lunes, 24 de agosto de 2009

Intempestiva

Estas no son horas.

create avatar¿Y de qué rango hablamos: 8, 12, 24?
A veces creo que debería dejar de escribir aquí, que al fin escribo para mi, así que... ¿por qué exhibirme? ¿por qué contarle a cualquiera que se pase lo que me pasa a mí? ¿o lo que no me pasa, o lo que me he imaginado, o mis mentiras y mis verdades camufladas? ¿Por qué?
¿Acaso necesito escribir aquí? ¿Acaso a alguien le interesa más de lo educadamente correcto? ¿Acaso espero algún tipo de compensación, de reconocimiento?
Y no. No lo necesito, pero me gusta. Me engancha. Soy una adicta. Y soy una enferma, lo sé. Desde que nacemos estamos enfermos, todos, nadie se salva. Y según vivimos nos vamos contagiando de todo, con un ansia de enfermedad irrefrenable. Yo tengo mucho peligro, colecciono factores de riesgo... Es lo que hay, no sé vivir de otro modo. Soy una mente enferma, una obsesiva compulsiva, capaz de hacer lo que me gusta una y otra vez, y otra, y otra, y otra... hasta que me pregunto por qué lo hago... ¿acaso sigue siendo divertido? ¿lo hago por costumbre?
Nos volvemos esclavos. Una mente enferma.
Creo que si lo hago otra vez lo haré mejor...
Y no siempre. No. El azar es lo que importa. La suerte.
Por eso, si lo hago de nuevo tentaré, una vez más, a la suerte...  Repite, repite, repite. Escribe, escribe, escribe, Lee, lee, lee. Impares, ternas... Obsesiva compulsiva. ¿Adicta al 3?... ¿a otro número? ¿al 9?.
Pero que sea impar, no me las gastes de mediocre, por favor.
Y no es más que un juego. La vida. No hay más. ¿Mi apuesta? ¿Impar? ¿Qué también tengo que elegir color?
Ya estamos...
Qué vicio tengo... Y salgo al abuelo, materno. Es lo que me salva, porque después heredé la mala leche de mi abuela, paterna...
Aun así me hago querer... ¿verdad?
A veces... sí

5 comentarios:

  1. Te haces querer, por supuesto, por eso nos tienes a todos haciendo comentarios en todos tus posts.....


    Que gracia lo de obsesiva compulsiva, porque mi novio dice que yo lo soy, jajajja,

    Sigue escribiendo y desahogándote, que viene muy bien.

    ResponderEliminar
  2. A ver se no fondo esto vai ser unha terapia?, máis que unha enfermedade?.
    No fondo todos temos un ramalazo de exhibicionismo que as tecnoloxías nos van poñendo ó alcance dos nosos teclados e...voilà. Aquí estamos unha de H e outro de B entablando relacións persoais coma quen non quere a cousa.

    Eso sí, facer fas moi ben en advertirnos que tés moito perigo. Agora, os que sigamos queréndote - y no porque tu lo valgas; es que te lo haces valer!- xa é por conta e risco noso. Estamos avisados. (Eu penso que tamén vou seguir coleccionando factores deses que dis, así que cando teñas algún repe cambiamos)

    Bicos impares

    ResponderEliminar
  3. Sí, te haces querer.
    Mi tristeza y yo te mandamos un bexo
    muaK

    ResponderEliminar
  4. jaja. Pues claro que te haces querer, aunque seas (como te has definido aqui) coleccionista de factores de riesgo. Es que esa definición solo podría salir de ti :-)

    Pues mira, escribir, escribir y escribir (léase en número impar)es algo que se nota te sale del alma y de esos silencios que tenemos con uno mismo, que además son la mar de interesantes.

    Me gusta leerte porque no escribes para los demás, escribes para ti y tus normas (que nadie te las imponga ¿verdad?), sin importar si los demás lo entenderán o no, o si gustará o no.
    Eso te define.

    Y los genes.....pues chica están ahí. Abuelos y abuelas nos han dejado eso en herencia...¡Y qué orgullo se siente cuando salen en una misma rasgos de gente a la que quisiste tanto y marcaron tu vida , tu historia!!!!

    Biquiños, muchos.

    ResponderEliminar
  5. y quienes escribimos blogs "personales" peor. ahi todo el dia hablando de emociones y sentimientos, como si le importaran a alguien

    por eso yo encuadro estas cosas que tú escribes bajo el epígrafe:

    ¿y por qué me cuentas tu vida?

    éso es lo que la mayoría de la gente piensa, cuando una se pone a contar lo que le sale por los poros, lo que exuda desde el alma.

    en fin, el blog viene genial, quien no quiera, que no mire.

    a nosotras nos viene bien. como dice Chousa, es una terapia.

    :-)

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...