lunes, 27 de abril de 2009

Doloridas espaldas mojadas

create animated gif
No contenta, inconforme con la imposibilidad de conocer la auténtica verdad, me he percatado de que no sólo nuestro cuerpo se mueve, no sólo lo material está en perpetua transformación, resulta que nuestra misma percepción, nuestras ideas, nuestra forma de ver la vida está cambiando constantemente. Se mueve lenta, sólo a lo largo de unos cuantos años te das cuenta de cuánto has cambiado, de lo diferente que ves las cosas, por muy férreas ideas que pudieses tener, nada permanece impasible al paso del tiempo. Todo se corrompe, o se fosiliza, se vuelve piedra, pierde esencia, se hace caricatura. Se agudizan muchos de nuestros defectos, y limamos algunos otros. Las virtudes se desvirtúan, y lo que antes se te antojaba genial no es más que una vulgaridad, algo plural, sin mérito pues...

Hace unos meses me quejaba de que un compañero me "robaría" el puesto de jefa sin merecerlo. Finalmente, tal y como han sacado la plaza, deslizante, rotatoria, como se quiera llamar, a mi meritoso compi no le interesa, así que ya me veía yo de jefa... otra vez. Empezaron a presionarme mucho antes de que saliese siquiera la lista de admitidos y excluidos. 
Al fin, he vuelto abajo de nuevo cuando he visto 
otro nombre en la lista, junto con el mío, alguien que tiene muchos puntos por trabajar de interina casi 20 años (pensar que no fue quien de sacar las opos en todo ese tiempo no parece que hable muy bien de su capacidad.... , en fin, quizá tenía una vida complicada que no le permitía estudiar, nada, porque con los puntos del concurso prácticamente podría haber pasado con una lectura al temario....... ¿estoy siendo mala? jajaja).
Para qué negarlo: Es cierto, pienso que yo estoy mucho más capacitada para el puesto, pero, se ve que no está para mi. Me preocupa tener que formarla.... porque así será.... tiempo al tiempo....
La cosa parece que juega a su favor. No sé. Quizá no haya hecho bien el cálculo de los puntos, pero no pinta bien para mi. 

La noticia me ha pillado de baja laboral. Mi cuerpo se bloqueó, entre otras cosas por el nivel de estrés que estaba sufriendo últimamente en el trabajo. Pensé que podía con él, pero se ve que mi físico no estaba de acuerdo, y decidió castigarme con una lumbalgia aguda que me mantuvo inactiva completamente. Necesité ayuda hasta para ducharme. Ha sido durísimo no poder abrazar a mi reisiño, ni acariñarlo, ni jugar con él... ni poder cuidarlo, eso me ha dolido casi tanto como la espalda. 

Y direis, entonces, ¿no estabas tan capacitada para el puesto?. Bueno, resulta muy complicado ser jefa sin serlo. Todos se dirigen a tí para resolver, para que hagas, pero nadie te debe ningún tipo de obediencia. Tienes todo lo malo de los jefes y nada de lo bueno... que algo habrá... ¡por ejemplo el sueldo! ¡joer! Aissssss ¡Pero qué tonta soy!. No puedo evitar intentar resolver las cosas. He tenido apoyo, pero justo en las últimas semanas antes de la baja, he trabajado con el turno de "los difíciles" jejeje, y me he sentido sola y sobreexplotada. El trabajo de jefa era "a mayores", por mi "sobrada capacidad"... jajajajaja

¿Y ahora qué?
Bueno, al principio me cabreó ese otro nombre en la lista, pero luego empecé a sentir cierto alivio... jajaja, hasta un poco de pena por ella... ¿sabrá bien dónde se está metiendo? jajajaja

¿Dará toda esta historia muchas más vueltas?....  es que empiezo a marearme... jajajaja
Estoy bien, contenta, por muchas cosas, porque mi vida es mucho más que mi trabajo. Aquí me exhibo, ya lo sabeis, este es mi reality y no reality show... jajajaja. Tiene que haber un poco de todo.  A veces, las historias, las no realidades, cuentan más de uno que las supuestas verdades... 

Soy espalda mojada...  voy cruzando el Río... Mientras, otros consiguen algo... sin mojarse...

24 comentarios:

  1. La modestia no parece ser tu fuerte. No se debén basar los meritos en la descalificación de los demas. Sería curioso descubrir si entraste por capacidad de meritos por otras contingencias menos éticas.

    ResponderEliminar
  2. vaya, siento lo de la lumbalgia, ese dolor punzante es insoportable, espero que ya puedas estar dando volteretas laterales, como mínimo. siento también que alguien se interponta en tu jefatura, otra vez. ¿o no? al final no me ha quedao muy claro el asunto!!

    ResponderEliminar
  3. FUNCIONARIO, quizá tengas razón y la modestia, sobre todo la falsa, no sea mi fuerte. Yo no he descalificado a nadie..., pero sí que creo estar más preparada para el puesto que ella, aunque se lo vaya a llevar. Es más, probablemente ella cobre por un trabajo que en buena parte me tocará hacer a mí mientras no esté formada.... salvo que finalmente consiga hacer única y exclusivamente mi trabajo, por el que me pagan, y nada más..
    Podría contar aquí cómo me gané yo mi plaza, pero no viene a cuento. No tengo nada que demostrar a quien pone en duda mi ética... Se puede pensar lo que se quiera, siempre que al final no sea yo la que acabe descalificada.... Dejémoslo estar.

    Raúl, no, no puedo dar vueltas laterales!!, pero estoy mucho mejor, gracias. Esa plaza no parece tener mi nombre. NO pasa nada... jajaja. La chica que viene me cae bien, pero hace falta algo más para ser jefa... y su único mérito es haber estado trabajando un montón de años en una cómoda plaza de la gerencia... Ya se verá.

    ResponderEliminar
  4. Seguramente a Pitima le costo mas conseguir su plaza que a FUNCIONARIO (o funcionaria) crearse un perfil "virtual" para tocar las narices.
    Es facil opinar desde el anonimato y sin conocer las vidas de los demas... de seguro que quien hace algo asi tiene una vida triste.

    Tan solo decirte que te dediques a hacer aquello por lo que te pagan. Bien seguro que si fuese a la inversa, nadie te ayudaria, o por lo menos, tan solo lo justo...
    Si te metes en un hormiguero, debese ser tu el que maneje a las hormigas, de lo contrario, las hormigas nunca te haran caso... asi que la que se metio en el hormiguero, que se las arregle.

    Bicos, y mejorate.

    ResponderEliminar
  5. Quiero aclarar que yo no soy funcionaria, y que trabajo en Galicia, así que resulta muy complicado tener compañeros/as funcionarios en Madrid. Los que tengo aquí me estiman y me quieren de jefa más que a alguien que venga de afuera y no conozca el centro.
    Sí que tengo compañeros capacitados para ser jefes, pero, o no les interesa, o son interinos y por ello no pueden serlo. El único que mostró algo de interés hace unos meses no era el más capacitado ni el más valorado por los demás compañeros (incluída yo), sin embargo, el baremo de méritos le daban la plaza si la hubiese querido.
    Ahora mi "contrincante" es una chica que viene de un puesto totalmente distinto, en el que tuvo la suerte de permanecer muchos años interina, sin conseguir aprobar ninguna oposición mientras (y salieron unas cuantas), gracias a que no salió su plaza ofertada... y eso vuelve a ser más meritoso que todo lo que yo llevo trabajado en penosa situación en este centro por el bien del servicio, aguantando mucho más de lo que tendría que haber aguantado porque pensaba que era mi deber.
    Pero he aprendido algo: Mi primera responsabilidad es cuidar de mí misma para poder cuidar de los míos también, y no ser una carga para ellos por ponerme enferma por culpa del trabajo.

    FUNCIONARIO/A, está muy feo mentir e insultar, se te ve muy mala intención y mala leche. Me gustaría saber qué daño te hice yo para que me quieras tan mal. Cuéntamelo por e-mail, por ejemplo, me gustaría mucho saberlo.
    O mejor: Te pido un favor, prefiero que me castigues de otra forma, si es a mí a quien quieres castigar: castígame con tu indiferencia.. ¡que me dejes tranquila! ¡que te olvides de mí!
    Gracias.

    ResponderEliminar
  6. Hola reisiña!! Espero que estés totalmente recuperada de tu lumbalgia. Tengo bastantes puntos comunes contigo, entre otros, llevo 3 años con contracturas permanentes debido al estrés (y más cosas, supongo) y también trabajo en la pública, aunque tampoco soy funcionaria.

    El caso es que aunque la gente piense que la pública es un chollo, no lo es, sobre todo para gente que como tu y yo nos preocupamos por el hacer el trabajo bien hecho y no cumplimos ni uno sólo de los tópicos de los funcionarios. En mi trabajo también hay algún trepa que gracias a aprobar un examen se rascan el culo todo el día y como "tienen el puesto asegurado" no se les puede recriminar nada. En fin, que mucho ánimo.

    ResponderEliminar
  7. Vaia coa lumbalxia!!. Din que é ben dolorosa, molesta e cojonera.
    Pero ainda que non te poidas revirar con moita soltura fisicamente, xa vexo que sí te revolves moi ben coa semántica; o cal resulta gratificante para min.

    E dos que se configuran perfís virtuais...aire do norte!. Nin caso, como di o Druida. Déixao correr; que quen non da a cara é que moito ten que esconder.(Mira que poeta son!!!)

    E mentras non sexas xefa (eu non che sei se é chollo hoxe ser xefe de nada, pero boeno...), ti sigue na magnífica tarefa que até agora nos foches amosando: que vives!!!

    Bicos evolutivos dende a Chousa

    ResponderEliminar
  8. Pitima, tú lo has dicho, la vida es mucho más que trabajo.
    Que estás mas capacitada? no será tu caso el primero y por desgracia no será el último que ocurra algo asi.
    Vive feliz y saborea lo que tienes. El dinero no es todo y los pequeños detalles pasan mas inadvertidos cuando estás llena de preocupaciones (que no desafíos y ansias por mejorar, no confundamos).
    Si ese puesto no lleva tu nombre, déjalo correr, asi como la gente que "quiere" enojarte (que ya sabes, "querer" es una cosa y "poder" es otra).
    Bicos y a pasar página.

    ResponderEliminar
  9. Por supuesto que la vida es mucho más que el trabajo!
    Te lo dice una que más de una vez se ha llevado una rabieta a casa.
    Respecto a los espaldas mojadas, creo que los de verdad, los de México, están muy malitos por los porcinos.
    Un (b)eso pa México y mucho ánimo en tu día a día!

    ResponderEliminar
  10. Eso mismo. Un beso para todos los que tienen que mojarse la espalda para poder comer, para los que están enfermos y no pueden valerse por sí mismos, eso sí que es una desgracia... En nuestro día a día tenemos muchísima suerte.

    Cuando no tenía trabajo veía con malos ojos las quejas de los empleados por sus condiciones laborales y las injusticias que decían padecer... "Al menos tienen un trabajo y sueldo a fin de mes" pensaba.
    Después tuve trabajo sustituyendo: 15 días, 1 mes, aquí, allá, sin vacaciones, con temporadas sin trabajo ni sueldo, esperando una llamada... Y veía con malos ojos a los fijos que no hacían más que quejarse, que hasta te echaban en cara que vale, tú no estabas fija, pero cobrabas más porque te pagaban las liquidaciones por cada contrato... JA.
    Conseguí con esfuerzo la plaza fija y me dediqué a fondo un largo tiempo, con mucha ilusión, intentando hacer lo mejor posible mi trabajo agradecida de al fin tener la oportunidad de trabajar de verdad, sin quejas, diligente... porque era lo que había que hacer. Pero se va cambiando, y las perspectivas son otras, las circunstancias son otras, y las injusticias, omnipresentes, son otras... y acabas necesitando quejarte, aunque desde alguna otra perspectiva, seguramente, parezca que no se tiene derecho a.

    He aprendido que quien no llora no mama. He aprendido que callar no siempre es una buena opción, y que, en este caso, mejor quejarse que callarse y no hacer nada y acabar siendo un despreocupado y un irresponsable en tu trabajo.

    Este blog nació precisamente como desahogo de todas esas rabietas que me traigo del trabajo, y me viene muy bien expresarme aquí, me libero de bastante carga.
    Ahora este blog es mucho más que eso. Es mi casa y mi refugio, es también mi medio de expresión, a muchísimos niveles, a niveles en los que me sorprendo a mi misma, porque me ayuda a saber quien soy, y, a veces, a hacer las paces conmigo misma. Y vosotros, mis amigos virtuales, me ayudais en todo eso, que no es poco...
    Gracias a todos por estar ahí y apoyarme.

    ResponderEliminar
  11. Pítima, non te preocupes, a sorte sí que é rotatoria, algún día chegará a ti.

    ResponderEliminar
  12. Por certo, apoio os comentarios anteriores sobre a figura do Funcionario. Eu tamén tiña interese en calibrar a sua modestia e o seu aparente narcisismo, pero, mágoa, o parecer ten a creatividade moi limitada.

    ResponderEliminar
  13. Sin querer entrar na polemica nin tampouco convertirme en pelotila da autora do blog, soio digo que un pouco de modestia non nos ben mal a naide, as veces cas frustracions redatamos textos que nos fai parecer prepotentes e o melor nono somos. Esto non quere decir que non poidas ser a peersoa mais preparada e a máis merecedora; pero a veces ainda asi non somos obxetivos falando de nos mesmos. As auditorias a un mesmo carecen de validez legal teñen que ser realizadas por un ente externo. É son perfectamente conscente de que ahi trabaladores/as como poida ser o teu caso que non son xustamente valorados os seus meritos, de calquer maneira a máis preparada se persevera, se resiste vence. Ese sería o meu consello, ese e non utilizar a verba Jefa que soa moi mal hi termos equivaentes que non son tan ferintes.Naas novasextratexia de Direccion nonse aconsella a utilizacion dese termo.Un saúdo

    ResponderEliminar
  14. Xan, intento falar aquí, no meu blogue, nesta miña casa, como me sae de forma natural... e pode ser que ás veces poda parecer prepotente, non o sei... Como ti ben dis, faría falla vir de fora e ler, sen saber nada de min, para saber qué sensación deixan os meus escritos así, sen máis... Pero, non me sae a modestia (pareceríame falsa) cando falo do meu traballo. Tento ser sincera, contar a miña verdade, que claro, pode soar pretenciosa, pero non me gustan as hipocresías sociales, e case sempre hai que sufrilas, enténdoas como norma de convivencia, pero aquí me relaxo, non quero preocuparme do que pensen os demais, estou na miña casa e a quen non lle guste non ten que ler, pode marchar, non espero gustarlle a todo o mundo.

    Discrepo niso de que a palabra Xefa sexa ferinte (paréceme esaxerado). Pode que denote autoritarismo, pero ás veces eso mismo é o que fai falla para que as cousas funcionen, e por eso mismo eu pensei, nun principio, que non era para mín o de ser Xefa (non teño carácter autoritario), como contei aquí noutro post anterior, cando empezaron a baraxarme como a mellor opción que tiñan (e falo da maioria de compañeiros e Xefes de Servicio, que así se chaman agora, deixando atrás aqueles Coordinadores de Servicio que eu tamén penso que soaba mellor).

    Finalmente, o que me convenceu para presentarme á plaza foi que por fin ía cobrar por un traballo que de feito xa estaba a desempeñar, porque non había quen o fixera e porque me costa dicir que non... (tonta que son).
    Pero vou aprender.
    Gracias polo consello, pero non.. non vou perseverar, máis que nada porque perdín interese, porque xa me cansei, porque quero de verdade que a rapaza que veña para o posto se poña o día máis cedo que tarde e sexa unha boa xefa, capaz de conciliar todos os dereitos e deberes, de optimizar todos os nosos esforzos para que o traballo pese o xusto e por igual a todos, e se faga ben, responsablemente.
    Nós, no meu centro quero dicir, necesitamos un xefe que poña orde. Sí. E non son a única que o penso, os compañeiros tamén están queimados, uns máis ca outros, xa que nestes casos, o traballo recae sobre os máis responsables (e non todos o son).

    E ben pensado, o plus de Xefa non paga a pena... Non.

    Dis que non somos obxectivos cando se trata de nós mesmos.. E non, tes toda a razón. Eu téñote sido extremadamente esixente, incluso cruel, comigo mesma, por iso digo que o blogue me serve moitas veces para facer as paces.. jajaja. Séntame ben quererme de cando en vez. É a miña psicoterapia...jajaja

    Grazas pola visita Xan

    ResponderEliminar
  15. ¿Pero de verdad suena tan pretencioso?... ¿Nadie ha percibido sarcasmo cuando hablo de mi "sobrada capacidad"? jajajaja... ¿no?..
    Bueno. No importa. Pero creedme que no voy de sobrada por la vida...
    Mi capacidad en el trabajo ha sido más lastre que otra cosa para mí.
    Mi bienvenida cuando empecé a trabajar, por parte de por aquel entonces único compañero en mi área (uno más antiguo que la empresa misma) fue: "a mí no me preguntes nada, porque ni sé... ni quiero saber"

    Alguno de mis sustitutos (vacaciones, días libres, mis bajas)acabaron llorando en la primera tarde de sustitución y otros no quisieron volver nunca más.
    Quizá estos datos os hablen más objetivamente de mi capacidad... jajaja... ¡de supervivencia!!!
    Y no intento daros pena... Yo siempre me he crecido con los retos... jajaja.
    Bicos a todos. Ya lo dejo, que me pongo pesada (qué coñazo de tía!!!)

    ResponderEliminar
  16. Lo primero de todo Un besote fuerte para ver si te pones buena!!!!
    (aunque quizá esa lumbalgia ya haya remitido)
    Me encuentro sorprendido ante la malicia de algunas personas, pero como ya he visto que hay comentarios que dejan claro que ese no es el sentir general de los que seguimos este blog no voy a hacer ninguna apreciación sobre ello... creo que ya sabes lo que pienso.

    Yo ahora mismo también me encuentro "cruzando el rio sin mucho dinero"

    Ya no trabajo, pero es porque no quiero ser exclavo de nadie. Me daban más responsabilidad... pero no más sueldo ni otra categoría profesional. En fin que solo me ofrecían broncas y responsabilidades a cambio de nada.
    Y a ojos de mi jefe(ex-jefe)el puesto que ostentaba ahora se "queda pequeño" ante mis conocimientos y capacidades.
    Vaya que era aceptar lo que me ofrecía (algo que muchos de mis compañeros estarían encantados de hacer) o pertenecer a esa cantidad de parados ingente que asola nuestro país.

    Y aquí estoy, parado, sin un puto duro... pero sintiéndome LIBRE. Pudiendo moldear cada instante de mi vida.

    No tengo prisa para ver mi futuro... mientras llega seré FELIZ

    un nuevo beso

    ResponderEliminar
  17. Suerte Mr L!! Qué consigas ser Feliz y Libre mucho tiempo!!
    Y Gracias.

    ResponderEliminar
  18. No te preocupes por las "trolleadas" de algún aburrido/a. Que no mermen ni un ápice tus ganas de escribir, de desahogarte, de delirar, de soñar, de tolear, de divagar, de contar, de jugar. Pues eso. Ni un átomo más de energía te robe un/a aburrido/a valiente de la red que merodean por aquí y por allá. Ays. Ya pasó...
    Recuperate de tu lumbalgia, que según los viejos dices que la provoca la carga excesiva de responsabilidad.
    No dejes de alimentar mi feed, que me pongo triste si tardas en actualizar.
    Un biquiño amiga.

    ResponderEliminar
  19. ¡Hostia! No sé si se puede decir eso o me vas a censurar jajaj. Que movida se ha montado, yo realmente debo de ser algo lelo o como dijo en una ocasión alguién que se asemeja mucho al FUNCIONARIO, un peludo sin oficio ni beneficio, en fin. Se siente que te haya pasado eso, pero en los trabajos de la administración los méritos que se valoran, no son sobre el terreno a diferencia de la empresa privada (Y aun ahi...). Interinos, enchufismo y lindezas varias tienen más valor que el trabajo bien hecho y esforzado que como casi siempre no obtiene recompensa.

    Valor y al toro, que lo más importante en la vida no es el curro.

    ResponderEliminar
  20. Nepotismos, enchufismos... de todo, claro que hay. En este caso no es así. El baremo del concurso de méritos se basa en la igualdad, el mérito y la capacidad, el problema está en cómo se valora, en el pobre seguimiento que se hace de la carrera profesional del trabajador público.
    Una vez que tienes tu plaza puedes, efectivamente, echarte a la bartola, porque con el mero hecho de presentarte a trabajar todos los días (ni siquiera tienes que cumplir tu horario porque no fichamos...), estar en tu puesto simulando trabajar es suficiente. En algunos sitios puedes encontrarte algún jefe competente, pero por regla general nadie te vigila, nadie te va a abrir expediente por trabajar lento, por llegar tarde o por irte 2 horas de descanso. Si la gente protesta puedes ofrecerles una hoja de reclamación, y, salvo que hayas agredido a alguien o te pongas en el punto de mira de algún jefote (ya tienes que atravesarte mucho), no te va a pasar nada de nada, y tu capacidad y mérito (=antigüedad en estos casos) va a ser medida de la misma manera que la del otro compañero responsable que intenta cumplir con su deber. Así es. Injusto.

    No tengo nada que decir de la chica que viene, a la que conozco y me cae bien, y seguro que ha trabajado responsablemente, pero, ha estado en un puesto muchísimo más cómodo que el mío, sin muchas de mis penosidades, como muchos compañeros míos de otros centros, porque no todos los puestos son iguales, y eso no se tiene en cuenta para nada, ni como mérito tampoco.

    En algunos ambientes puedes incluso estar mal visto por tus compañeros si la tónica general es hacer lo mínimo... pues los dejas quedar mal. "Relájate" te dicen, "así no vas a llegar a vieja.." jajaja
    O también, "así nunca van a poner más personal, porque si el trabajo se hace...", y, a veces, en esto último sí tienen razón, te rompes la espalda y si lo haces, es que se puede hacer... No se valora el sacrificio y acabas sintiéndote una estúpida y una esquirola..
    Ahora mismo, en mi curro, somos la mitad los que intentamos trabajar mientras los otros están más.. relajados... Pero el nivel de queme es bastante elevado, empezamos a cansarnos de tirar del carro..

    Veremos como se porta la nueva jefa, que ya es seguro, porque ha salido la puntuación provisional y me saca 0.6 puntos jajajaja. Al final estuvo ajustadito el tema!! No pienso reclamar. Le cedo todo le marronazo!!! ¡qué quiero llegar a vieja! Sí que sí... jajaja

    Gracias chicos: Prometeo y Nuevo Icaro, que se os echa mucho de menos. Agradezco vuestro interés por mí. Prometo seguir haciendo lo que hasta ahora.. relajadamente.. jajajaja, aunque, efectivamente, alguna (sé muy bien que funcionario es chica, y qué chica es...) me haya quitado un poco las ganas, además de que, físicamente, me siento cansada y deseo descansar (últimamente no me canso de dormir, pero volveré a soñar, y a compartirlo con vosotros...)
    Me he sentido muy apoyada y muy querida.
    Besos.

    ResponderEliminar
  21. no desperdicies tu bello tiempo en trivialidades, hay gente que desconoce los verdaderos motivos del porqué de nuestras palabras.

    Haz caso omiso a las especulaciones y soberbias mentiras, el rencor no lleva a nada, el sarcasmo, mucho menos.

    sé tu, con tu vida, plena, feliz, sonríe que estas demasiado seria y corta el rollo con EL FUNCIONARIO, sino habrá que darle la razón.

    Chica, pasa página, será mejor para tí, te lo aseguro. La mayoria de los blogger hemos pasado por esto...sabes que tienen hasta un nombre reconocido? solo quieren crear discordia y muchas veces ni vuelven a aparecer. Es una de las razones por las que firmo como anónimo y por la que tengo un blog privado. No me da la gana aguantarlos.

    saludos.

    ResponderEliminar
  22. Pasa de trasnos! ;-) Din os vellos que non hai peor desprecio que non facer aprecio :-))
    A min paréceme estupendo que poidas escribir as túas reflexións sobre a vida e que saibas recoñecer os teus méritos da mesma maneira que recoñeces tamén os teus puntos débiles.

    Bicos

    ResponderEliminar
  23. vaya la que se montó aquí! :-)

    Respecto a lo de ser jefa, ya sabes lo que dicen:
    ser incompetente es una condición necesaria para llegar a jefe, o bien se vuelve uno incompetente una vez que se es jefe?Esto es una gracia que los que no somos jefes nos podemos permitir, ya que no conocemos todos los marrones que ellos tambie´n se tendrán que comer. Yo, desde luego, por ganar más dinero no cambio vivir tranquila. Mi vida de verdad comienza cuando salgo del trabajo.

    Y, ahora que sé que vas a ser mamá nuevamente... ¿qué importa todo esto, eh?
    mis felicitciones otra vez.

    Y con respecto al comentario del Funcioinario, las herramientas de bloguer que permiten moderar los comentarios previamente, están para usarlas cuando uno siente que vienen a molestarle, porque, como tú dices, es imposible caer bien a todo el mundo.

    Espero que ya estés totalmente restablecida de la lumbalgia! :-)

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...