domingo, 16 de agosto de 2009

Agujetas mentales

Un poco atrapada en la inercia me hallo. Mi cabeza se mueve a trompicones, no sé si porque la maltrato (¿o es que la mimo demasiado?) sin rutinas, porque la hago moverse en otros sentidos, ejercitando neuronas dormidas que se desperezan después de un largo tiempo de letargo, sin que pasase ni un sólo impulso nervioso por allí, ni lento ni rápido, nada.... un pueblo perdido en la nada porque una autovía de 4 carriles para cada lado horada la gris y gelatinosa montaña por un largo túnel claustrofóbico pero directo... directo al meollo.

Pues eso, que creo que tengo agujetas en el cerebro, y me siento atontada... jajaja. Quizá sean demasiadas horas de descanso y a destiempo, dejando que mi materia gris haga ejercicio en ese gimnasio que son los sueños. Sí, también podría ser.
También me he dejado colmar en mi lado sensitivo, irracional, animal y primario. Claro. Estamos de vacaciones, es tiempo de excesos...

Sin embargo me he vuelto más precavida, me cuido algo más, es cierto. No bebo demasiado alcohol, por ejemplo, porque me preocupan los perjuicios que me provoca, no puedo permitirme perder neuronas... por si el alzheimer... jajaja. Ni tampoco bañarme en el sol sin pensar que me haré vieja antes de tiempo, o que me producirá un cáncer de piel... Creo que con la edad me estoy volviendo un poco más miedosa, hipocondríaca por momentos... Pero el tiempo pasa, y tampoco quiero perder espontaneidad, no me quiero perder nada por miedo... Voy consiguiendo el equilibrio inestable, pero equilibrio al fin...

Que voy caminito de los 40... Ay... cómo pasan los años... Qué coño: ¡¡Cómo corren las décadas!!

Sitio común desde hace algún tiempo: tempus fugit. Me hago mayor. Estámosche ben... estamos de carallo!

Lo llevo con alegre resignación. Todavía soy joven, todavía es fácil colmar mis sentidos, todavía me fascina la vida, la muerte, la búsqueda de la razón, la poesía, la verdad y la magia, estas tres últimas mezcladas, por favor, pero no agitadas... Todavía busco el cóctel, todavía busco la justa medida de cada cosa, a sabiendas de que es la misma búsqueda la que es fascinante en sí, pues jamás tienes la justa medida cuando debes alimentar, contrarrestar un equilibrio móvil, móvil eterno, que jamás se para... y mejor, porque... si dejas de moverte, dejas de... ser.

Nunca se deja de ser... y siempre dejas de ser. Cambios eternos y continuos, pero siempre materia y energía, para aquí, para allá, transformándote, existiendo en tí y a través de tí, dejando de ser constantemente y siendo eternamente cosas distintas a cada minuto, porque eres eterna, pero distinta... jajajaja. Aissssss

De la profundidad más tenebrosa a la más iluminada y vulgar superficie, buceando, nadando o sencillamente a la deriva, flotando, dejándome mecer en el vaivén de las olas vitales, en medio de las mareas y corrientes universales de la existencia, ese infinito mar agridulce, tropezón de carne pensante (y no soy la única, lo sé) en este bullicioso y antojado cuasilíquido estado, caldoso todo, misterioso y fascinante.

Equilibrio activo y pasivo. A veces has de moverte, pero también has de saber ser objeto pasivo. Déjate querer, mujer, déjate querer. Y siempre aprendiendo... a nadar, a bucear, a flotar, disfrutando cada minuto.

Foto: mínimo paisaje desenfocado que invita a soñar... adivina qué podrá ser...
¿Una pista?, está bien: dulce y jugoso

8 comentarios:

  1. A ver...."dulce y jugoso" y a la vez "¿un paisaje?"

    mmmm. No se si últimamente estoy pensando en ello mas de lo que debiera (jeje) pero me sugiere un suculento pastel de chocolate con una pequeña fresa y algo de nata.

    Báaaa, está bien, eso no es, no será pero......¿y en mi imaginación? Una imagen vale mas que mil palabras y que dos mil paladares y si la imagen oculta mas que lo que deja ver y quien la descubre es una mente con tanta imaginación pues....

    ¿Ves lo que has conseguido? He bajado a la cocina a comer algo de azúcar(¡chocolate, cómo no!). Y de paso he cogido la "cocktelera" y he mexclado algo de poesía, una dosis de verdad y algo de magia (y aqui sigo intentando dar con las medidas exactas :-)

    Asi que las décadas te pasan deprisa....pues no eres la única, suerte que la fascinación por la vida nos mantiene siempre jóvenes tengamos por edad el número que nos salga al hacer los cálculos.

    Sigue disfrutando de los excesos, Pitima, de todos esos que tu sabes son sanos, porque el miedo no debería hacernos perder nada de nada.....te lo digo yo-

    Si nadando no estamos todos, carne pensantes somos muchos!!! jaja

    Bicos, guapa.

    ResponderEliminar
  2. Oi que carallo!! Ti tés maniotas mentais, e queres que nos poñamos a pensar nos tamén para quedar igual ca ti, movéndonos nesa inestabilidade equilibrada e na permanente búsqueda do que vai ser ou do que xa foi.
    Así nos pasamos media vida: buscando o futuro; e cando o albiscamos empezamos a recuar buscando durante outra media, aquel magnífico pasado jajaja.
    Dito así semella unha traxedia; pero no tránsito dese camiñar hai moitos momentos nos que nos podemos deixar colmar o lado sensitivo, irracional e primario.... E que ben que así sexa, que senón os 40 chegarían igual e andaríamos a velas vir!

    Bicos precavidos.
    (Son uvas?)

    ResponderEliminar
  3. ¿Un paisaje de moras? Y si es dulce... el azúcar es bueno para las agujetas, ¿no?

    Saludos

    ResponderEliminar
  4. Las agujetas se curan con más ejercicio Möbius, dicen... Y el azúcar, ay, el azúcar se come los dientes, no puedo permitírmelo tampoco, digo perderlos, casi como las neuronas.. jajaja. Bueno, quien sabe, quizá en el futuro hagan prótesis neuronales... uiss, que cosa que da eso ¿no?. Jajaja, ya estoy viendo las mías a remojo en un vaso sobre la mesilla de noche jajaja.


    Un paisaje dulce y jugoso.. Así que te parecen unos adjetivos extraños para un paisaje.. jaja, bueno, es que me divierten y me despiertan los sentidos los paisajes culinarios, es cierto Neli. Yo a tu tarta le quitaría el chocolate y le pondría mucha nata y un montón de fresas salvajes... y frutas del bosque... aisssss


    Pois sí que sí Chousa, pola terra do medio andamos.. jaja. ¿E tí, cántos anos ves tendo?? ¿es da miña quinta? por ahí debes andar ¿non?
    Non é unha traxedia, claro que non. Alegre resignación puxen, e ademais é certo, que son alegre e resignada. Gústame ter paisaxe ó redor, atrás, diante, e tamén ós lados, paralelas, perpendiculares e todas as perspectivas intermedias que se poden ter agora, aquí, na Terra Media (ei, media tirando hacia atrás, que aínda queda moito por diante... sí)
    Eu síntome unha nena en moitos sentidos, e espero sentirme así moito tempo máis, ata o final se é posible.
    Bico, doce e xugoso, coma as uvas.. que non saen neste post.

    ResponderEliminar
  5. Y esto es por qué vas camino de los 40??? A mi me quedan 3 meses para los 30....ya sé que hay diferencia de 10 años....pero bueno, que eres feliz, no? (por lo menos es lo que se reflejan en tus escritos y eso es lo más importante)

    ResponderEliminar
  6. jajaja.. Artabria, me encanta tu candidez (me recuerda un poco a mi a tu edad... jajaja). Si no fuese que te conozco un poco (lo que se puede con los escritos, que puede que sea más que incluso en persona...) podría pensar que tienes muy mala leche de hacer notar esos 10 añitos (algo menos) que te llevo. Pero sé que no.
    Esto es por los 40??? jajaja, ¿esto lo qué? ¿el post? ¿el blog?. No, creo que los casi 40 (aun me faltan 2 años y un mes y medio) no me influyen demasiado. Tengo inquietudes parecidas a las de los veintitantos, pero soy mucho más feliz, sí (quién me lo iba a decir hace 20 años...) y tengo más capacidad de discernir (¿? jajaja). Me siento mucho más agusto conmigo misma que a los veinticuatro, donde más o menos toque el fondo de mi autoestima. Aissss, amiga, ¡si yo me hubiese sentido así, como ahora, a los 20!
    Y dentro de 10 años tocarán las declaraciones de los cincuenta, y si sigo con este blog haré un post así a lo Sharon Stone en la portada de las revistas: "Sí, tengo 50... ¿y qué?" jajajaja. No sé si me atreveré con el semidesnudo.. jajaja, quizá sí (cada día me siento más sexy y con menos complejos)

    ResponderEliminar
  7. dos años y medio para los 40 y ya te pones así? jejejeje

    Joer, que estos días no doy una, ni con los comentarios ni con los posts (sobre los gatos......)

    Un besito.

    Y por supuesto que no iba con mala leche, soy de las que no les importa cumplir años y no entiendo por qué a la gente le molesta tanto......

    ResponderEliminar
  8. Lo sé, lo sé. Un bico guapa, y tú despreocúpate de los años.. que ya tendrás tiempo preocuparte...

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...