viernes, 24 de septiembre de 2010

Y, a veces, me asalta ese pasado que debe ser mío, y por eso me sigue, como un perro fiel. Aunque lo espante, sólo se aleja un poco. Fiero o amigable, según lo trate...

  El  hospital es como un laberinto. Entro por la puerta de atrás, que también es principal. Una cuesta empinada y bastantes escaleras... Calor, a las 13:00 horas, de justicia. Despacito. Papá se quedaba preocupado.
- No me gusta dejarte sola... ¿estarás bien?
- Sí, tranquilo. Además estoy en el hospital, si me pasa algo alguien echará mano de mi ¿no? - lo miro a esos ojos, tan suyos - Qué me va a pasar... - le sonrío
- Ya - hace un leve gesto de contrariedad y me acaricia el pelo - pero vete despacio, y en cuanto salgas me llamas eh
- Síiii, no te preocupes, llego con mucho tiempo, iré despacito y con buena letra, vete a buscar al nené y luego me recoges - nos damos un piquito en los labios y salgo lenta, aparatosamente, del coche en la esquina donde paramos.
Camino y  sonrío mientras le digo adiós con la mano porque sé que me vigila por el retrovisor hasta el final de la calle. Qué preocupón es.... Cómo lo quiero... y cómo me mima...


 Me balanceo un poco al caminar, intento disimular mis andares de Fraga, pero me resulta difícil... Un buen suspiro. Me siento bien sola, un ratito, conmigo misma, con mis pensamientos, con el mundo a mi disposición, alrededor...
Subo despacito la escalera. Aquí, en esta ciudad, todo son cuestas y escaleras. Un cariño especial para ella que me acogió tan bien, hace ya cuánto... ¿9 años?.. Tampoco es tanto, pero todo cambió, parece toda una vida, un nacer de nuevo. ¡Lo de antes se siente tan lejos! Casi ajeno...


Y qué es la vida más que un Tango. Y qué es un Tango sin pareja.
¿Y sin música?
 
Me enamoré, por eso me vine, detrás de él. Todavía recuerdo a mi suegra, por teléfono, pidiéndome que me viniese de una vez, que no le gustaba que le secuestrase a su hijo todo el tiempo libre disponible, viajando a Turquía, donde yo vivía, sola, pero bien, en mi pisito de soltera, sin mucho dinero, el suficiente para mi y algunos gastos simples. Siempre podía irme a casa de mami, pero era un paso atrás. Preferí, ya que tenía la posibilidad, quedarme sola en el piso, que al fin es de mi familia, cuidando de mi lo mejor que supe, madurando un poco, que me hacía falta, buscándome la vida, la identidad, trabajo, amigos...



 Las oposiciones a las que me presenté dieron su fruto y me apunté en las listas de los portugueses, para poder irme con él, mi Druida. No quería irme hasta no tener mi propio sustento, no quería que nadie cargase conmigo, no me iría sin nada, por mucho que mi suegra me insistiese...
Al fin me llamaron y me vine. Dejé Turquía, con el beneplácito de mi suegra, el pequeño disgusto de mi madre, y empecé a trabajar en serio, ¡con paga mensual y todo!. Me casé de nuevo, esta vez puro trámite, sin traje blanco de princesa, ni velo, ni cola, ni peluquerías. Sin flores, sin iglesia, sin casi gente, un par de vecinos, mi suegra, mi cuñada, y el juez de paz, entre semana, y qué día fue ¿un jueves? aiss ¡no me acuerdo!. Un par de fotos nada más. Estaba nublado, pero era julio, creo que el 18... Luego unas empanadillas en un bar de tapas..., y por la tarde un paseo por Samil....


 Nos hipotecamos dos veces, la primera para comprar un piso y la segunda para  comprar esta casa, una vez vendido nuestro primer hogar. Y aquí nos quedamos, en medio del monte, en este pueblo que ya es mi pueblo, en donde trabajo, en donde nació mi niño, nuestro niño.... Muchas cosas en 9 años, en los 11 que han pasado desde que conocí al preocupón...


 Pues sí que me cambió la vida... Vaya que sí...

Atrás quedaron aquellos días largos y vacíos. Vacíos de un modo especial porque siempre intenté mantenerme ocupada, evitando al diablo... Aquellas noches anhelantes, llenas de sueños, y a veces pesadillas...  Aquel sinfín de jornadas iguales esperando... a ver qué pasa... a ver cuándo llega mi oportunidad.... Aunque eso vino después, la esperanza, porque antes hubo algunos meses de lágrimas. No sabía que se pudiese llorar tanto, ¡días enteros!, pero nunca llovió que no escampase, hasta en 100 años de soledad paró de llover un día, y entonces me di cuenta de que no se estaba tan mal, que seguía allí, evitando al diablo, contaba conmigo misma y podía permitirme el gimnasio (ay mi aerobic, cuánto me ayudó), mi academia para las opos, ¡y tenía un coche para moverme libremente! Una chica con suerte, sí, cuánto peor podría haber sido... 
Pero no podía vivir así eternamente. Necesitaba aprobar las puñeteras oposiciones, encontrar un trabajo digno, un amor verdadero.... ¿Y si ya había pasado mi oportunidad? ¿Y si ya no había más? ¿Cuánto podía durar en medio de aquel mar en calma, sin una pizca de viento que me llevase a algún sitio? Tenía suficientes provisiones y medios para no morirme de hambre, ni de frío o calor....  pero.... ¿Sobreviviría sin nada más?... ¿Qué sería de mi alma? ¿Tendría yo capacidad para ser una loba solitaria? ¿Acaso no había sido peor antes, que al fin también estaba sola... tan sola... encerrada en una relación claustrofóbica y destructiva? ¿Podría retomar mi vida, mi ser, perdonarme por haberme dejado encerrar, por ser la cómplice de la destrucción de mi alma?


Evitar al diablo, al diablo que nos habita... Esa era mi prioridad...


Ahora casi lo veo como una tontería, aquel sufrimiento... ¿Cómo no podría haber algo más? ¡Era una niña! ¡Tenía 27-28 años!


Aun soy una niña.

jueves, 9 de septiembre de 2010

MEME: de kaplan pasando por Zeltia

As preguntas:
relaciones y contactos
-Canto tempo levas como blogger? 
-Como te enteraches da existencia dos blogues?
-Nomea cinco blogues que sigas diariamente ou con moita frecuencia  
-És lector anónimo dalgún blogue?
-Algúns autores que che acorden especial simpatía.
-Con qué cinco bloggers irías de esmorga?  
-Con qué blogueiro/a pasarías unha noite de loucura sexual?
-Namoraches algunha vez dalgún blogueiro ou blogueira?
-Estás satisfeito co teu blogue?
-Escolle entre 3 e 5 bloggers para que resposten estas preguntas nas súas bitácoras.


Cuando supe el significado de MEME, hace ya tiempo, no pude remediar acordarme de la otra palabra: MEMEZ. 
Y perdón, que nadie se ofenda, pero es que hay memes muy chorras, y están reñidos además con la libertad de expresar o callar que impera en los blogs. Los memes pueden fastidiar el misterio de un bloguero, aunque también aumentar la afluencia de visitantes curiosos. Los blogueros tenemos esos dos puntos, casi todos, el punto exhibicionista y el punto curioso.


Este meme nació de la conmemoración, al parecer, de los 1001 posts de Kaplan.
Zeltia lleva 481 y yo llevo 317 publicados.
No celebro cumpleaños de blog ni tampoco me fijo demasiado en el número de entradas (he tenido que mirar cuántas llevaba).


Cambié un par de veces de look, pero nunca cerré ni me mudé. Descansé, eso sí,  aunque nunca del todo. Cuando me dedico a algo que me gusta necesito desintoxicarme de vez en cuando, porque tiendo a dejarme absorber demasiado.


Bueno, vamos al grano:


-Canto tempo levas como blogger? 


Miña primeira entrada é de febreiro do 2007, así que levo xa 3 anos e 6 meses.


-Como te enteraches da existencia dos blogues?


Pola miña sobriña, que me falou deles máis en profundidade. Xa antes tiña escoitado das páxinas persoales e tal, pero non pensei en abrir un blogue ata que ela mo suxeriu, sabendo a miña afición por debuxar, escreber, a fotografía,  e algunha que outra arroutada de creatividade que me acontece de cando en vez...
Pasado un tempo e estando de baixa déuseme por entreterme co tema este. Non pensei que me fora a gustar tanto...


-Nomea cinco blogues que sigas diariamente ou con moita frecuencia  


Non podo deixar de visitar a Chousa, Zeltia, Raúl, Neli, Prometeo, e últimamente xa visito máis a Susana Moo que o meu propio blogue... jajaja, que nos ten erotomonizados a tod@s.
E foron 6 ¿non?. Boeno, cinco nomeei. Teño a lista de blogs cortiña aí, a esquerda. Son poucos e moi escollidos, non teño tempo de moito máis nin tampouco me interesa ter unha lista moi longa, a verdade...


-És lector anónimo dalgún blogue?


Esporádicamente me perdo por aí e leo daquí e dacolá, ou vexo fotos, que me gusta moito. Son coma unha nena.. que se alimenta cos ollos, así que primeiro vexo as imaxes, as fotos, os debuxos, e logo, ás veces, pérdome nas letras tamén..., pero así asidua a un blogue de forma anónima... non. Cando me fago asidua non me podo reprimir e comento ou me fago notar. Nos 3 anos longos que levo como blogueira gañei confianza e perdín vergonza...


-Algúns autores que che acorden especial simpatía.


Esta é a mesma pregunta que antes. A lista está aí, a esquerda. Son amigos que contan coa miña simpatía e especial agarimo. Teño moi bo feeling con Chousa, Zeltia, Raúl, Prometeo, Susana Moo...  Nuevo Icaro, que aparace e desaparece. Gústame moito Mararía, que tamén é como o Guadiana... jaja


Co Druida teño algo máis que especial simpatía..... Os que me coñecen xa o saben. Pero este xa non está nesto dos blogues, baixouse e non ten moitas gañas de voltar, aínda que mantén aí o seu bosque colgado, coa vexetación medrando salvaxe... jaja


-Con qué cinco bloggers irías de esmorga?  


A nosa relación está ben así. Gústame ter o mundo virtual e "o outro" separados. Son tímida. Ademais, como Zeltia, eu prefiro outras diversións. O bullicio e os excesos non me satisfacen en demasía...
Eso si, gústanme as festas que montamos últimamente no blogue de Susana.. jajaja


-Con qué blogueiro/a pasarías unha noite de loucura sexual?


 A mirada do Druida é especial...
E quén de mirar as estrelas aínda que
reine o Sol...
Pasei, repetín e volverei a facelo sempre que poida... jajaja. Pero ten trampa a cousa, porque xa nos coñecíamos antes de ser blogueiros, eso sí, o primeiro encontro foi virtual. 
Unha semana despois xa nos escribiramos de todo en moitos emails e quedamos para vernos e marchar por aí a fin de semana. A mesma noite da cita foi unha loucura auténtica que saiu moi , pero que moi ben....


Dudo moito, e él tamén, que doutro xeito nos tiveramos coñecido, quero dicir, dunha forma tradicional, nunha discoteca, por exemplo, non creo que nos chamáramos a atención a verdade.


Por suposto, falo do Druida.


Non a pasaría con ninguén máis, pero teño que recoñecer que fantaseo coa forma que terá Susana de documentarse para o seu blogue... jajajaja


-Namoraches algunha vez dalgún blogueiro ou blogueira?


Non. Pero sí namorei dalgún texto ou algún post, no sentido de sentirme seducida, de chamarme moito a atención... de gustarme moito. 
Estou moi namorada do Druida. Non sei qué me deu... pero funcionoulle ben... jaja


-Estás satisfeito co teu blogue?


Bastante. Serve para o que eu quero, fago con él o que me peta. Se teño gañas escrebo, ou poño música, ou publico unha foto ou un debuxo. Podo poñerme creativa co deseño do mesmo, podo repasar as miñas cousas para coñecerme un pouco máis. Aprendín a quererme moito e a sentirme moi libre e a gusto nesta miña casa virtual. E podo medrar, experimentar, chorar, desafogarme.... E ata facer amigos!!!  Cousa que me satisface moito moito. Síntome libre e especial sen ser un becho raro, ou non demasiado raro... jajaja, porque hai quen me segue, me lee, quen simpatiza e sintoniza comigo. Mola moito.


-Escolle entre 3 e 5 bloggers para que resposten estas preguntas nas súas bitácoras.


Misión inútil. Chousa, Zeltia e Susana xa están collidos. Os demáis non van querer, non fan memes, ou están "desconectados".


Se alguén dos que me visita quere facelo, que o faga e que avise. Faríame ilusión que alguén se apuntase pola miña banda...


Sinto fallar neste último punto do MEME, pero éche o que hai...


En la red, los blogueros somos insectos voladores, como todos...
 pero también arañas, esperando a ver quien cae..... 


 Y, si me permitís, os voy a mandar a una de mis entradas antiguas, que viene al cuento de lo que estamos hablando, de internet y de sus gentes. Además no me quedo bien si no meto algo de imagen y música: