miércoles, 25 de noviembre de 2009

Ilusiones

 Qué le vamos a hacer...
Estámosche Ben
Sí. Ben. Ben.
Ni siquiera pueden dar vueltas alrededor del tronco como si fuese un improvisado tiovivo. Colocadas así, apuntando hacia el cielo como si pudiesen despegar en cualquier momento, ilusionan mi vista un vez más. Una ilusión. Ellas brotaron cerca del suelo, así que envidian a las mejor colocadas, arriba, en lo más alto de la copa del árbol. Pobrecitas, como si cuando al fin sean libres (en el momento de escribir estas letras ya lo son...) les fuesen a quedar fuerzas para algo más que dejarse llevar por el arbitrario viento hasta el suelo. Muertas, bellos cadáveres amarillos, pardos, marrones, casi negros, transformándose en humus... en humus... en comida, en comida para el árbol, su árbol, nuestro árbol...
Y las ilusiones son lo más importante. Porque si no hay ilusión qué nos va a quedar en vida.... Por mucho que se tenga, por mucho que se pueda tener, si no existe la ilusión se acabaron las ganas de vivir, los sueños... los sueños... que no se acaben los sueños. No. De momento... No.


Ese árbol que plantamos un día delante de la ventana de la cocina es un espectáculo. Todas las estaciones nos regala la vista, nos regala ilusión, over and over and over again.






11 comentarios:

  1. Será preciso facer un exercicio de interiorización moi grande a fin de acadar ilusión para convertirse en humus. Pero é necesario para que o ciclo continúe.
    En todo caso, eu prefiro ser árbore nú en inverno a cambio de fardar despois todo emperifollado na primaveira-verán. Todo ten un prezo...

    Bicos ilusionados de folla parda

    ResponderEliminar
  2. ah pois eu debo ser moi exixente coas ilusións, porque ver como a árbore vai perdendo as follas, e velas apodrecer no chan, ese ciclo de morrer para despois renovar, ilusión ilusión ilusión non me produce, faime pensar, e se estaba por exemplo a tomar un café coa taciña entre as mans, axexando pola ventá divagando e mirando sen ver, que as follas apodrecidas me fixeran recalar na idea da morte- vaaaale chamémoslle transformación- pois non me apetece nada.

    asi que eu,
    pola contra de chousa,
    biquiños de folla verde.

    ResponderEliminar
  3. (también) hubiera quedado de lujo el "over and over" de neil young... qué pedazo de canción! la ilusión es lo que alimenta nuestras calderas. por eso es fundamental aquello de "más madera". siempre.

    ResponderEliminar
  4. Es una ilusión óptica, la de las hojas-pájaro, queriendo volar hacia arriba, conquistar el cielo azul con su rabioso verdor. Pero sólo es eso, una ilusión. Finalmente, cuando las hojas son libres, ya no tienen fuerzas para volar, secas por dentro y mojadas por fuera, sólo se transforman, podrecen, sí, se pueblan de bichos y fermentan, convirtiéndose en otra cosa, muertas.

    A mi me deprime también, Zeltia, por momentos. Luego amplío la mirada y veo más allá de la muerte, veo el ciclo de la vida que sigue, con o sin nosotros... Y eso... es bello.

    La canción que puse me enganchó con esa melancólica cadencia, me recrea en un escenario de lluvia y gotas en la ventana en suave percusión. La canción de Neil Young está bien también, sí.

    ResponderEliminar
  5. Se non temos ilusion de vivir,de que sirve luchar dia a dia.

    Saúdos dende Ponteareas

    ResponderEliminar
  6. Deduzo do teu comentario que para non podrecer é mellor estar mollada por dentro e seca por fora...
    Pois vai ser que si eh

    Xastamos!

    ResponderEliminar
  7. Xastamos! jaja.. ¿mollados ou qué? jajaja
    A humedade ten que ser relativa, pero suficiente... que cantaba aquel do invernadoiro... jajaja
    Se cando digo que a natureza, os elementos, son todo sensualidade e erotismo estou no certo ¿a que sí? jajaja

    Brabido, non serve de nada...

    Un saúdo para tí tamén.

    Ás veces me pregunto de onde sacamos a ilusión, e onde vai cando se perde.... Non creo que a regalen, poida que o pareza, pero non. Tampouco se pode mercar nin vender. Paréceme que sae de dentro. Sae de dentro e ás veces un se convirte nun abismo insondable onde se pode perder e tardar moito en recuperar... E cantas veces tratamos de encontrala fora, buscamos e buscamos sen mirar dentro de nós, onde está mal gardada, perdida no fondo...

    Un buen humus para plantar la semilla de la ilusión, que es planta de interior (aunque ya se sabe que todas necesitan algo de luz de afuera). Que crezca bien alimentada y nos permita vivir felices. Se puede pedir más... pero no mejor... ;)

    ResponderEliminar
  8. Apuntando al cielo, como a veces les pasa a nuestras ideas y nuestros sueños.
    A veces tenemos que agarrarnos fuerte por esos vientos traviesos.
    La iluión es la chispa de la vida y de lo que proyectamos en ella. Es la sal, la pimienta...tu condimento estrella.

    Bicos.

    ResponderEliminar
  9. Apuntamos al cielo... como los fuegos artificiales.. las ilusiones. Queremos que exploten y nos iluminen la cara con luces de colores...

    ¿¿Por qué nos obcecamos en despegarnos del suelo?? ¿Acaso vivimos atrapados como las hojas del árbol, como el mismo árbol que está ahí plantado? ¿Será la muerte una liberación? ¿Y qué clase de liberación? ¿Volaremos nosotros aprovechando quién sabe qué corrientes? ¿o nos convertiremos en humus en alimento, en suelo, en tierra?? ¿será por eso que queremos despegar, para librarnos de ese común y patético final?
    Almas voladoras, sin cadenas, por favor... bellas, ligeras, vaporosas...

    Tantas preguntas... Y tantas ilusiones...

    Un bico Neli!

    ResponderEliminar
  10. Eu antes pensaba coma Zeltia, e me deprimía mirando a folla que escapa co vento. Agora penso nas raices, as raices no inverno aproveitan para medrar e facerse fortes.

    Cánto mellor non será estar mollada por dentro e sequiña por fóra, que mollada por fóra e seca por dentro!

    ResponderEliminar
  11. Certo Susana. Ó fin as follas non son nada sen a árbore. O ser vivo é a árbore, e eso é o que non hai que perder de vista...

    Mollada, mollada mellor... A pel seca e tirante tampouco é saudable... Hidratación e lubricación.. Máquina engraxada e preparada!! para vivir!!

    Auga é vida. Elemento erótico por excelencia, xunto co lume...
    Terra e aire están máis para as pallas mentais.. jeje ;) que tamén son importantes eh!

    Un bico Susana.
    Gústame moito que repitas visita.

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...