martes, 9 de marzo de 2010

Un descanso

Me voy a tomar un descanso. 


Ya sé que esto no es ningún trabajo, que lo hacemos por amor al arte y tal... Estoy en un momento en el que el cuerpo y el alma me piden algo distinto. Será un tiempo, no sé cuánto, ni tampoco sé si de vez en cuando me tomaré un descanso del descanso y dejaré algún comentario por aquí o por allá.... En todo caso no quiero que nadie se preocupe, que estoy bien, pero me apetece alejarme un poco, sólo eso.
Mientras podéis perderos en cualquier rincón de mi casa, que es la vuestra, y comentar lo que queráis, que tarde o temprano lo veré. Es un placer contar con vuestras visitas y comentarios. Estaré por ahí, un poco más silenciosa de lo normal. De algún modo vivo aquí también, en mis escritos, entradas y comentarios. 


Bicos.

10 comentarios:

  1. Feliz descanso, feliz silencio...

    ResponderEliminar
  2. ¿de algún modo vives aquí? para mí SOLO vives aquí!
    así que de algún xeito isto é unha despedida. [xa veremos se temporal ou definitiva].
    unha aperta moi grande e que saibas que foi un placer compartir as túas tolemias.

    ResponderEliminar
  3. me alegra que el descanso no sea por motivos de fuerza mayor, me alegra que estés bien, que no pase nada raro. no me alegra que te alejes, eso sí, para qué nos vamos a engañar, pero bueno, me consuela pensar que volverás, más fresca y más mejor. abrazos!

    ResponderEliminar
  4. Todo na vida son pequenos (ou longos) traxectos que se van facendo. Creeme que é todo un pracer terte atopado por estes lares e permitirme percorrer un anaco de camiño virtual contigo. Ogallá ti o disfrutaras tanto coma min.

    Non podo ocultar certa tristura; a pesares do comentado.

    Un bico

    (Xa era hora de que non adxetivase o bico!)

    ResponderEliminar
  5. Coincido con Raúl, me alegra que tu descanso no se deba a fuerzas mayores ni nada malo, pero no me alegra dejar de verte por aqui o por allí como tú dices.

    Eso si, espero que el descanso te sirva para mucho y para bien. De vez en cuando es necesario, y si el cuerpo y la mente te lo piden, hazle caso. Vendrás solo cuando tu decidas y no te vamos a presionar. Se respeta tu decisión, Pitima, y te entiendo.

    ¿Pero......no creerás que nos vamos a olvidar de ti, verdad?
    De eso nada, te esperamos a la vuelta y pasaremos lista entonces.

    Bicos y se feliz.

    ResponderEliminar
  6. Lo de feliz descanso, feliz silencio, suena un tanto lapidario... para una casa, esta la tuya, que está llena de voces, músicas y risas de la gente que te ha seguido, te sigue y te seguirá.
    Te conozco y te desconozco. Se que para ti esto no es mas que un descanso que venías necesitando... y se que es meditado, aunque a mi me haya cogido de sorpresa.

    NO dejaré que se marche, tranquilos todos.

    Bicos.

    ResponderEliminar
  7. hoxe vin a verte porque xa tiña morriña!... ¡¡¡estamosche ben!!!

    (alédame ler que non te retiras completamente, que virás facer visitiñas... e, sobre todo o de que "non é definitivo")

    :-)

    druida, si home sí, tí moito falar pero o teu telo abandonadiño de todo, calquera se fía!

    ResponderEliminar
  8. Druid, no te lo tomes así, sólo le deseaba (o pretendía desearle a ella) felicidad dentro de ese descanso y ese silencio que se va a tomar.

    ResponderEliminar
  9. Gracias Cris, yo también te deseo que seas feliz, de verdad.

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...