jueves, 15 de octubre de 2009

Una mano

Echar una mano. Y hoy me siento una mujer literal (¿cómo se baila eso?), así que me parece una expresión macabra... que suena a peli de miedo.
Necesitas algo más que una mano. Además no me la voy a cortar...
Será sólo una temporada: échale la mano.
Está bien, pero quizá se asuste...
Creo que más no se va a asustar.
Llevas razón.

Una sombra borrosa recorre la blanca y virginal página en espera, de pie, porque ahora esperan de pie, ahí, en la impresora, multifunción, que tanto te hace una fotocopia, como te escanea, como te lee una tarjeta de fotos. La sombra borrosa me hace daño en los ojos. No puedo enfocarla. La misma sombra está desenfocada. Sólo puedo ver una sombra desenfocada que se mueve en la hoja clara, iluminada como la luna, por el sol. Es de una mosca en el cristal de la ventana.  De vez en cuando hace ese ruido de mosca, tan molesto.. y vuela intentando atravesar el vidrio hacia el exterior, por un lado, por el otro. Pero se encuentra con la misma dureza. Y sigue terca en sus trece...

La jefa ha resultado ser chillona, una de esas voces que cuando se alzan un poco resultan molestas, como la mosca en el cristal, igual, o como mi suegra.... bueno, o casi... Se le sale el carácter por la boca, haciendo gallitos... Esos gritos que no vienen a cuento, para decir Eh! estoy aquí! y soy la jefa aunque no tenga ni idea... Guárdame esto y hazme aquello. Es así ¿verdad? me pregunta luego, a mi, en voz baja. Sí, sí. Qué extraña sensación...  Y ya se ha llevado algunas broncas, injustas, sin duda... Contéstales que se pasan, que no se te suban a la chepa, intento avisarle. Ella asiente y valiente se prepara día a día. Vente conmigo a la reunión, por favor, que quiero que venga alguien que conozca los temas. La noto preocupada. Sí mujer, claro que voy, no te preocupes...

¿Y que no se preocupe?
Y no. A mi el coordinador y el jefe de servicio no me imponen absolutamente nada. Me respetan, creo que hasta me tienen cariño... (¿será mucho decir?... Naaaa). Yo casi que también.  Pero es que yo respeto prácticamente a todo el mundo, sin distinción, así que no hay mérito para ellos.. No. Soy de las que busca justificación para todo tipo de actos. Y pienso que todo el mundo es bueno, en el fondo... aunque sea muy en el fondo. Aun así desconfío, porque las personas buenas también hacen daño, a veces sin querer, otras porque creen que tú eres malo y te mereces lo malo que te hacen, o por ignorancia, oh sí, la ignorancia es muy mala... Bueno, y no digo que esté bien, ser como soy, pero así soy, así  me sale ser... Y también hice daño. Y probablemente lo hago. Y probablemente lo haré. Pero no soy mala. No me creo mala, ni siquiera cuando pienso en la faceta sexy de la maldad me sale ser mala. Porque para ser mala, una mala chula, una mala sexy.... hay que ser muy buena... o resultas ridícula.

Soy capaz de matar a la mosca molesta de la sombra distorsionada... Con este matamoscas naranja del Todo a Cien de los chinos. ¡Es que me jode la virginidad del papel soleado! y quiero que se calle... ¡ya!

Y me acordé ahora de cuando escuchaba a Bon Jovi.  Me acordé de cuando yo ensayaba para hacerme la mala.... la mala sexy... delante del espejo, con aquellas canciones... de los heavys pijos... jaja
Quizá retome los ensayos....

...wait a minute, wait a minute...

13 comentarios:

  1. cuando uno se pone literal puede enloquecer inmediatamente, "al doblar la esquina". me gusta cuando te pones literata, eso sí, y conviertes la desagradable presencia de una mosca, o de una jefa incompetente, en poesía. habría que verte ensayando con bon jovi, oye, sería un espectáculo! :)

    ResponderEliminar
  2. Eu non sei se che amolaba a mosca no papel ou que o papel fose virxinal. O certo é que se a estampillaches no folio...tanto ela como él perderon a virxinidade dun xeito jodido (que non é o mesmo o participio que o xerundio! e xastamos!).

    O de ensaiar (que non é o mesmo que poñer e quitar a saia) coa música heavy pija, pois ti sigue desmelenándote; que despois xa irás "a la pelu" para que te recompoñan axeitadamente para acudir ás reunións coordinadas e con xefes de servizo.

    Bicos coa man (ou é moi heavy?)

    ResponderEliminar
  3. Voy a ir a ensayar contigo, yo también quiero ser un poquito más mala (todavía más, jajaja)

    Moscas cojoneras las hay en todas partes.....

    ResponderEliminar
  4. Los malos siempre atraen.

    Los buenos no siempre.... y casi siempre ganan los malos.
    Da para reflexionar..... ¿o es que los resultados de las acciones de los buenos se toman por totalmente normales y los resultados de los "malos" "cantan" mas?...

    No se.

    Todavía recuerdo a reisiño con mirada picara (demasiada picara para su edad) diciendo: papi... esa chica es maaala.... (arrastrando con admiración la aaaaa... ante una chica guapa).

    Bicos.

    Ondiaaaa!!!! chejo tardeeee!!!!

    ResponderEliminar
  5. Poesía no, que va... Raúl, la poesía no la pongo yo, ya estaba ahí... jaja. Mierda y poesía, está por todas partes. Hay que aprender a mirar, y las ves... Y luego lo cuentas, y a veces te sale, y otras.. no.
    Disfrutar la poesía y limpiar la mierda.... y no pararse en contarlo, quizá sería lo práctico... jajaja.
    Y la pobre jefa, incompetente no sé si es la palabra. Es un poco pronto, y todavía se esta intentando recuperar del susto de haber aterrizado en donde está... No sabe casi nada y todo es muy nuevo. Apenas sabe trabajar de soldado raso, así que cómo vamos a pedirle que sea nuestra generala..
    Veremos lo que tarda en ponerse al día. Es duro.
    Pero lo de que sea una pija chillona... aisss, eso no lo llevo muy bien.. jajaja. Tendré que acostumbrarme..

    Chousa, non houbo mosca estampillada, al menos non no papel.. Estes días hai tantas que xa estou farta de estampalas co matamoscas. Teño complexo de asasina en serie... jajaja ¡cántos cadáveres! aissss...
    Agora xa son capaz de estampalas coas mans, e logo as boto o tiesto da planta que teño á carón da mesa, para que fagan de compos... Canta maldade!!!
    E a mosca virxe non era, xa cho digo eu... que ás veces as mato de dúas en dúas, e de catro en catro... ¡Menudas orxías se montan! E téñeno todo cagado.. puntiños negros por doquier, ¡qué asco!

    Xavestí.. as moscas, que só nacen, crecen, se reproducen, cagan, voan... e morren asasinadas. Pobres animaliños.
    Ó mellor sí que son mala... jaja

    Xa me desmeleno, sí. Fágoo moitas veces, así que xa aprendín a recompoñerme eu soíña.. que senón se me irían todos os cartiños na pelu.. aissss, coa falla que fan..

    Os bicos son pijos, Alomenos os que se mandan nos comentarios. Os heavys son outra cousa... e pesan moito para mandalos por internet.. jaja.

    ResponderEliminar
  6. Non sei, Artabria.. jaja. Es que me corto un poco con más gente... pero vale, quedamos... y competimos a ver cual es más mala... jajaja
    Sexy sexy...
    Pisando fuerte, pisando fuerte!!

    Pero ya viene el invierno, y se acaban las moscas...

    Druida... aisss, mi niño grande!! que nos despistamos últimamente.. los dos!!! jajaja... en qué andaremos pensando...jeje
    Y el reisiño. Es mucho reisiño nuestro reisiño.
    Y contigo no necesito explicaciones, así que...

    ResponderEliminar
  7. concordo contigo que para ser mala (e unha mala sexy, xa non digamos) compre valer, ser muy buena sendo mala.
    eu sendo mala floxeo moito, e mira que ese flirteo coa maldade, en plan pose, mólame moito; elas parécenme moito máis divertidas e sexis que as "bueniñas"; e eles... o tipo un pouco canalla é sempre o meu favorito, o que se me fai máis atractivo!
    (pero sólo si no tienes que llevártelo para siempre)

    Por otro lado, como tú, "soy de las que busca justificación para todo tipo de actos. Y pienso que todo el mundo es bueno, en el fondo... aunque sea muy en el fondo"
    y
    podría escribir lo mismo, cambiando el calificativo de "bueno" por "malo" y diría la misma verdad.

    ResponderEliminar
  8. [i o da nova cabeceira do blog, é unha tea de araña, ou encaxe de camariñas?
    :D
    gústame máis que a outra, é orixinal, ten o seu punto
    ]

    ResponderEliminar
  9. Las moscas en el cristal que intentan salir una y otra vez, sin conseguirlo, son todo un incordio. Me ponen nerviosas y si no puedo abrir el cristal soy capaz de romperlo (pero no a gritos chillones) jaja. Y eso ocurre cuando me vuelvo litaralmente literal.

    Y si, a veces las voces chillonas son igual de insoportables, como la de esa nueva jefa.
    Me alegra saber la actitud que has tenido frente a estos acontecimientos, en voz baja asiente y da las gracias para que nadie vea lo evidente ni lo sospeche.

    Pero mira, creo que hay gente que no le sale ser mala ni aún queriéndolo, y tal vez yo también sea como tú en eso. Además aunque sea en el fondo, muy en el fondo, si hay algo bueno terminamos notándolo.
    Me ha venido a la mente cuando yo comencé a trabajar y lo mucho que me ayudó mi compañera los primeros días, que con su santa paciencia me enseñó muchas cosas. Claro que no iba de jefa ni ocupé un puesto de forma injusta, y eso lo cambia todo....
    Con el tiempo me he dado cuenta de que siempre para hacer una cosa hay varias manera de llegar, pero esas primeras clases prácticas que recibiste de forma agradable y desinteresada por parte de tu compañera que acababas de conocer aunque ya era veterana en el tema, prevalecen sobre todo lo demás y tiendes a hacer las cosas como te lo enseñaron entonces.
    Es bueno tener una "profesora-compañera" que te "eche una mano" pero de las buenas.

    Bicos, guapa.

    ResponderEliminar
  10. Claro, vivimos en un mundo de mezclas, y está muy bien... que haya de todo y por todas partes, sino sería aburrido esto de vivir..
    A veces resulta un poco indigesta la ración de maldad.. ¡o de bondad! pero siempre habrá quien no dé con la justa medida, que es siempre difícil, lo de la posología... jaja
    Las poses de mala molan, sí.. jaja

    Y la nueva cabecera sí que tiene su punto, sí...¡unha rede de camariñas!! sí.. lo parece!! Son unas artistas la arañas de mi jardín... y mira que hay!! un montón! Les empiezo a coger cariño, a las arañitas de campo.. y después de ver su dieta principal más, porque mira que están pesaditas las moscas ahora en el cambio de estación este tardío.. aisss
    Me gustan las telas con el rocío, parecen collares cristalinos.. ¡son geniales! me dejan admirada...

    ResponderEliminar
  11. Ay Neli, la verdad es que lo hago con naturalidad, lo de ayudar a la jefa. De momento sólo puede ejercer de compañera novata y poco más... Fastidia un poco, pero ella no tiene la culpa... Espero que llegue a ser una buena jefa, pero le falta todavía mucho, más de lo que había pensado al principio.. La encuentro demasiado ingenua en algunas cosas..

    No es insoportable cuando levanta la voz, pero sí molesta... sobre todo porque yo creo que no viene a cuento el levantar la voz, que no le va a dar más autoridad... Y no soy la única que la enseña... Va a ser largo y difícil que coja el roll de jefa..
    Deberían repatirnos el plus salarial mientras... jajaja
    Y no será así...
    Pero bueno, no tenemos mal rollo ahora mismo. Estamos bastante bien, y eso cuenta, el ambiente de trabajo es bastante distendido, ¡aunque sigue habiendo demasiado y mal organizado!, pero yo ya no voy contra viento y marea.. eso, ya no me compete.
    Un bico Neli

    ResponderEliminar
  12. Escuché poco a Bon Jovi, demasiado a Alejandro Sanz. De hecho, confieso que lo sigo escuchando. Cierto es que por poco me corto la mano la otra noche, y no te diré cómo para no despertar a la hilaridad. Acabé medio perdiendo un dedo, lo que me impulsa a soñar con una (otra) baja, o con una indemnización que me fuerce a conocer París, o lo que sea.

    Las canciones en inglés no las entiendo.

    El trabajo... el ambiente... mañana lo pensaré.

    Un bexo de anular y corazón

    ResponderEliminar
  13. Es que yo, Ego, trabajo en una casa de citas, así que el ambiente es muy importante..

    También me corto, constantemente. Necesito poda casi diaria, ¡sabe Dios donde estaría yo si no! Como la planta de las alubias mágicas de Micky, el ratón psicópata y todos sus psicopáticos amigos (¿por qué si no siempre llevan guantes blancos?). No quiero que nadie trepe por mi para llegar al cielo... Pero quizá no pueda impedirlo.... aisssss Y qué manía de querer pillar las estrellas, como en el poema de Rubén Darío, ...Margarita, está linda la mar, y el viento lleva esencia sutil de azahar....
    ¡Y qué manía con la flor del naranjo! Será pura la naranja, pero también ácida... ¿agridulce? Me gusta!
    Y ya me fui..
    Un beso corazón, y anulo el inglés, quédate con los besos de las nacionalidades que más te gusten... que para gustos..

    ResponderEliminar

Comenta, no te quedes con las ganas, que la represión es muy mala, y luego te salen granos...