuando mi marido y mi hijo se habían ido a buscar algo y desaparecido de mi vista: ¿y si sólo había sido un sueño? ¿y si todo era fruto de mi imaginación?
    Por suerte han vuelto con el tomate frito y lo han puesto en carrito... bufs.. jaja. Así que me despertaré otro día, y me moriré entonces, mientras, habrá que pensar que sois todos reales, por una cuestión clara de sentimientos... Por necesidad...¿Por egoísmo?

    Lo que quise decir es que en esta nueva era, los nuevos indigentes son los que no tienen acceso a las nuevas tecnologías. Bueno, casi, todavía no, pero ya no queda casi nada... Ya se considera casi de primera necesidad, el tener un ordenador y acceso a internet. Y si no, te vas a un ciber...

    El acceso a la información, y al mundo virtual, en el que puedes encontrar casi de todo, es una nueva riqueza que está al alcance de muchos, pero no de todos. Los nuevos pobres serán los que no puedan adaptarse a este cambio...
    Y las nuevas redes sociales, que se están haciendo omnipresentes. Y lo genial de poder expresarse con tanta libertad y el poder llegar a tantas personas afines y no afines a tí...

    A mi me encanta, y a la vez, me asusta un poco.. Me da vértigo, digamos..

    ResponderEliminar
  8. Sí, Artabria, les encanta!, pero yo no esperaba que fuese capaz de hacer lo que hace con este juego en particular. Verás, no es un juego de niños, al menos no de niños tan pequeños. El Machinarium me enganchó a mí primero (el druida me lo recomendó porque sabe que me gustan los rompecabezas y los juegos de ingenio y este juego es de lo último que hay, sencillo en gráficos, pero muy original, creativo y divertido, o al menos a mi me lo parece, y a muchos más, que tiene muy buenas críticas..)
    Lo diseñó un desconocido que seguro que ficharán ahora para alguna gran compañía.
    El niño captó muchas cosas muy pronto y bien y me sorprendió bastante. Aun ahora es capaz de descubrir detalles en algunas pantallas que a nosotros se nos habían pasado desapercibidos...

    ResponderEliminar
  9. ti non me ves,
    pero estou sorrindo.

    qué pouquechiño diferentes vimos sendo todos:
    cada un de nós asombrouse das habilidades do seu pequeno ou pequena.
    e como pronto ían gañando terreno,
    e como enseguida, é e´l/ela,
    quen ven cara a tí, dicindo,
    "a ver, mamá, tampoco es tan difíl, eh!"
    y tú te quedas,
    orgullosa
    y encogida.

    un biquiño,
    pitima
    vai soltando cordón de placenta
    :-)

    ResponderEliminar
  10. Xa sei, Zeltia, xa o sei, que imos caendo nos sitios comúns... Pero ¿cómo non nos imos a asombrar?. Hai 5 anos o reisiño nin sequera existía, comezou sendo un conxunto de células, un tesoro pequeno e desvalido, e aínda o é, pequeno e dasvalido... Que sí, que xa, que quizais non sexa tan desvalido como penso, que xa ten capacidade de supervivencia, forza para crecer e aprender e superarse, e eu vou soltando cordón, claro que sí. Pero como nos dicía a matrona (unha persoa extraordinaria e moi profunda), o que nos ía pasar, o de ser nais, era para sempre, algo que nos cambiaría definitivamente... E o vínculo que nos une a eles, ese cordón, por moi lonxe que marche o neno ou nena, nunca se chega a cortar... por moito que soltes,
    pode ser longo, moi longo..

    E que temos que asombrarnos porque é un milagre, cómo aprenden, a qué velocidade... Eres consciente cando ves todas as cousas que hai que aprender, que nós, dende a nosa perspectiva, nen sequera nos damos conta de que un día tivemos que aprendelas, como se sempre as soubésemos... Pero non. E con eles víves a túa infancia de novo, dende outra perspectiva distinta.
    É algo extraordinario. Para todos os que se queran dar de conta... claro.

    ResponderEliminar
  11. jajaja.
    Ay qué ver cómo se lo pasan algunas con sus peques!!! Me alegro mucho por ti, Pitima, porque tienes un tesoro grande y porque sabes disfrutar de él y de estos pequeños detalles, de estos momentos compartiendo aprendizaje y algo más.

    Si son unos genios, con esas manos diminutas que no logran atrapar el ratón entero y con esa habilidad tan asombrosa!!!!

    Bicos para ti y para el reisiño.

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...